'Kod Leonarda da Vinci' D. Brown

Tytuł: Kod Leonarda da Vinci

Tytuł oryginalny: The da Vinci Code

Autor: D. Brown

Cykl/seria:  Robert Langdon

Tłumaczenie: K. Mazurek

Wydawnictwo: Sonia Draga

Rok wydania: 2013

Ilość stron: 568

Opis:

W Luwrze zostaje popełnione morderstwo. Jego ofiarą jest kustosz. Zwłoki zostają znalezione w pozycji przypominającej sławny rysunek witruwiański, na którym renesansowy artysta przedstawił idealne proporcje ludzkiego ciała. W zbrodnię zamieszany jest - według policji - profesor z Harvardu, znawca symboliki religijnej.

Sprawy komplikują się, gdyż umierający kustosz pozostawił szereg zagadek, które mają pomóc wskazać winnych tej zbrodni i trzech innych popełnionych tej nocy na wpływowych mieszkańcach Paryża. Ale mają też doprowadzić do czegoś znacznie bardziej istotnego.

Opinia:

Może trochę nie po kolei, bo zaczynam od Kodu, choć pierwsza była Accabadora, ale tak wyszło :D Ponadto - ja wiem, jest wiele różnych wersji okładek, ale ta chyba najmniej popularna. Mimo to, ta podoba mi się najbardziej. Spokojna, stonowana, nie zdradzająca zbyt wiele z treści (czego nie można powiedzieć o opisie...).

- Te książki nie mogą skutecznie współzawodniczyć z wielowiekową historią, zwłaszcza kiedy tę historię opowiada niekwestionowany bestseller wszech czasów. - rzekł Langdon.

Faukman wytrzeszczył oczy.

- Chyba nie powiesz, że Harry Potter też jest o Świętym Graalu.

- Miałem na myśli Biblię.

Styl autora, jak wspominałam przy okazji Aniołów i demonów jest przyjemny, proste rzeczy są niezwykle łatwo wyjaśnione. Autor ma też poczucie humoru. No i w tej książce czułam się dosłownie tak, jakby to Robert opowiadał mi daną historię! Muszę jednak wspomnieć o tym, że autor popełnia błędy rzeczowe w książkach - nie zauważyłam tego w pierwszej książce, ale tutaj wczytałam się nawet w posłowie od tłumacza, ponieważ jeden błąd zwrócił moją uwagę. Dotyczył on najdłuższego budynku w Europie. Mogę nie mieć racji, ale poradziłam się i Wujka Google, ponadto mieszkam w Modlinie Twierdzy i przynajmniej, kiedy byłam w podstawówce i gimnazjum, uczono mnie, że najdłuższym budynkiem Europy jest Cytadela Twierdzy Modlin. Mniejsza, czy mam rację czy nie - to skłoniło mnie do przeczytania posłowia od tłumacza i wiem, że w książce jest kilka błędów rzeczowych - stworzonych jednak na potrzeby fabuły. Mimo to, mogliby to zaznaczyć wcześniej, bo wiem, że są ludzie, którzy uważają, że z takich książek można czerpać wiedzę i nią szpanować - a taka wiedza może okazać się błędna.

Kiedy nie ma się dobrej odpowiedzi na pytanie, pozostaje odpowiedź szczera.

Uh, rozpisałam się! :D Fabuła jest równie ciekawa, jak w Aniołach i demonach. Sensacja, kryminał, morderstwa, wykorzystanie mediów, techniki działania policji... To wszystko Brown opisuje przy okazji niezwykłych zdarzeń. Ponadto w książce jest pełno zagadek, które chciałam odgadnąć - nie dałam jednak rady. Autor trzyma w napięciu prawie całą książkę, co chwila następują zwroty akcji... Książka ma 568 stron, a zaskakiwała mnie co kilka rozdziałów! A wszystko to w fascynującym Paryżu (tak, Ann, Francja - coś dla ciebie!) oraz Anglii. Ponadto, jak wiecie - ja jestem ateistką, a w książce głęboko poruszane są kwestie wiary, ale to w ogóle nie przeszkadzało mi w odbieorze ksiażki - tworzyło raczej tło historyczne i ideologiczne dla wydarzeń.

Perspektywa śmierci to bardzo silna motywacja.

Bohaterowie to również niewątpliwy atut. Są oryginalni, dobrze wykreowani i opisani. Już po wymienieniu kilku cech można by odgadnąć, o jakim bohaterze mowa! Przy czym bardziej lubię Sophię od Vittori z Aniołów i demonów. Nie wiem tylko czy to jakaś reguła, że akurat krewni tych kobiet giną?  Najbardziej intrygującą, ale nielubianą przeze mnie od początku postacią był Leigh. Jak się potem okazało - dziwnie dobrze z tym trafiłam, o czym wiedzą, ci którzy czytali i dowiedzą się ci, którzy zamierzają.

Specjaliści od symboli często podkreślają, że Francuzi - macho, znani z flirtowania i słynący z niewielkich wzrostem, niepewnych siebie przywódców, takich jak Napoleon i Pepin Mały - nie mogliby wybrać trafniejszego symbolu narodowego niż trzystumetrowy fallus

Podsumowując, książka jest ciekawa, historia Graala z perspektywy symboliki bardzo mnie wciągnęła. Nie ma tu schematów, nie ma przewidywalności. Za to lubię Browna jeszcze bardziej w tej części cyklu o Robercie. Pewnie kiedyś zabiorę się za dwie kolejne części. Książkę polecam zdecydowanie fanom kryminałów, sensacji i nieprzewidywalności.

Książka bierze udział w wyzwaniu: 52 książki w ciągu roku, Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+3,55 cm)