Mini recenzje: 'Bogowie muszą być szaleni', 'Wilk w owczej skórze' oraz 'Zwycięzca bierze wszystko' A. Jadowska

Tytuł:  Bogowie muszą być szaleni (oryginalnie: -)

Autor: A. Jadowska (tłumacz: -)

Cykl: Seria o Dorze Wilk

Ilość stron: 454

Wydawnictwo: Fabryka Słów (w roku: 2013)

Bierze udział w wyzwaniach: Czytam fantastykę, Czytam, bo polskie!, Czytam nie tylko Amerykanów Wyzwanie biblioteczne, ABC Czytania

Opis:
Policjantka to nie zawód, ale stan umysłu... a że po drugiej stronie Bramy rzadko można złoczyńcę zakuć w kajdanki i odprowadzić do aresztu... Dora robi co musi, by Toruń, Thorn czy Trójmiasto i Trójprzymierze pozostały dobrymi miejscami do życia.

Opinia:
Styl autorki bardzo mi się podoba, zwłaszcza humor, ponieważ są momenty, gdy nie da się nie wybuchnąć śmiechem, ALE korekta to jakaś masakra i bardzo utrudnia czytanie...
Fabuła generalnie byłaby cudowna, gdyby nie ten porąbany trójkąt miłosny. Intrygi bogów, wspomnienie o Lokim w wersji burtalnej, rozwijanie się dziedzictw Dory - podczas lektury nie można się nudzić. Efekt psuje tylko trójkąt miłosny, który autorka mogła sobie darować i rozmyślania Dory nt. seksu, przez które na początku chciałam tę pozycję odłożyć (ja rozumiem lubić seks, ale no cholera jasna, to jest normalnie chore i dziwkowate, co robi Teodora).
Bohaterowie to z jednej strony plus, ale coraz mniej lubię główną bohaterkę, a to zdecydowanie minus. Nie sądziłam, że kiedyś to powiem, ale jest ona zbyt pewna siebie! Według mnie Dora jako postać jest zdecydowanie niedopracowana i rozchwiana. Za to Joshua i Miron, mrrr <3 W tym tomie lepiej poznajemy też Gabe'a i Luc'a i cholera, to są same smakowite ciasteczka! Nie wiem natomiast, jakie są role Witkacego oraz Katii, bo oni niby się pojawiają, ale nie wnoszą tam zupełnie nic.
Podsumowując, obawiam się, że z Dorą nie polubię się aż tak bardzo, jak z Nikitą. Na razie przerażają mnie zawarte tutaj przemyślenia nt. seksu, zbytnia pewność siebie okazywana przez bohaterkę, która momentami podchodzi pod arogancję oraz chory trójkąt, w jakim żyje z Mironem i Joshuą.

Tytuł:  Wilk w owczej skórze (oryginalnie: -)

Autor: A. Jadowska (tłumacz: -)

Cykl: Seria o Dorze Wilk

Ilość stron: 73

Wydawnictwo: Fabryka Słów (w roku: 2013)

Bierze udział w wyzwaniach: Czytam fantastykę, Czytam, bo polskie!, Czytam nie tylko Amerykanów Wyzwanie biblioteczne

Opis:

W życiu Dory Wilk wiele się zmieniło po sprawie z magiem (opisanej w „Złodzieju dusz”). Mieszka w Thornie, próbuje znaleźć swoje miejsce i rozkręcić agencję detektywistyczną. Najlepsza knajpa w mieście, a właściwie w obu miastach, to idealne miejsce do obgadania z klientem zlecenia: wiadomo, że pod okiem czorta zaprzyjaźnionego z pewną pyskatą wiedźmą nikt nie waży się wykręcać numerów. Czasem jednak dla dobra portfela zmiana środowiska jest konieczna - pewnej kobiecinie bardzo zależy na informacjach o jej zaginionym dziecku. Córeczka to dziewczę już z dowodem w kieszeni, zatem znalezienie jej nie wydaje się Dorze specjalnie trudne, ot, panna chce się wyszaleć, wyrwać spod opiekuńczych skrzydeł rodziny. Wystarczy zajrzeć do paru klubów i w mig się znajdzie.
Nic dziwnego zatem, że poszukiwania schodzą na dalszy plan, kiedy w ręce Dory wpada trup. Trup suchszy niż imprezowicz w sobotni ranek, co niewątpliwie wskazuje na wampira. Aby bez rozlewu krwi złapać podobne indywiduum, nawet zdolna i samodzielna wiedźma potrzebuje pomocy, a któż do złapania wampira nadaje się lepiej niż wampir? Albo jeszcze lepiej Pan wampirów. Niepokojący, wyniosły i wcale nieświecący.

