'Runa' V. Buck

Opis:

Opinia:

Runa to książka trudna, ale niezwykle klimatyczna. Vera Buck prowadzi nas mrocznymi uliczkami Paryża i korytarzami Salpêtrière, pokazując realia XIX wieku. Nie stara się rozbawić, pocieszyć czy doprowadzić do łez. Natomiast fascynuje metodami, które kiedy uważano za postępowe, a dziś myślimy o nich jak o barbarzyństwie i torturach. 

Książka opowiada o Runie, dziewczynce, która trafia do kliniki z silnymi zaburzeniami. Jednocześnie poznajemy historie wielu osób - młodego studenta Joriego i miłości jego życia, Pauline, byłego policjanta Lecoqa, syna sprzedawcy tytoniu Federica oraz niespełnionego artystę, Maxime. To opowieść o wielu osobach, których losy łączy jedna dziewczynka.Każdy z nich w inny sposób wplątuje się w tę sprawę i w inny sposób odnosi się do całości. To thriller, w którym nie zabraknie krwi. To powieść, nad którą musicie się skupić, aby zrozumieć wszystkie zawiłe nowinki medycyny -  końcu osią historii jest przygotowanie do operacji usunięcia obłędu z mózgu. Zakończenie natomiast zupełnie mnie zaskoczyło. Nastawiłam się na coś zupełnie innego, ale czuję się usatysfakcjonowana tym, co otrzymałam.

Tajemnicą jest strach. To on sprawia, że stajemy się mali i słabi w chwili, w której moglibyśmy być wielcy i waleczni"

Runa jako główna postać, paradoksalnie, pozostaje dla nas zagadką aż do końca. Z nieniknącą ciekawością spijałam każdy strzępek informacji o dziewczynce. Lepiej natomiast poznajemy Joriego, który opowiada nam o klinice oraz medycynie, o swojej przeszłości i życiowym celu. Chłopak bywał tak niesamowicie naiwny, że czasami było mi go szkoda. Jednocześnie możemy obserwować, jak pod wpływem wielu czynników zmienia się zarówno jego charakter, jak i poglądy. Najbardziej polubiłam Lecoqa - byłego policjanta, który żył zgodnie z teorią, że cechy fizyczne wyglądu odpowiadają za nasze cechy charakteru. Twierdzi, że zgodnie ze swoją fizjonomią powinien zostać przestępcą. To człowiek sarkastyczny, niezwykle przebiegły i zajmujący. To, w jakim momencie zastajemy go pod koniec powieści, zaskoczyło mnie chyba najbardziej. Bohaterami ważnymi dla fabuły są jeszcze dwaj młodzi chłopcy - Federic oraz Maxime. Jedyną kobietą poza Runą wśród głównych postaci pozostaje Isabelle, siostra Federica. Przeciwstawia się ona roli narzuconej kobiecie przez społeczeństwo i tym też zyskuje sympatię czytelnika. 

Pierwsze czyste cięcie zawsze było najciekawsze, metal, który po raz pierwszy wdzierał się w nienaruszoną skórę. Dzięki niemu można było odnaleźć narządy, które jeszcze nigdy nie widziały światła dziennego. Życie wewnętrzne, które leżało rozłożone przed lekarzem niczym skarb w popsutej skrzyni

To nie książka dla osób o słabych nerwach i żołądkach. Osobiście nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak pokazy Charcouta mogły być popularne jako naukowe! Większa część tej historii to brutalne eksperymenty - zarówno na kobietach, jak i na dzieciach. Wariatki traktowane były bardzo bezosobowo, dla personelu nie przedstawiały istoty ludzkiej, a dzikie zwierzęta, którymi trzeba się opiekować. Wśród mody na bycie pierwszym ludzkie życie nie było poważane.

Runa to książka niezwykle trudna, ale i niezwykle wartościowa. Wymaga skupienia i pewnego rodzaju zrozumienia, choć nie akceptacji. Autorka idealnie pokazuje przepaść, jeśli chodzi o naukę - cofamy się w końcu o prawie półtora wieku. Uważam, że osoby zainteresowane tematem, powinny zdecydowanie przeczytać tę pozycję.