'Potomkowie' T. Lee

Tytuł: Potomkowie (oryginalnie: The Progeny)

Autor: T. Lee (tłumacz: A. Bereta-Jankowska)

Cykl: Piętno Krwawej Hrabiny

Ilość stron: 388

Wydawnictwo: IUVI (w roku: 2016)

Bierze udział w wyzwaniach: ABC Czytania, Czytam fantastykę

Opis:
Masz 21 lat i zaczynasz wszystko od początku w obcym miejscu, z nowym imieniem i nowym życiem. Aż nadchodzi dzień, w którym nieznajomy mówi ci, że jesteś potomkinią Krwawej Hrabiny Elżbiety Batory, największej morderczymi wszech czasów. I jesteś ścigana. Nie wierzysz mu, dopóki zabójca naprawdę się nie pojawia. Uciekasz. Wszystkie odpowiedzi leżą w przeszłości, którą postanowiłaś pogrzebać. Tylko jedno wiesz na pewno: twoi bliscy zginą, jeśli nie odzyskasz utraconych wspomnień. Jednak by ocalić innych, musisz najpierw sama nie dać się zabić…

Opinia:

Wiecie, mam problem z tą recenzją... Dawno tak nie miałam... Bo książka mi się podobała, ale cóż, trudno mi było nie zauważyć jej wad. Jednak styl autorki to dla mnie ciężki orzech do zgryzienia. W książkę niby wsiąka się błyskawicznie, na początku nie miałam zastrzeżeń, ale im dalej - tym coraz bardziej mi przeszkadzało. I nie umiem do końca sprecyzować co, jakieś niedociągnięcie, które zauważałam podczas lektury, ale nie wiem, jak je nazwać. Książka była momentami zabawna, momentami wzruszająca, ale była również... płaska? matowa? Chodzi mi o to, że niby bohaterowie rejestrują wydarzenia, nawet na nie reagują, ale to wszystko jest takie sztuczne... I wynikało to ze stylu... Nie wiem, czy mnie rozumiecie, ale lepiej tego nie wyjaśnię :D

Ostatnio, przy recenzji Czasu żniw narzekałam na zagubienie przez niepotrafiącą dokładnie wyjaśnić, o co jej chodzi autorkę. Tutaj miałam inne wrażenie: gubiliśmy się razem z Emily/Audrą. Kiedy jednak ona zaczynała się odnajdywać, autorka nie odkrywała kart przed nami tak, jakby nie potrafiła zbudować zawiłej zagadki, a mimo wszystko chciała nas zaskoczyć. Nie dostaliśmy szansy, przynajmniej w moim odczuciu, rozwiązać zagadki samemu. 

Jeśli znasz trzy języki, jesteś trójjęzyczny. Jeśli dwa - jesteś dwujęzyczny. A jeśli jeden... jesteś Amerykaninem.

Akcja książki pędzi, przez co od lektury nie można się oderwać. To zdecydowany plus. Poza ty historia potomków Elżbiety Batory (której postać uwielbiam tak samo jak Kubę Rozpruwacza, mam słabość do psychopatów i seryjnych morderców) uciekających przed potomkami jej domniemanych ofiar była na swój sposób fascynująca. Nie powiem - całą książkę nurtowało mnie, po co Emily/Audra skasowała sobie pamięć. Odpowiedź okazała się zaskoczeniem - ale chyba głównie dlatego, że nie mieliśmy co do tego żadnych konkretnych poszlak. Z drugiej strony - dla samej bohaterki też okazało się to zaskoczeniem. Nie mówię, że książka była mega przewidywalna, bo pewnej ilości elementów zaskoczenia nie można jej odmówić, ale nie jest to zawile zbudowana historia z przerażającą ilością niespodziewanych zwrotów akcji - powiedziałabym, że stanowią one tak z 1/3 wszystkich zwrotów akcji.

A teraz totalna, według mnie, porażka w książce - wątek miłosny. Myślałam, że szlag mnie trafi, miałam ochotę kląć. Niektórych może on wzruszy - mnie wzruszał Luka, ale nie jego ekspresowa relacja z Emily/Audrą. A gdzie brak zaufania, skoro go nie pamiętała? Gdzie podejrzliwość, skoro tak bardzo niby dbała o swoje bezpieczeństwo. Fragmenty, gdy niby podważała jego słowa, były puste - bo zaraz i tak się za to karcił, jakby przekonana o niewinności... I to już po kilku dniach! Jasne, ja stałam za Luką całym sercem, ale nawet ja zaufałam mu dużo później niż bohaterka...

Mam zamiar spędzić z tobą bardzo długi czas. Może wydaje ci się, że mam na myśli kilka lat... [...] Ale ja planuję spędzić z tobą resztę życia.

Sami bohaterowie pierwszoplanowi zostali jednak zbudowani fantastycznie. Emily/Audra (jej imię i tak zostaje zdradzone na początku książki i nie jest to spoiler) z góry zdobyła moją sympatię jako narratorka, choć jednej głupiej decyzji związanej z samolotem chyba nigdy jej nie wybaczę! Jest jednak typem kick-assowej postaci, zdecydowanej i niezwykle inteligentnej. Luka, ach, mój cudny! Romantyk, z pozoru delikatny, ale tak naprawdę rycerz w lśniącej zbroi. Pokochałam go od prawie samego początku! Reszta bohaterów za to ma niby zbudowaną osobowość, ale mam wrażenie, że autorka tak bardzo skupiła się na prowadzeniu akcji i dwóch głównych postaci, że nie nadała im do końca duszy, a jedynie jakiś charakter, dzięki któremu można ich rozróżnić i polubić bądź nie.

Podsumowując, książka jest według mnie dobra, a dużo traci na źle poprowadzonym i nierealistycznym wątku miłosnym. Ale wiecie, to czepiam się ja - antyfanka romansu. Zdecydowanie jest to bardzo dobre połączenie fantastyki z kryminałem, o ile samemu nie chce się rozwiązać zagadki. Za to teksty Luki - on jest mega uroczy <3 Dla samej jego postaci warto chociaż spróbować <3