Opinia:
Styl autorki idealnie nadaje się także do opowiadań. Ponadto te fragmenty z Romanem były dość zmysłowe, ale nie przepakowane erotyzmem, jak w reszcie serii.
Fabuła jest w miarę prosta, może nie zbyt nieprzewidywalna, ale czyta się miło. Dodatkowo poznajemy trochę świat wampirów, ich zwyczaje, a jak wiecie - to moje ulubione istoty magiczne, więc bardzo mi się to podobało. Szczerze mówiąc, od początku domyśliłam się, kto i dlaczego stoi za tymi wszystkimi trupami, ale moim zdaniem opowiadanie powstało raczej w celu zbudowania relacji Romana z Dorą oraz wyjaśnienia, w jakich okolicznościach została ona Namiestniczką.
Bohaterowie to głównie Roman oraz Dora. Wspomniany zostaje także Witkacy, ale na krótko. Charakter Dory jest w tej części bardziej stonowany, zdecydowanie wolę ją taką. Roman okazał się intrygującym Księciem Wampirów i chyba zacznę zwracać na niego większą uwagę w samej serii, gdzie został potraktowany raczej jako sojusznik Dory.
Podsumowując, polecam przeczytać opowiadanie pomiędzy tomem pierwszym (Złodziej dusz), a drugim (Bogowie muszą być szaleni). Wyjaśnia ono kilka spraw i choć ja dorwałam się do niego dopiero po 3 tomie, było dla mnie ciekawą przygodą. Nie przeszkadza mi jego przewidywalność, bo śledztwo pozostało raczej w tle budującej się relacji między Romanem a Dorą.

Tytuł:  Zwycięzca bierze wszystko (oryginalnie: -)

Autor: A. Jadowska (tłumacz: -)

Cykl: Seria o Dorze Wilk

Ilość stron: 513

Wydawnictwo: Fabryka Słów (w roku: 2013)

Bierze udział w wyzwaniach: Czytam fantastykę, Czytam, bo polskie!, Czytam nie tylko Amerykanów Wyzwanie biblioteczne, 100 książek (przeczytana w trakcie weekendu)

Opis:

Boże Narodzenie nie cieszy jak dawniej, kiedy nad głową wisi ci archanielski miecz, niestabilny emocjonalnie diabeł i zakontraktowana zabójczyni. W dodatku nadchodzi rewolucja, od której wyniku zależy zbyt wiele, by nie spróbować interwencji...

Opinia:
Styl autorki zdecydowanie się rozwija, korekta za to stacza się coraz bardziej i ślepy nie przegapiłby tych literówek czy błędów! W tym tomie znajdziemy niesamowicie dużo humoru sytuacyjnego.
Fabuła dotyczy oczywiście kolejnych kłopotów Dory, ale wszystko jest ciekawe, choć niezbyt nieprzewidywalne. Książkę czyta się miło i szybko, ale nawet ja muszę przyznać, że z seksem czy nawiązaniami do niego autorka przesadza. Rozwija jednak umiejętności bohaterów oraz urozmaica tło mitologiczno-wierzeniowe, więc można jej wybaczyć. Mogłaby jednak rozwiązać zawiły trójkącik Dora-Joshua-Miron, bo to się robi nudne.
Bohaterowie rozwijają się wraz z akcja. Nathan jest obłędnie słodki i też mogłabym go adoptować. Poza tym mógłby mnie rysować, lubię być modelką, a pisklaczek ma talent. Wbrew pozorom, nie przepadam zbytnio za Baalem, Dora za to zaczęła zdobywać moją sympatię. Odkryłam jednak pewną nie konsekwentność autorki – Nikita przedstawiona w heksalogii zupełnie nie przypomina tej z serii o niej samej. Tu jest zwykłą suką.
Podsumowując, ta część podobała mi się na razie najbardziej i nawet Dora się rehabilituje. Autorka mogłaby sobie darować aż tyle erotyzmu, bo sceny wychodzą jej raczej średnio, ale mam nadzieję, że akurat ten aspekt ulegnie poprawie.