'Czerwona królowa' V. Aveyard

Kochani, żeby było jasne - ja czytam wszystkie komentarze! :D Tylko po ogarnięciu blogów już czasem nie mam siły Wam na nie odpowiadać i odpowiadam na te, w których ktoś wyraźnie o coś pytał. Wybaczycie mi? :D

Tytuł:  Czerwona królowa (oryginalnie: Red Queen)

Autor: V. Aveyard (tłumacz: A. Sokołowska)

Cykl: Czerwona królowa

Ilość stron: 488

Wydawnictwo: Otwarte (w roku: 2015)

Bierze udział w wyzwaniach: 52 książki w ciągu roku, ABC Czytania

Opis:
– Mare Molly Barrow, urodzona siedemnastego listopada 302 roku Nowej Ery, córka Daniela i Ruth Barrowów – recytuje z pamięci Tyberiasz, streszczając moje życie. – Nie masz zawodu i w dniu następnych urodzin masz wstąpić do wojska. Chodzisz do szkoły nieregularnie, osiągasz słabe wyniki i masz na swoim koncie wykroczenia, za które w większości miast trafiłabyś do więzienia. Kradzieże, przemyt, stawianie oporu podczas aresztowania to zaledwie początek listy. Ogólnie rzecz biorąc, jesteś biedna, nieokrzesana, niemoralna, mało inteligentna, zgorzkniała, uparta i przynosisz hańbę swojej wiosce i królestwu. […]

Opinia:

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Oli :) No i muszę napisać, że tak pięknie ozdobionej pierwszej strony w książce Book Tourowej jeszcze nie widziałam. Szkoda tylko, że w którymś momencie zniszczyła się okładka i książka dotarła do mnie już w takim stanie :(

Styl był lekki, chociaż czasami miałam wrażenie, że autorka zamieszcza tam rzeczy niepotrzebne i te momenty mi się dłużyły. Lekkim minusem była też mała ilość humoru, ale jeśli już się pojawiał to bardzo mnie śmieszył. Większość dialogów była luźna, przyjemna w czytaniu i niewymuszona, choć zdarzały mi się i takie momenty, kiedy miałam wrażenie, że autorka miała pomysł na dialog, ale nie do końca udało się jej go zrealizować.

Prawda się nie liczy. Liczy się tylko to, w co wierzą ludzie.

Książce zarzucano, że jest plagiatem, za bardzo podobna do Igrzysk śmierci i Niezgodnej. Długi czas nie miałam na nią ochoty, a popełniłabym naprawdę duży błąd, gdybym po recenzji Oli nie skusiła się na Book Tour. Jasne, książka korzysta z tych samych motywów, co dwie wspomniane wcześniej, ale w przeciwieństwie do nich jest ciekawa, wciągnęła mnie, momenty grozy serio były momentami grozy. Poza tym ciężko teraz natrafić na książkę z tego gatunku, która nie powiela tych motywów. Z Igrzysk autorka wzięła sobie wzbudzanie strachu i sposób na władzę, z Niezgodnej podział ze względu na konkretną cechę i motyw niezgodności. No i ostatnia scena w książce bardzo przypominała mi ostatnią scenę z Niezgodnej. Większość recenzji Czerwonej królowej opierała się na pokazaniu, jaka książka jest be, bo powiela schematy. Jednak dla mnie te książka była dużo ciekawsza od wcześniej wspomnianych!

Fabuła była momentami przewidywalna, ale nie brakowało i ostrych zwrotów akcji (tak, Just yśka, tutaj jest miejsce, gdzie mogę cię opierdolić, że pozwoliłaś mi się zakochać w nie tym bohaterze, co trzeba :D), gdzie byłam kompletnie zaskoczona. Jednak ta końcówka złamała mi serce! Jak? Dlaczego?! Rzadko przeżywam w ten sposób śmierć czy zdradę ukochanego bohatera, ale tutaj byłam zszokowana i rozdarta!

[...] dziewczyna, którą prawie usmażyłaś, jest moją kuzynką.
-Przykro mi [...].
-Powinno ci być przykro, że nie trafiłaś. [...] Evangeline to złośliwa suka.

Mare jest ciekawie wykreowaną bohaterką, choć niekiedy jej zachowanie mnie irytowało. Zwłaszcza to, że była taka pyskata, co nieco umniejszało jej inteligencję w moich oczach... No bo powiedzcie, kto pyskuje królowej, która ma wybuchowy temperamencik i to od niej zależy życie Wasze i Waszej rodziny? Kilorn był za to postacią w sumie typową. Przyjaciel, chociaż nie raz miałam wrażenie, że Mare sama by chciała, aby byli kimś więcej, nie daje się uratować, pakuje się w kłopoty... Mimo to nawet go lubię. Na pewno bardziej niż Cala, bo on nie miał wyrazu... Tzn. jasne, został wykreowany na mocnego faceta z wojowniczym nastawieniem, niby przejmującego się losem Czerwonych, ale nie mającego zamiaru nic w tej sprawie robić... I dlatego go nie polubiłam. Bo był takim... mięśniakiem. Za to Maven... Oh, on był cudowny! Taki uroczy, słodki <3 Ale za to, co zrobił na koniec powinnam go znienawidzić. Mimo to nie umiem. No i z jego listu i tego, co myślała o nim Mare, bardzo polubiłam Shade'a. Reszta postaci też jest całkiem nieźle wykreowana, nie można zarzucić im tylko istnienia. Zwłaszcza matce Mavena, bo ona jest przerażająca...

Podsumowując, książka naprawdę mi się podobała i nie rozumiem tej masy negatywnych recenzji. Ba! podobała mi się bardziej, miała więcej wyrazu i humoru niż Igrzyska śmierci i Niezgodna razem wzięte! Dlatego z czystym sumieniem mogę polecić i chętnie przeczytam część drugą :)