'List w butelce' N. Sparks

Tytuł:  List w butelce (oryginalnie: Message in a bottle)

Autor: N. Sparks (tłumacz: M. Samborska )

Cykl: -

Ilość stron: 328

Wydawnictwo: Albatros (w roku: 2014)

Bierze udział w wyzwaniach: 52 książki w ciągu roku, ABC Czytania, Z książką w autobusie

Opis: 
Wyrzucona za burtę butelka, zdana na kaprys losu, mogła trafić w najodleglejszy zakątek świata. Zamiast tego, po niecałym miesiącu podróży, wypłynęła na plaży nad zatoką Cape Cod, gdzie znalazła ją spędzająca nadmorskie wakacje Theresa Osborne, dziennikarka z Bostonu, samotnie wychowująca dwunastoletniego syna. W środku był list miłosny napisany do zmarłej żony i zaczynający się od słów: 'Moja najdroższa Catherine, tęsknię za Tobą, ukochana, tak jak zawsze, ale dzisiaj było mi bardzo ciężko, bo ocean śpiewał o naszym wspólnym życiu.' Zaintrygowana i przejęta do głębi historią pary kochanków, Theresa rozpoczyna poszukiwania człowieka, który potrafił tak mocno i wiernie kochać. Kim był mężczyzna? Gdzie się teraz znajduje? Jej spotkanie z tajemniczym Garrettem zaowocuje wielką miłością...

Opinia:

Fani Sparksa mogą z góry odpuścić sobie czytanie tej recenzji.

Styl autora może nie był zły, ale brakowało mi takiego polotu, humoru, ikry. Pisał o tym tak beznamiętnie... Myślałam, że romanse, choć wolne akcją, powinny kipieć od uczuć i wywoływać kaskady uczuć. No i wydawnictwo nie dopatrzyło się kilku literówek (tak, byłam tak znudzona, że aż zwracało to moją uwagę...)

Miłość to miłość, wiek nie ma znaczenia. Wiedziałam, że jak dam Ci dość czasu, wrócisz do mnie.

Historia dorosłych ludzi. Oboje po przejściach, po długoletnich związkach, pełni obaw. Ona znajduje napisany przez niego list w butelce. Zakochuje się w facecie, którego nigdy nie widziała. A najgłupsze jest to, że wymyśla sobie, że skoro pokochał tak mocno zmarłą żonę, to ją również pokocha... (i oczywiście się nie myli, cóż za zaskoczenie -.-) Ja rozumiem, że desperacja, te sprawy, ale żeby aż tak? Ogółem historia była dla mnie głupia, bez żadnego przesłania, bo problemów to oni sobie wynajdywali na pęczki... I jeszcze to zakończenie - doświadczony żeglarz nie może chyba gorzej skończyć co? Dla mnie byłaby to życiowa porażka (no w sumie w pewnym sensie była i dla Garreta, ale not matter).

Bohaterowie są nijacy. Tak, mają masę problemów, wydawałoby się, że dobrze ich poznamy, że będzie można się w nich wczuć... Ale nie. Mi byli totalnie obojętni, nudni i płascy. Non stop zastanawiali się, co by było gdyby zamiast cieszyć się tym, że jakimś cudem są razem, a siebie nawzajem to nie rozumieli prawie wcale - co w związku jest nie do przyjęcia! Można mieć inne pasje, ale trzeba się chociaż trochę rozumieć. Theresa za bardzo skupiała się na sobie, na dziecku, na karierze, a Garret... Cóż, choć na pewno jego wspomnienia o zmarłej żonie miały być piękne, to pojawiały się tak często, że po pewnym czasie, zaczęłam je przeskakiwać, bo chciało mi się spać. Ale to, co autor zrobił z de facto dwunastoletnim chłopcem było straszne - Kevin, syn Theresy, raz zachowywał się, jakby miał lat 8, cieszył się na wszystko, jak naiwne dziecko, a raz jakby miał lat co najmniej 16... 

-Życie często okazuje się inne, niż oczekiwaliśmy, prawda?

Może ja nie jestem stworzona do czytania romansów? Ale chciałam, naprawdę chciałam, żeby mi się to podobało, zwłaszcza, że dostałam książkę w prezencie. Jednak pomijając styl, historia była dla mnie tak nudna, tak naciągana, tak na siłę autor próbował utrudnić kochankom życie... Ja ze swojej strony zdecydowanie nie polecam...