BT: 'Angelfall' S. Ee

Dzięki cudownej Meredith miałam okazję przeczytać recenzowaną dziś książkę, a wam podpowiadam tylko, że zapisy nadal trwają :)

I zdradzę wam coś - w czasie, kiedy wy to czytacie, ja właśnie robię sobie tatuaż! <3

Tytuł:  Angelfall  (oryginalnie: Angelfall)

Autor: S. Ee (tłumacz: J. Konieczny)

Cykl: Opowieść Penryn o końcu świata

Ilość stron: 308

Wydawnictwo: Filia (w roku: 2013)

Bierze udział w wyzwaniach: 52 książki w ciągu roku, ABC Czytania

Opis: 

"Aniele, stróżu mój... szeptaliśmy przez setki lat. Myliliśmy się. Teraz to właśnie ONE okazały się naszym największym koszmarem."

Ziemię ogarnęły ciemności. Państwa upadły, szpitale, szkoły i urzędy stoją puste, nie działają komórki. Za dnia na ulicach rządzą brutalne gangi, ale kiedy zapada mrok wszyscy wracają do kryjówek, kryjąc się przed grozą Najeźdźców. Anioły. Niektóre piękne, inne jakby wyjęte z najgorszych koszmarów, a wszystkie nadludzko potężne. Przez wieki uważaliśmy je za swoich stróżów, teraz okazały się agresorami siejącymi śmierć. Dlaczego zstąpiły na ziemię? Z czyjego rozkazu? Jaki mają plan? Czy ludzie zdołają im się przeciwstawić?

Siedemnastoletnia Penryn wyrusza w desperacki pościg, żeby uratować życie młodszej siostry. Żeby zwiększyć swoje szanse musi zjednoczyć siły ze swoim wrogiem. Oboje przemierzają Kalifornię, niegdyś piękną i słoneczną, dziś kompletnie zniszczoną i wyludnioną, a wszechobecna śmierć niejednokrotnie zagląda im w oczy. Na końcu podróży, w San Francisco, każde z nich stanie przed dramatycznym wyborem.

Opinia:

Chyba odzwyczajam się od pisania długich recenzji :D Ale najwyższa pora się do nich przyzwyczaić, bo jak tylko wykończę recenzje do końca roku, wracam do długich form, bo wiedzę, że bardziej wam się podobają :)

Styl Susan Ee jest... dobry. Autorka generalnie potrafiła mnie rozbawić, ale opisy uczuć jakoś tak... nie wzbudzały we mnie emocji. Ponadto znalazłam jeden taki błąd logiczny, którego nie da się nie zauważyć i drugi, może nieco mniej zauważalny, ale mi nie umknął.

-Powinnaś wiedzieć, że...- mówi tak cicho, że prawdopodobnie nawet inne anioły nie potrafiłyby wyłowić poszczególnych słów z szumu wypełniającego salę - w sumie niespecjalnie cię lubię. (No i jak go nie strzelić w pysk? o.O)

Niestety muszę przyznać, że akcja książki porwała mnie tylko kilka razy, choc wielokrotnie czytałam, że zaczyna się ona od początku i trwa do końca. W sumie - tak rzeczywiście jest. Jednak autorka rzadko opuszcza bezpieczne schronienie przewidywalności i utartych schematów, dając nam coś nowego. Jedyną nową (choć też nie do końca) ideą są anioły, które są złe. Nie jest to jednak w sumie bardzo świeży i oryginalny pomysł, a wie o tym każdy, kto czyta dużo angel fantasy. Ponadto mam wrażenie, że zaraz okaże się, że Boga faktycznie nie ma (no skoro nawet anioł jest agnostykiem! :D), a to już było w Zastępach Anielskich czy Kłamcy. Wątek miłosny jest oklepany, zbyt szybki ze strony Penryn i generalnie nieco już mnie irytuje wątek zakazanej miłości. 

O tak, to akapit, w którym mnie znienawidzicie :D Choć jak zjechałam postać Daemona, nie widziałam stosów, to może i tu się nie pojawią... Zaczynając jednak od Penryn, głównej bohaterki i narratorki - polubiłam ją. Była dzielna, zdeterminowana, ale czasem się gubiła, przez co była bardziej ludzka. Nie była jednak, w większości przypadków, bezradną panienką. Niestety muszę przyznać, że to jedyna dobrze wykreowana bohaterka i w niektórych momentach wątpiłam w jej inteligencję. Na przykład, jak można nie skojarzyć imienia Raffe u anioła z Rafaelem? Przechodząc do naszego aniołka... Irytował mnie, jak nie wiem! Meredith już wie, że na marginesach ubliżałam mu całą książkę, a momentami miałam ochotę strzelić w pysk (albo mniej przyzwoite miejsce, najlepiej z kolana). Co z tego, że na koniec się zrehabilitował i to też... Nie do końca tak, jak trzeba. Bohaterką, którą polubiłam najbardziej, choć nie zaliczam jej do specjalnie dobrze wykreowanych, jest matka Penryn. Głównie uwielbiam ją za jej szaleństwo! Była przez to komiczna, ale i bardziej realistyczna. Paige za to była bohaterką, która mnie osobiście nieco przerażała... To znaczy już po incydencie w gnieździe.

- Penryn?! Z kim rozmawiasz?! - pyta matka niemal oszalałym tonem.- Z moim osobistym demonem, mamo. Nie martw się. To jakiś słabeusz.Może i słabeusz, ale oboje wiemy, że mógłby mnie w każdej chwili zabić. Tyle że ja nie zamierzam dać mu satysfakcji i pokazać, że się boję.- Och! - stwierdza niespodziewanie spokojnym głosem matka, jakby moja odpowiedź wszystko jej wyjaśniła. - Rozumiem. (i jak tu jej nie kochać? <3)

Podsumowując, książka nie była zła. Była dobra, ale nie zachwyciła mnie, nie porwała za serce... Może to wina gatunku? Jednak rzadko podobają mi się postapokaliptyczne opowieści, a do tego ten wątek miłosny... Nie wiem nawet czy mam ochotę sięgnąć na tę chwilę po kolejną część, bo walka o losy świata nie jest moim ulubionym wątkiem, a ponadto wiem, że w drugiej części na pewno wróci Raffe, ale intryguje mnie, co się stało z Paige. Także na tę chwilę nie mówię tak, ale nie mówię też nie kontynuacji :)