'Strażnicy historii. Nadciąga burza' D. Dibben

Tytuł: Strażnicy historii. Nadciąga burza

Tytuł oryginalny: The Storm Begins

Autor: D, Dibben

Cykl/seria:  Strażnicy historii

Tłumaczenie: B. Ulatowski
Wydawnictwo: Egmont Polska

Rok wydania: 2012

Ilość stron: 328

Opis:

Rodzice Jake’a Djonesa zaginęli bez wieści i nie wiadomo, w jakim są miejscu na Ziemi i w jakim momencie historii. Jake poznaje ich zdumiewający sekret: oboje należą do Tajnych Służb Straży Historii, stowarzyszenia, którego członkowie podróżują przez stulecia, aby udaremniać poczynania złoczyńców manipulujących przy dziejach świata. W poszukiwaniu rodziców Jake przenosi się z Londynu XXI wieku do dziewiętnastowiecznej Francji, gdzie trafia do Punktu Zero, głównej siedziby strażników historii. Tam poznaje barwną grupę młodych agentów i wraz z nimi wyrusza do epoki renesansu, aby podjąć misję ratowania dziejów przed złowrogim Zeldtem, który zamierza zniszczyć świat, jaki znamy. Przeszłość jest w niebezpieczeństwie i tylko Jake Djones może ją ocalić!

Opinia:

Było to moje pierwsze spotkanie z trylogią (przynajmniej z tego, co mi wiadomo ma to być trylogia, a nie cykl...) Strażnicy historii. Trzeba również powiedzieć, że spotkanie stosunkowo udane. Co prawda, nie oczekiwałam zbyt wiele po książce, którą przypadkowo wzięłam w bibliotece. Zaciekawił mnie opis, trochę tytuł trylogii, ale okładka - wcale. W ogóle nie przypadła mi do gustu... Pewnie kwestia postaci na okładce i kolorystyki, która mi nie odpowiada.

Styl autora był lekki, z humorem, ale nieco jakby bardziej dla młodszych ode mnie czytelników. Pewnie zachwycałabym się tą książką 2-3 lata temu, obecnie po prostu mi się podobała. Styl autora mogłabym przymierzyć do stylu Flanagana (Zwiadowcy, Drużyna), ale jednak z nieco gorszym wynikiem. Humor jednak był, zbyt wiele nużących opisów nie było, a autor potrafi wciągnąć, więc czytało się miło.

Historia zmienia się nieustannie. Nie jest jak prosta linia. To raczej skomplikowana, wciąż ewoluująca struktura.

Fabuła była z jednej strony ciekawa, a z drugiej nieco banalna. Zaczynając od tego ciekawego pomysłu: podróże w czasie, ale nie przez jakieś wehikuły, a punkty w czashoryzoncie... Do tego dochodzi dziwna miksturka, której nazwy nie pamiętam oraz dziwne kształty widziane przed oczami przez ludzi, którzy potrafią podróżować w czasie, pełen barwnych postaci Punkt Zero oraz ciekawe podejście do zajęcia Strażników Historii, którego nie będę Wam wyjawiać. Autor ciekawie potraktował historię - nie jako coś, co już było, ale coś, co w każdej chwili może się zmienić i zaburzyć obecny porządek. Banalną częścią była sama historia Jake'a: jego rodzice giną, on sam zostaje zabrany do siedziby Strażników, po czym wbrew rozkazom wyrusza na niebezpieczną misję, aby odnaleźć rodziców. Dla przewidujących osób, ciąg dalszy jest banalnie prosty... Dla mnie również był. Tak samo tajemnica Topaz nie była dla doświadczonego czytelnika żadną tajemnicą.

Humor jest tym, co odróżnia nas od zwierząt.

Chociaż autor miał mały problem z budowaniem napięcia, akcja była dość szybka i taka, jaką lubię. Pojawiło się kilka zwrotów akcji, na pewno dużo humoru - zwłaszcza rozbawił mnie Nathan i Paolo, kiedy zostali razem zamknięci w celi :D  Uważam, że to były najlepsze momenty w książce, serio!

- To nasza bibliotekarka, Lydia Wunderbar - wyjaśnił Nathan najciszej jak potrafił. - Bywa zasadnicza i na pierwszy rzut oka wygląda na sztywniaczkę, ale zabierz ją na parkiet, a wstąpi w nią szatan. Szatan, powiadam!

Narracja i bohaterowie... No cóż, narracja była trzecioosobowa prowadzona zazwyczaj z perspektywy Jake'a, ale czasami również innych osób, abyśmy mieli szersze spojrzenie zarówno na całą misję, jak i na to, co działo się w Punkcie Zero. Bohaterowie byli rozbudowani ciekawie, mieli swoje indywidualne ja i cechy. Zwłaszcza widać było to na przykładzie różnicy charakterów czterech chłopców, którzy brali udział. I bez dopisania imion, potrafiłabym skojarzyć, o którym z nich mowa. Najbardziej polubiłam Nathana - tak, tego aroganckiego Nathana! Ale Jake był taki zbyt... No, zbyt nierozgarnięty. Topaz za to była tak tajemnicza, a zarazem tak łatwo było się wszystkiego domyślić, że lekko mnie denerwowała. Paolo dopiero po swojej przemianie stał się ciekawym bohaterem,a Charlie był nawet fajnym bohaterem, ale nieco przemądrzałym. Jak widzicie - wiele różnych charatkerów. Do tego dochodzą choćby Róża i rodzice Jake'a. To także bardzo barwne i ciekawe postaci, ale trochę zbyt hm, dziecinne, jak na dorosłych - oczekujące od życia wiecznej zabawy z pewnymi chwilami skupienia (przynajmniej ja tak to odebrałam). Za to bardzo nie polubiłam Jupitusa oraz ciemnych charakterów... Ale to trzeba przeczytać, aby zrozumieć moją niechęć do Miny oraz Zeldtów.

Podsumowując, książka była miłą lekturą, polecam ją fanom fantasy oraz podróży w czasie. Opisy innej epoki były naprawdę genialne, choć zabrakło mi tam takiego spojrzenia oczami współczesnego nastolatka - ej, jest rok 1500 ileś, nie ma prądu, nie mam telefonu... Nie, nie było takiego kryzysu u Jake'a, co lekko mnie dziwiło, ale cóż, uznaję to tylko za lekkie niedociągnięcie.

Książka bierze udział w wyzwaniu: 52 książki w ciągu roku, Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+2,05 cm)