'Anioł' L. A. Weatherly

Tytuł: Anioł

Tytuł oryginalny: Angel

Autor: L. A. Weatherly

Cykl/seria:  Trylogia Anioła

Tłumaczenie: B. Górecka

Wydawnictwo: Świat Książki

Rok wydania: 2011

Ilość stron: 398

Opis:

Fantastyczno-przygodowa powieść o miłości, przeznaczeniu i ofierze. Siedemnastoletnia Willow, w szkole uważana za dziwaczkę, jest... jasnowidzem! Potrafi zajrzeć w przyszłość innych, zna ich marzenia i słabe punkty - wystarczy, że ich dotknie. Tymczasem rok starszy Aleks, członek elitarnej grupy Zabójców Aniołów, dostaje specjalne zadanie: ma zlikwidować Willow. Nieoczekiwanie oboje zaczynają się sobie podobać, co ściąga na nich wielkie kłopoty...

Opinia:

Uwaga! Z opisu z LB.pl usunęłam spoiler - przynajmniej, jak dla mnie (a zresztą nie w pełni prawdziwy, jeśli już). Opis z tylnej okładki książki jest lepszy, ale już i tak mam problemy z Internetem i nie chcę wchodzić na inne strony...

Książkę dostałam do, jeśli można to tak ująć, recenzji od przyjaciółki, która wygrała ją w konkursie i chciała, żebym stwierdziła - a wie, że kocham fantasy - czy przypadnie jej do gustu, co powinnam umieć ocenić po 12 latach przyjaźni.

Okładka, jak dla mnie, jest niezbyt piękna. Po pierwsze - nie lubię bohaterów i to jeszcze zdjęć! Po drugie te cienie są paskudne i ogólnie niezbyt podoba mi się jej kolorystyka, a na pierwszy rzut oka zamiast Anioł widzę Aniół. Cokolwiek na pewno udał im się napis na okładce Dobry anioł to martwy anioł, ponieważ jest intrygujący i przyciąga uwagę.

Nagle zrozumiałam, że Beth jest doskonała tylko dlatego, że boi się taka nie być. Prawdziwa Beth wcale nie była pewna siebie. Nieustannie obawiała się, że coś jej się nie uda. Wręcz czułam jej napięcie zwijające się w żołądku jak groźny boa dusiciel.

Przechodząc do konkretów, styk autorki nie był zły, ale momentami - nie wiem czy to wina tłumacza czy autora - były użyte tak dziwne konstrukcje zdań, że miała wrażenie, że pisała to niezbyt zdolna dziewięciolatka. Mimo to nie było źle, książkę czytało się miło, a i humor się czasem pojawił i śmiałam się kilka razy. Tak więc styl można zaliczyć na takie 3/4 plusa.

Nie musiałam dłużej żywić do siebie nienawiści. Mogłam znowu być sobą, choć oznaczało to coś całkowicie innego niż dotychczas.

Zacznę teraz od minusa, jeju i tak jak wielkiego dla mnie! Okej, ja wiem - młodzieżówka. W młodzieżówkach pojawiają się wątki miłosne. Plus za to, że autorka nie pogrążyła się tworząc kolejny literacki trójkąt. Jednak... ta nazwijmy to miłość była tak oklepana, tak do bólu przewidywalna, choć w pewnym momencie rokowałam nadzieje na coś świeżego, ale i tak domyśliłam się, że to tylko nadzieje i rzeczywiście - zostały zaraz rozwiane... Przykro mi, ale jestem w związku od 3,5 roku i wiem, że fakt, człowiek zakochuje się z dnia na dzień, ale kurczę, to, co zostało tu opisane i miało przypominać dojrzałą miłość (po kilku dniach znajomości, jak słodko, prawda?) było tak szczeniackie i do bólu przesłodzone, że miałam ochotę wymiotować.

Owszem, wszystkie anioły są piękne, po prostu tak wyglądają. Ale twój jest tobą, jest częścią ciebie. Tak samo piękny jak ty, a to oznacza, że jest wszystkim, co kocham.

Drugim minusem był ten utarty schemat nie chcę, ale muszę uratować świat, choć jestem tylko nie do końca zwykłą dziewczyną, o czym niedawno się dowiedziałam, a uwaga spoiler - nie czytać, jak ktoś nie czytał książki zły bohater jest moim ojcem koniec spoilera. Naprawdę książka była hm, pod koniec makabrycznie przewidywalna. Początek i środek nie był pod tym względem taki zły, choć niektóre rzeczy były dość oczywiste, ale na ogół czekało mnie również kilka niespodzianek.

Czułam się zobojętniała na wszystko, jednak byłam świadoma, że jeśli zacznę się za bardzo zamartwiać, zwyczajnie się załamię.

Dużym plusem jest fabuła. Autorka miała niezwykły pomysł, aby uczynić z aniołów powód zagłady ludzkości. Więcej nie zdradzę, musicie przeczytać, aby się dowiedzieć. ten duży plus zaciekawił mnie na tyle, że z chęcią skończyłam książkę i poznałabym dalsze losy bohaterów, gdyby nie to, że obawiam się, że tak jak tutaj w sumie nie było tego wątku miłosnego aż tak dużo, bo zaczął się mniej więcej od połowy książki na poważnie, to w kolejnych może być wysunięty na jeden z pierwszych planów, co będzie mnie całą książę irytowało. Cóż, pożyjemy - zobaczymy, choć losy świata, Willow i Alexa naprawdę mnie ciekawią.

Westchnęła, potrząsając głową z taką miną, jakby nie mogła się zdecydować, czy udusić mnie na miejscu, czy podzielić moją wesołość.

Narracja, choć pewnie powinnam wspomnieć o tym wcześniej, jest prowadzona w sposób, który lubię. Pojawia się narracja pierwszo-, jak i trzecioosobowa, a wątek jest prowadzony z perspektywy Alexa i Willow. Czasami widzimy świat również oczami bohaterów drugoplanowych.  Przechodząc w ten sposób do bohaterów, muszę stwierdzić, że tylko Willow i Alex byli bohaterami rozwiniętymi, a cała reszta faktycznie posiadała, jakieś indywidualne cechy, ale na ogół ledwo pamiętam nawet ich imiona. Jeśli chodzi o Alexa to taki typowy bohater młodzieżówek - mięśniak, przystojny, ma wady, które i tak Willow mu wybacza, bo w jej oczach jest idealny. Willow również jest schematyczną bohaterką książek, w których główny bohater dowiaduje się, że musi ocalić świat...

Książka, pomimo wszystkiego, co napisałam, nie była złą lekturą, ale raczej bardziej lekką i nieskłaniającą do żadnych późniejszych refleksji. Naprawdę podobał mi się pomysł, o tak, to z pewnością!

A co Wy sądzicie na jej temat - zamierzacie przeczytać, czytaliście?

Książka bierze udział w wyzwaniu: 52 książki w ciągu roku, Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+2,9 cm), Czytamy od A do Z