READ MORE BOOK CHALLENGE - 'Czerwień rubinu' K. Gier

WAŻNE INFO DLA ABC CZYTANIA!
Osoby, które jeszcze nie zrobiły mi zrzutki recenzji pod regulaminem proszę, aby zrobiły to do 5 lutego! Inaczej Wasze pozycje nie pojawią się w podsumowaniu (podsyłanie mi linków do recenzji/ tytułów książek do końca każdego miesiąca było uwzględnione w regulaminie).  Wpisujcie też książki przeczytane, ale niezrecenzowane i linkujcie je potem w zakładce :) Osoby, od których nie dostałam zrzutki mają w liście wykrzyknik przy swoim nicku. Macie czas do 4 lutego do godz. 12:00.

Otóż, moja druga już nominacja :D Dziękuję Magii słowa <3 Zwłaszcza, że po nazwaniu mnie marudą zmieniła mi książkę, którą mam na liście must read, ale jakoś o niej zapomniałam :D Kochana, naprawdę sądziłaś, że dam radę p. Ahern? :D

Pamiętacie reguły zabawy? W skrócie: dostaję książkę do przeczytania, mam na to i na napisanie recenzji 2 tygodnie, nominuję kolejne osoby (dowolną ilość).  Moje ofiary muszą tak samo, jak ja zatytułować post i zrobić to samo i tak w kółko :D

Poznajcie moje ofiary:

medyk - Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet

Meredith - Mroczny sekret

Emis - Weronika postanawia umrzeć

W razie czego mogę wymienić książkę, jeśli naprawdę nie chcecie jej czytać lub nie możecie znaleźć :D A teraz przechodząc do mojej recenzji :D

~.~

Tytuł:  Czerwień rubinu (oryginalnie: Rubinrot)

Autor: K. Gier (tłumacz: A. Janiszewska )

Cykl: Trylogia Czasu

Ilość stron: 344

Wydawnictwo: Egmont Polska (w roku: 2011)

Bierze udział w wyzwaniach: 52 książki w ciągu roku, Czytam nie tylko Amerykanów, ABC Czytania, Z książką w autobusie

Opis:

Pewnego dnia piętnastoletnia Gwen odkrywa, że jest posiadaczką genu podróży w czasie – niespodziewanie przemieszcza się o sto lat wstecz. Okazuje się, że nie jest jedynym podróżnikiem - istnieje całe tajne bractwo, zajmujące się kontrolą dwunastu podróżników w czasie – Gwen jest ostatnim z nich. Szybko odkrywa, że jedenastym jest bardzo atrakcyjny dziewiętnastolatek: Gideon. Ale zakochiwanie się nie jest takie proste, gdy się skacze tam i z powrotem w czasie i gdy trzeba wypełnić niebezpieczną misję w XVIII wieku.

Opinia:

Trylogię Czasu miałam w planach od dawna. Styl autorki jest zwyczajny, nie miałam nad nim żadnych ochów i achów... Lekki, przyjemny w czytaniu. Z humorem średnio, ale jakiś tam się pojawił i był miłym dodatkiem. 

To bardzo osobliwe gościć swoje wnuki nim się jeszcze ma dzieci.

Fabuła... Dwie kuzynki: jedna od dziecka szkolona do bycia podróżniczką w czasie, ale - co za niefart - okazuje się, że to Gwenny posiada jednak gen. Ogółem ja poddałabym wątpliwości tożsamość jej matki... Tak jakoś prolog i epilog dały mi do myślenia :D No i Gwen (wybaczcie, ale to imię pełne mnie dobija, więc używam ładniejszego skrótu) poznaje sekrety podróżowania w czasie... Akcja toczy się szybko, tylko chwilami autorka daje nam chwilę wytchnienia, aby zaraz znów rzucić nas w wir zdarzeń. Lubię taką akcję! Sam wątek młodzieżowy mnie lekko nudził, ale podróże w czasie czy inne talenty Gwen rekompensowały mi to znudzenie. 

- Gdyby to był film, na końcu czarnym charakterem okazałby się ten, po którym najmniej się tego można było spodziewać. Ale ponieważ to nie jest film, stawiam na tego gościa, który cię dusił.

Bohaterowie... Ojej, no to zaczynając od tych, których polubiłam - zdecydowanie Gwen (błagam, nie zrób się w drugiej części rozlazła lub sentymentalna!). Ma charakterek, nie użala się nad sobą zbytnio. Jednak prawdziwą perełką jest jej najlepsza przyjaciółka, wieczna optymistka Lesile! (czy ja to dobrze napisałam?) No i sir James to ciekawy bohater - zwłaszcza zważywszy na to, że jest duchem. No i jest jeszcze uroczy Robert! Tak, tak autorka zasypuje nas kaskadą postaci. Sama ilość członków rodziny Gwen! Postaci są wykreowane lepiej lub gorzej, ale nie mam do nich szczególnych zastrzeżeń - poza tym, że (a jest to bardzo prawdopodobne) jeśli Gwen będzie z Gideonem to chyba będę wymiotować na scenach pocałunków i tym podobnych. Jak ja nie znoszę tego gościa! Humorki zmienne, jak jakaś panna, tylko by się mądrzył i rozkazywał! No i były dwie na potęgę irytujące bohaterki - Charlotta (a takie piękne imię!) i jej matka. Uh, aż mi się nie chciało czytać kwestii jej matki! Niech Gideon weźmie sobie Charlottę, w końcu kręci i z Gwen i z nią. A Gwen dałabym takiego drugiego Paula. Bo Paula i Lucy też bardzo polubiłam, choć nie do końca wiem, co nimi kieruje. 

- Uważam, że to śmieszne, że mówisz do mnie "pan".- A ja uważam, że to śmieszne, że pan mnie zna.

Podsumowując, książka podobała mi się bardziej z wątku fantasy niż młodzieżowego. Momentami pewne rzeczy są po prostu do przewidzenia, nie jest to dla mnie żadna niezwykła powieść, ale chętnie sięgnę po kontynuację, bo czytało się szybko i przyjemnie (zajęło mi to tylko 5h :D). Polecam, bo sądzę, że każdy znajdzie coś dla siebie ;)