'Jonas' E. Maguire

Tytuł:  Jonas (oryginalnie: Jonas)

Autor: E. Maguire (tłumacz: E. Ciszowska)

Cykl: (Nie)Umarli

Ilość stron: 288

Wydawnictwo: Egmont (w roku: 2011)

Bierze udział w wyzwaniach: 52 książki w ciągu roku, ABC Czytania, Kiedyś przeczytam, 100 książek

Opis:
Coś dziwnego i groźnego dzieje się w szkole w Ellerton. Jonas, Arizona, Summer, Phoenix. Wszyscy zginęli w ciągu jednego roku. Jonas Jonson był pierwszy, zmarł na skutek wypadku motocyklowego. Pogrążona w żałobie po stracie chłopaka Darina nie potrafi uporać się z cierpieniem ani uciec od wizji, w których pojawiają się ci, którzy zginęli. Ale czy są to tylko wizje, czy rzeczywistość? Jeżeli rzeczywistość, to dlaczego wrócili? I ten przerażający odgłos trzepotu skrzydeł odbijający się echem w jej głowie…

Opinia:

Zlitujcie się, jak można to było wydać?! I skąd to ma takie wysokie oceny na LC? o.O Po przeczytaniu 35 stron musiałam serio zmusić się, aby wrócić do lektury... I skończyłam ją w jeden dzień, aby nie musieć marnować na nią więcej czasu (dzięki przynajmniej za duży margines i dużą czcionkę!) Ale przejdźmy do rzeczy.

Ściągnął mocno brwi, minę miał złą.

Styl to tragedia. Czy ta autorka w ogóle zdaje sobie sprawę z tego, że nie potrafi pisać? Minę miał złą... Serio? Jak widziałam tego typu zdania, to miałam ochotę rzucić tą książką o ścianę. A było ich tam do wyboru do koloru. Tak samo, jak ckliwych momentów. Miały mnie pewnie wzruszyć, ale mi chciało się wymiotować! Czasami autorka gubi się w tym, co pisze... I uwierzcie, na początku myślałam, że to ja przeczytałam coś nie tak, ale nie - mogłam czytać kilka zdań po 5 razy i nadal wynikała z nich ta sama nieścisłość!

Fabuła była ciekawa, a raczej pomysł w ogóle był ciekawy i tylko dlatego ta książka zamiast 1/10 na LC dostała 3/10. Sam pomysł na zombie mi się spodobał, ale jego wykonanie to potworna klapa. To wszystko było takie banalne, nawet ta tajemnicza śmierć Jonasa! Zero zdziwienia. I jeszcze ten wątek miłosny... Mogę go podsumować tak: wiem, że mój chłopak jest chodzącym trupem, ale i tak go kocham i chcę z nim zostać na wieczność, ale wiem, że nie mogę. Od tego też chciało mi się wymiotować! Już bardziej uroczy był związek Zoey i Jonasa i jedyny moment, który mnie wzruszył, czyli ich pożegnanie. I to był jedyny moment w książce, który mi się spodobał. Jedyny!

Szalejesz jak postrzelony opos. Tak mówi mój staruszek.

O bohaterach aż strach pisać. Są płascy, w ogóle niewykreowani. Znam ich imiona i mniej więcej wiem, kim są. Mniej więcej! Autorka nawrzucała sobie bohaterów od tak, ale niektórzy według mnie byli zupełnie niepotrzebni. No i Maguire próbowała narobić tyle problemów - rozwód rodziców, śmierć dzieci, niepełnosprawność w wyniku wypadku, firiendzone... Ale te również były płaskie. Jednak to co było najgorsze to główna bohaterka! Głupia, płytka nastolatka, kochająca się w zombie i uważająca, że pozjadała wszystkie rozumy. Nie było mi jej szkoda, była żałosna... 

Tak więc, podsumowując i nie zamęczając was dłużej - nie polecam. Radzę trzymać się z daleka, bo grozi zniesmaczeniem, znudzeniem i irytacją!