PRZEDPREMIEROWO: 'Wiatrodziej' S. Dennard

Tytuł: Wiatrodziej (oryginalnie: Windwitch)

Autor: S. Dennard (tłumacz: M. Pawlak)

Cykl: Czarnoziemie

Ilość stron: 397

Wydawnictwo: Sine Qua Non (w roku: 2017)

Bierze udział w wyzwaniach: Czytam fantastykę, 100 książek, Kitty's Reading Challenge (narracja wielotorowa)

Opis: [zawiera spoilery]
Życie Merika nie jest łatwe. Niedawno stracił najlepszego przyjaciela, a do tego właśnie spłonął jego okręt. Za wszystkim stoi jego siostra, Vivia, która za wszelką cenę chce się pozbyć młodego księcia i zasiąść na tronie. Czy wiatrodziej wyjdzie z tego starcia cało? Czaroziemie opanowuje wojna. Nubreveni pokładają nadzieję w tajemniczej postaci – Furii, ale Vivia nie ma zamiaru w nią uwierzyć.
Safi i Iseult, więziosiostry, wpadły w nie lepsze kłopoty. Przyjaciółki znowu zostały rozdzielone i nie wiadomo, czy kiedykolwiek się jeszcze spotkają. Safi towarzyszy cesarzowej, a piekielni bardowie depczą im po piętach. Każdy chce mieć potężną prawdodziejkę po swojej stronie. Jej moc może zdecydować o powodzeniu w politycznych rozgrywkach. Iseult po raz kolejny musi się zmierzyć z krwiodziejem. A może powinna mu zaufać?
Safi i Iseult wpadły w nie mniejsze kłopoty. Znowu zostały rozdzielone i nie wiadomo, czy jeszcze kiedykolwiek się spotkają. Safi towarzyszy cesarzowej, a po piętach depczą im piekielni bardowie. Każdy chce mieć potężną prawodziejkę po swojej stronie, bowiem jej moc może zdecydować o powodzeniu w rozgrywkach politycznych. Z kolei Iseult po raz kolejny musi się zmierzyć z okrutnym krwiodziejem. A może powinna mu zaufać?

Opinia:

Od kłębiących się w głowie emocji i myśli na jej temat ciężko mi się skupić na pisaniu recenzji. Chciałabym wam powiedzieć o niej tyle rzeczy, ale nie chcę pisać wam spoilerów ani streszczenia :)

Susan Dennard to autorka, której styl uwielbiam za lekkość i emocjonalność. Dodatkowo w tym tomie dodała do niego nieco brutalności w odpowiednich momentach, czego brakowało mi poprzednio. Autorka nie stara się być na siłę zabawna czy ujmująca. Cechuje ją młodzieńczy rozmach, ale w bardzo pozytywnym sensie.

Głupi ma zawsze szczęście. Dlatego wychodzę cało z opresji, krwiodzieju. [...] Zrób, co możesz najgłupszego, a Pani Los cię nagrodzi.

Niestety, jedna rzecz się nie zmieniła. W wykreowanym świecie można się łatwo zgubić, ponieważ Susan nie przyłożyła zbyt wielkiej wagi do wyjaśniania nam jego zawiłości. Skupiła się na akcji, która pędzi, nie dając chwili wytchnienia, zaskakując nas coraz bardziej zawiłymi sytuacjami oraz mącąc w głowach. Wydarzenia naprawdę ciężko przewidzieć w większości przypadków, więc książkę czyta się jednym tchem, aby poznać ciąg dalszy! Równolegle rozwija się kilka wątków miłosnych, ale nie uwierzycie chyba, jak wam napiszę, że ŻADEN mi nie przeszkadzał! Podejrzewam, że to wynika z faktu, że: jeden to Safi i Merik, ale ze względu na ich sytuacje to skupiało się raczej na myślach o tej drugiej osobie; drugi to Is oraz Aeduan, a tutaj także mamy schemat od nienawiści do miłości, ale w takiej dość specyficznej formie i  sumie nie jest do końca sprecyzowane, że to wątek miłosny (ale ja mam taką nadzieję, więc cii); w końcu trzeci z nich nie dotyczy typowej pary chłopak-dziewczyna, ponadto przewija się tak dosłownie w cieniu i tle.

Najświętszy ze świętych może upaść - a Merik upadł na samo dno morskiego piekła Nodena - ale może też wdrapać się z powrotem na szczyt.

W tym tomie już nie tylko Iseult, Safi i Aeduan sprawują berło narracji. Do ich grona dołączają także Vivia oraz Merik. Zabiegiem, który niesamowicie mi się podobał, okazała się metamorfoza tej piątki. Każdy z nich w tym tomie dojrzewa, odkrywając niejako swoje powołanie czy naturę. Is z szarej myszki stojącej wiecznie u boku Safi nabiera pewności siebie oraz podejmuje własne decyzje, które niekoniecznie prowadzą ją do wieziosiostry. Aeduan poprzez kontakt z Iseult staje się bardziej... społeczny? Dodatkowo możemy lepiej poznać jego motywy. Safi uczy się opracowywać plany bez pomocy Is oraz podejmować decyzje, które byłyby dobre nie tylko dla niej, ale także ludzi, którzy ją otaczają. Staje się zdecydowanie rozważniejsza. Merik bez Safi u boku niezbyt przypadł mi do gustu aż do czasu przemiany. Kiedy zrozumiał, że wiedział to, co chciał widzieć, ogarnął się i od tamtej pory z przyjemnością czytałam jego perspektywę. Vivia to postać, której nie polubiłam w tomie pierwszym, ale jako narratorka pokazuje nam zupełnie inne oblicze. Szczerze jej współczułam tak wielkiej odpowiedzialności i tak trudnych przeżyć. Na wspomnienie zasługuje również Cam - uwielbiam jego bezpośredniość i oddanie! Postaci drugoplanowe również się rozwijają. Plusem powieści jest to, że autorka nie wpycha do fabuły niewyobrażalnej ilości postaci, a operuje na kilkunastu, które mają swój czynny udział w akcji i możemy je lepiej poznać.

Podsumowując, uważam, że gdyby autorka dopracowała wykreowany przez siebie świat - książka byłaby cudem. Jednak nawet pomimo tej wady, jest ona genialna. Niespodziewane zwroty akcji, sojusze, walki, niestandardowe rozwiązania, niewyjaśnione historie, emocje oraz bardzo realne postaci - to wszystko otrzymacie w Wiatrodzieju :)

Za egzemplarz serdecznie dziękuję wydawnictwu SQN!