'Kuzynki' A. Pilipiuk

Tytuł: Kuzynki

Tytuł oryginalny: -

Autor: A.Pilipiuk

Cykl/seria:  Kuzynki

Tłumaczenie: -

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Rok wydania: 2010

Ilość stron: 298

Opis:

“Kuzynki” zaistniały najpierw jako opowiadanie, nominowane zresztą w roku 2002 do nagrody im. Janusza Zajdla. Kim są? Katarzyna Kruszewska, spec od informatyki i 20-letnia agentka CBŚ, zainspirowana rodzinną legendą o nieśmiertelnej kuzynce, rzuca się w wir poszukiwań Stanisławy. Odnajduje ją w Krakowie, gdzie Stanisława objawia się celem przedłużenia swego życia...kolejną dawką tynktury. Czytelnik śledzi narodziny przyjaźni i poznaje sekret wiecznego życia tym lepiej, że wkrótce duet zmienia się w tercet. Kuzynki zyskują potężną sojuszniczkę – uratowaną przez polskich żołnierzy serbską księżniczkę, Monikę Stiepankovic.

Opinia:

Książkę przeczytałam, a raczej odświeżyłam (z tym, że nie pamiętałam dosłownie nic), ponieważ mam zamiar zabrać się za kolejne części cyklu. Wiem, że czytałam ją już w wieku jakoś ok. 5-6 klasy podstawówki. Nie pamiętam nawet czy wtedy ją skończyłam. Poza tym to moje pierwsze spotkanie z Pilipiukiem, choć oczywiście kojarzę go jako uznanego polskiego pisarza.

Od czego by tu zacząć... Chyba od minusów. Tak więc po pierwsze: okładka. Kompletnie  mi się nie podoba i nie pasuje do książki. Podejrzewam, że na okładce widzimy Stasię, a jeśli już mamy tytuł Kuzynki to może wypadałoby też umieścić Katarzynę?

Zaatakować można kogoś, kto się przestraszy. Kogoś, w kim lęk stłumi natychmiast wolę oporu.

Drugim minusem, jak dla mnie, jest pędząca na złamanie karku akcja. Pilipiuk nie daje nam chwili odsapnąć tylko gna, jedno wydarzenie ściga kolejne i w sumie cały czas coś się dzieje, ale zdecydowanie dzieje się za szybko. A przecież gdyby napisał o sto stron grubszą książkę, zwalniając trochę akcję, też byłoby dobrze.

Trzeci minus to układ książki. Nie jest ona podzielona na rozdziały, kolejne wątki są po prostu odgradzane znaczkiem gwiazdki,czyli *. I to dobrze, jak są, bo jeśli skończyła się strona, to nikt nie pomyślał o tym, aby na kolejnej u góry przed kolejnym wątkiem dodać *. I czytelnik się gubi...

Przez ostatnie pięćdziesiąt lat polska literatura upadła ostatecznie. Wszystko trąci upiorną, obezwładniającą nudą. Powielane schematy, papierowi bohaterowie, szczątkowa akcja...

Tak samo gubi się przy minusie czwartym, czyli poprowadzeniu wielotorowej narracji. Wiecie, że zazwyczaj jestem fanką takiej narracji? Tutaj też odpowiadało mi, że taka narracja została wprowadzona, co jest plusem. Jednak sposób jej poprowadzenia nie przypadł mi zbytnio do gustu. Czasem przez kilka pierwszych zdań czy nawet jeden-dwa akapity nie mogłam się połapać, która z kuzynek prowadzi narrację.

Plusem książki jest niewątpliwie to, co uwielbiam w polskiej literaturze, a zwłaszcza w sadze wiedźmińskiej. Jest to po prostu swobodnie używany polski język. Nie wiem, jak dla was, ale dla mnie tłumaczenia są zazwyczaj pisane sztywnym polskim językiem. W polskiej literaturze jest on używany, co zresztą nie jest niczym dziwnym, znacznie swobodniej.

Dawno nie było wojny, mężczyźni zniewieścieli, a dziewczęta...lepiej nie mówić. Miękkie toto, rozlazłe, ciapowate. Rozleniwione.

Kolejny plus stanowią bohaterowie. Nie są może genialnie rozwinięci, bo książka była chyba na to za krótka, ale mam wrażenie, że poznamy ich dużo lepiej przez kolejne części cyklu. Katarzyna to agentka, współczesna do bólu młoda kobieta znająca techniki manipulatorskie i różne triki psychologiczne oraz umiejąca posłużyć się bronią. Stanisława, którą wolę nazywać Stasią to kuzynka Katarzyny, ale zdecydowanie od niej starsza. Posiada większą wiedzę, gubiąc się w nowoczesności, a jednocześnie doskonale potrafi sobie poradzić w każdej sytuacji (nawet nago pod prysznicem :D). I w końcu Monika, moja ulubiona bohaterka. Ratują ją polscy żołnierze, myśląc, że jest zwykłą szesnastolatką, ale nic bardziej mylnego. Monika jest zdolna, rezolutna i zaradna, a także niesamowicie piękna. Innym bohaterem godnym uwagi, o którym wprawdzie nie wiemy wiele, bo najwięcej tych informacji pochodzi od Stasi, a on sam nawet podczas swojego czasu narracji nie zdradza wiele, jest mistrz Michał.

Złość to najczęściej oznaka lęku. A lęk to bardzo destruktywna siła. Strach jest najbardziej obrzydliwą ze słabości, a każdą słabość przeciwnika można obrobić na swoją korzyść.

Plusem jest też pomysł na fabułę - nieśmiertelna kuzynka, kamień filozoficzny, a do tego serbska księżniczka i broń biologiczna w postaci bakterii czarnej ospy. Z kuzynkami oraz z Monika nie można się po prostu nudzić, ale tak jak wspomniałam - wszystko działo się bardzo szybko i choć nie lubię rozwlekłej akcji to ta była aż za szybka.

Pomimo przewagi minusów nad plusami, książkę czytało się miło i chętnie sięgnę po kolejne części ☻

Książka bierze udział w wyzwaniu: 52 książki w ciągu roku, Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+1,75 cm), Wyzwanie biblioteczne 2015