'Złodziej dusz' A. Jadowska

Tytuł:  Złodziej dusz (oryginalnie: -)

Autor: A. Jadowska (tłumacz: -)

Cykl: Seria o Dorze Wilk

Ilość stron: 447

Wydawnictwo: Fabryka Słów (w roku: 2013)

Bierze udział w wyzwaniach: Czytam fantastykę, Czytam, bo polskie!, Czytam nie tylko Amerykanów, 100 książek, Wyzwanie biblioteczne, Kitty's Reading Challenge (debiut)

Opis:
Oto Dora Wilk – policjantka i wiedźma w jednym. Do obu stron osobowości podchodzi śmiertelnie poważnie, przez co ma ręce pełne roboty i podwójną porcję kłopotów.
W Toruniu w dziwnych okolicznościach ginie staruszka. W alternatywnych miastach giną magiczni i to Dorę wybrano, by rozwikłała zagadkę. Razem z ekipą do zadań specjalnych: aniołem i diabłem wkracza do akcji. Jedno jest pewne – nie będzie grać zgodnie z regułami.

Opinia:

Pierwszą rzeczą, o jakiej wspomnę, będzie korekta. Wydania Dziewczyny z Dzielnicy Cudów oraz Akuszera Bogów z SQN są po prostu cudowne. I tego wydawnictwa pani Aneta powinna się trzymać! Zjedzone m, kropki w środku zdań i inne błędy, których nie wychwycił korektor, irytowały mnie całą książkę.

Niestety, nie uda mi się uniknąć także porównania do Dziewczyny z Dzielnicy Cudów przez całą recenzję. Po pierwsze: zdecydowanie widać, że Złodziej dusz to debiut autorki. Zbytnio skupia się na niektórych szczegółach, pomijając inne istotne rzeczy. Humor nie jest jeszcze tak... rozwinięty? Co prawda, pod koniec książki śmiałam się co chwilę, ale brakowało mi czegoś, co poznałam przy okazji historii Nikity.

- Co ci powiedział?- Że banda kolesi napadła cię w domu i wyratował cię jakiś półbóg.- Po pierwsze, on nie jest półbogiem, po drugie, zajęliśmy się nimi z zasadami równouprawnienia.

Żałuję, że Nikita nie bywa tak często w Warszawie jak Dora w Toruniu, ponieważ chciałabym zobaczyć moje miasto oczami autorki. Pani Aneta zwinnie przeskakuje między miastem Kopernika i piernika a Thornem, jego alternatywną wersją. Ponadto dwa równolegle prowadzone śledztwa pokazują, że aby być dobrym detektywem, trzeba naprawdę szybko kojarzyć i łączyć wątki. Podoba mi się także oddanie przez autorkę realiów polskiej policji. Magiczne śledztwo jest bardziej ekscytujące, pojawia się w nim więcej akcji i brutalności. 

Przy okazji historii Dory możemy lepiej poznać uniwersum, systemy religijne etc. Poznajemy też prawa rządzące światem nadnaturalnych. W książce panuje dodatkowo zupełnie inna atmosfera. Nikita działała na własną rękę, odkrywała siebie. Dora jest otoczona znajomymi, ponadto usilnie stara się pogodzić swoje dwie natury - nie tylko człowieka i wiedźmy, ale także magii Pani Północy oraz płodności.

Uratowałam kogo się dało, oddałam moce komu się dało i dalej, zdana sama na siebie i obecnego tu diabła, pokuśtykałam lizać rany. Och, wiem, mogło być gorzej, mogliście dać mi jakiś pierścień i wskazując na wschód, powiedzieć, że trzy tysiące kilometrów dalej jest Mordor, ale i tak łatwo nie było.

Nie ukrywam, że nie wyobrażam sobie Dory i Nikity jako przyjaciółek. Dora, choć potrafi wpakować się w niezłe kłopoty, nie pozostaje wobec nich taką indywidualistką. Rozumie potrzebę pomocy, nie przeszkadza jej ktoś, kto chroniłby jej plecy. Tymi ktosiami zostają Miron oraz Joshua, uroczy diabelsko-anieslki pakiet dwaj przystojniacy w jednym. Miron zachwycił mnie od początku, choć mam wrażenie, że jego relacje z Dorą są nieco przegadane - te ciągłe przekomarzania o małżeństwo, namowy do uprawiania seksu. Joshua za to pozostawał przez całą książkę zagadką, choć nie aż tak wielką, jak chciałaby autorka. Dodatkowo mam wrażenie, że relacje nie są zbudowane na zbyt mocnych fundamentach, choć chyba takie miało być założenie. Na przykład cały czas Dora wspomina Katię jako najbliższą przyjaciółkę, ale pod koniec książki nie ma o niej słowa, bo dziewczyna jest zbyt zajęta swoim anielsko-diableskim duetem.

Muszę przyznać, że na równi z prowadzonym śledztwem, podobała mi się historia Joshui. Przedstawienie anielskich praw, zbyt ambitny dziadek oraz rozwiązanie problemu są zarówno zaskakujące, jak i smutne.

- Nie wierz we wszystko co o mnie słyszysz. Chyba, że słyszałeś, że jestem wspaniała, wtedy muszę potwierdzić, że plotki nie są przesadzone.

Przez całą książkę przeszkadzało mi jedno, kuło w oczy i odrzucało. Dora oburza się za nazywanie ją rozwiązłą, ale nie spotkałam bardziej rozwiązłej bohaterki od czasu czytania Sukkuba! Mogłam to zrozumieć przez pryzmat pożywiania się w trakcie seksu niczym sukkub, którym dziewczyna mogłaby się stać, ale kiedy już doszło do punktu kulminacyjnego książki, jej mentalność w stosunku do seksu wcale się nie zmieniła! Zwłaszcza, że wcześniej sama Dora tłumaczyła tak częste stosunki potrzebą pożywiania się, a potem jakoś przestało mieć dla niej to zupełnie znaczenie.

Podsumowując, zdaję sobie sprawę z tego, że patrzę na Złodzieja dusz bardzo przez pryzmat Dziewczyny z Dzielnicy Cudów, w której to historii jestem zakochana. To nie tak, że debiut autorki to masakra - nie, to naprawdę dobra książka! Tylko, że nie tak dobra, jak Nikita. Plusy to zdecydowanie lepiej poznawane uniwersum oraz wplecenie do fabuły angel fantasy. Mam jednak nadzieję, że Dora zmieni nieco swoje podejście do seksu, bo nie wiem czy z bohaterką pieprzącą się jak królik wytrzymam całą serię. Uważam, że akurat w tym aspekcie autorka trochę przeholowała. 

(...) wbiłam rękę w jego zmasakrowaną klatkę piersiową pod mostkiem i szarpnęłam w górę. Oto najkrótsza droga do serca mężczyzny.

Jeżeli macie 18+ (lub mniej, ale lubicie historie z dużą ilością seksu czy aluzji, podtekstów), lubicie urban fantasy oraz bohaterki z pazurem, a także dwóch przystojniaków do komplety - zdecydowanie polecam wam serię o Dorze.