'Kaldera' J. Flanagan

Tytuł: Kaldera (oryginalnie:  The Caldera)

Autor: J. Flanagan (tłumacz: S. Kroszczyński)

Cykl: Drużyna

Ilość stron: 400

Wydawnictwo: Jaguar (w roku: 2017)

Opis:
W Hallasholm Stig przygotowuje się do wielkiego turnieju, w którym zostanie wyłoniony najwaleczniejszy spośród wojowników Skandii. Późną nocą ktoś stuka do jego drzwi, ktoś kogo Stig nie spodziewał się już nigdy zobaczyć – przybywa z prośbą o pomoc. Z prośbą, której Czaplom nie godzi się odrzucić, bo chodzi o misję ratunkową na niespotykaną skalę.


Opinia:

Nie będę pisała nic na temat stylu, bo wiecie, że go kocham. Wspomnę za to o czymś, co wkurzało mnie całą powieść, a mianowicie zmianie tłumacza, który ewidentnie nie zapoznał  się z poprzednimi tomami i pozamieniał kilka nazw czy określeń (już nie ma Drużyny Czapli, jest Bractwo ;/). Dodatkowo korektor także dał ciała - Thron został kilka razy Hornem, Hal - Harrym, a Erak - Erykiem. Chciało mi się wręcz płakać z wściekłości, kiedy to widziałam...

Muszę także przyznać, że ta książka mnie lekko zawiodła. Spodziewałam się kontynuacji relacji Hal-Stig-Lydia, spodziewałam się epickich walk. Dostałam co prawda pełną przygód opowieść, ale bez rozmachu, który cechował poprzednie części Drużyny. O uczuciach między trójką bohaterów wspomnianych wcześniej nie było ANI SŁOWA. Relacja Stiga z ojcem została raczej zarysowana niż rozwinięta, co także mnie dziwi. Czyżby autor nie miał już pomysłów i leciał na skrzydłach sławy? Oczywiście: morska bitwa, przemykanie po śpiącym obozie, aresztowanie - to wszystko nadawało akcji tempa. Jednak w tym tomie wszystko szło zbyt gładko, bohaterów spotkało chyba maksymalnie jedno duże rozczarowanie, a poza tym wszystko się udało bez większych problemów.

Moje miejsce jest tam, gdzie są moi bracia. Nawet jeżeli robią coś głupiego.

Mam wrażenie, że bohaterowie drugoplanowi, jak Edvin, Stefan czy Ingvar stracili swój blask, charakter. Mało było także w tej części Stiga, co dziwi, skoro to jego ojciec-zdrajca pojawia się na horyzoncie. Brakowało mi również utarczek słownych między Lydią a Thornem. Olaf, ojciec Stiga był postacią bladą, wykreowaną po prostu na egoistyczną, choć potrafiącą stanąć w obronie towarzyszy. Wspaniali jak zwykle pozostali Ulf oraz Wulf.

Podsumowując, ta książka jest dobra. Właśnie. Flanagan i dobra książka? To jednak rozczarowanie. Oczywiście - śmiałam się, czytałam z chęcią dalsze przygody, ale wielu rzeczy mi brakowało, a praca tłumacza i korektora niesamowicie irytowała. Mam zamiar wyczekiwać kolejnego tomu, ale teraz mam lekkie obawy, że znów się rozczaruję, bo książka powinna być genialna, cudowna, a nie tylko dobra...


Wyzwania: ABC Czytania, Olimpiada Czytelnicza, Kitty's Reading Challenge