'Anioł burz' T. Canavan

Tytuł:  Anioł burz (oryginalnie: Angel of Storm)

Autor: T. Canavan (tłumacz: I. Mazurek)

Cykl: Prawo Milenium

Ilość stron: 640

Wydawnictwo: Galeria książki (w roku: 2015)

Bierze udział w wyzwaniach: 52 książki w ciągu roku, ABC Czytania (jako dodatkowa), Wyzwanie biblioteczne 2016, 100 książek

Opis: 

Tyen naucza magii mechanicznej w Liftre – powszechnie poważanej szkole. Dociera tam wieść, że Raen, najpotężniejszy mag i władca wszystkich światów, powrócił po długiej nieobecności. Nauczyciele i studenci uciekają, gdyż w Liftre uczono zakazanej przez Raena magii, w przekonaniu że ten nie żyje. W jednej chwili Tyen traci dom i cel… Pozostaje mu jedynie złożona Velli obietnica przywrócenia jej cielesnej postaci.

Raen odzyskuje władzę, a wokół wzbiera bunt, Tyen zaś musi postanowić, do czego jest w stanie się posunąć, by dotrzymać danego Velli słowa.

Po pięciu latach spędzonych wśród tkaczy gobelinów w Schpecie w spokojne życie Rielle wkracza wojna. W obliczu porażki i nieuchronnej okupacji wszyscy ze zdumieniem obserwują, jak wrogie wojska wycofują się, a do bram miasta zbliżają się trzy postacie – w czarnych włosach jednej z nich pobłyskują niebieskie refleksy. Przeszłość dziewczyny z dalekiego kraju i jej magiczne zdolności to nie wszystkie sekrety, jakie mógłby wyjawić tajemniczy przybysz…

Anioł zamierza wrócić do swojego świata i pragnie zabrać Rielle ze sobą.

Opinia:

Miałam duże oczekiwania, nie ukrywam. Nie spotkałam się jednak z wieloma recenzjami książki, więc tym bardziej miałam lekkie obawy. Zastanawiałam się czy bohaterowie nadal będą naiwni? No i czy autorka w końcu połączy te wątki... Książka była dobra, ale nie aż tak dobra, jak mogłaby być. Dlaczego?

Styl autorki jest ciekawy, taki łatwy do rozpoznania i zidentyfikowania z autorką, ale na pewno brakuje w tej trylogii humoru i w Gildii magów było go zdecydowanie więcej. Czasami pomijałam też długie, niepotrzebne według mnie opisy, nużyły mnie. Ale kiedy tylko coś zaczynało się dziać, czytałam z zapartym tchem. Jedno autorce muszę przyznać na pewno - potrafi budować napięcie i nie gubi się w bardzo pogmatwanych intrygach. Ponadto czytam dużo fantasy i mogę stwierdzić, że akurat trylogia Prawa Milenium jest jednym z oryginalniejszych, z jakimi się spotkałam, choć opiera się na powszechnych motywach.

- Mój lud uznaje czytanie w myślach bez zezwolenia za przejaw barku wychowania.- Większość ludzi tak uważa. Podobnie jest z planowaniem zgładzenia władcy z punktu widzenia tego władcy lub jego zwolenników.

Fabuła zaczyna się rozkręcać. Zarówno Rielle i Tyen zdążyli ułożyć sobie życie od wydarzeń pokazanych w Złodziejskiej magii, ale w ich światy znów wkracza chaos. Powraca Raen. I tutaj mamy niby powszechny motyw walki dobra ze złem... Tylko ta granica pomiędzy tymi dwoma siłami jest tak zatarta, że ja do tej pory do końca nie wiem, co mam sądzić o Raenie i metodach jego postępowania... Ale lubię to. Takie niesegregowanie na złych i dobrych bohaterów, tylko pokazanie, że człowiek ma zarówno dobrą i złą naturę.  Poza tym dzięki temu książka nie była przewidywalna. Oczywiście do pewnych wydarzeń dojść musiało i całą książkę głowiłam się, jak autorka zamierza połączyć losy Tyena i Rielle, miałam kilka koncepcji, ale tego, co stało się na końcu książki kompletnie się nie spodziewałam! Wszystko wywróciło się o 180 stopni... 

Tyen zdecydowanie dojrzał. Tak, jak w Złodziejskiej magii był dla mnie dość naiwnym i nazbyt przejmującym się moralnością bohaterem, tak tutaj polubiłam go. Co prawda, aby uratować Vellę zobowiązał się do niezbyt chwalebnego czynu, jakim było szpiegowanie, ale bardzo chciał ochronić tych ludzi. Rielle za to czasami wydawała się dojrzalszą kobietą, a czasami tą samą naiwną dziewczyną, która mieszkała w Fyre. Spotyka Podróżników, chce zawrzeć małżeństwo z rozsądku, choć wie, że nie kocha Baluki tak samo, jak Izare'a. A Baluka był bohaterem intrygującym.  Aż miałam ochotę zrobić Rielle krzywdę za to, co mu zrobiła... Jednak dwójką bohaterów, którzy zaintrygowali mnie jeszcze bardziej był Dhali oraz oczywiście Raen. Tylko autorka, siląc się zapewne na nowoczesność, wplotła tutaj motyw, którego nie lubię, a który dotyczył już Nico i Percy'ego u Riordana... Spoiler: Czyli niespełniona, nieodwzajemniona homoseksualna miłość...  Dhali był postacią sympatyczną, choć pod koniec książki zmieniłam o nim zdanie. Bynajmniej nie z powodu spoilera. Raen za to... Cóż, o nim nie mam zdania. Tzn. podziwiam jego inteligencję i starania do utrzymania równowagi w światach, ale z drugiej strony bywał zbyt okrutny, choć sytuacja wcale tego nie wymagała.

Jak mawiali mój dziad i ojciec: może i Raen potrafi zabić bez wahania, może i nie zgadzamy się z powodami, dla których to robi, ale nie robi tego dla zabawy.

Och, rozpisałam się o tych bohaterach! To jeszcze krótkie napomknięcie - jest kilka pomniejszych wątków miłosnych, ale żaden nie jest ważny według mnie. Są takie cichutkie, gubią się w tłoku ważniejszych wydarzeń.

Podsumowując, książka była dobra, ale nie aż tak dobra, jak mogłaby być ponieważ.... Autorka nie potrafiła zachować takiej równości pomiędzy dwoma osobnymi częściami książki, czyli wątkami Rielle i Tyena. Często jest tak, że jedna część akurat w takim sposobie napisania książki jest gorsza. Tylko, że tutaj raz jedna, raz druga była tą gorszą i to mnie nieco irytowało. Wolałabym, aby już jedna była super, a druga jej ustępowała... Ale ogółem trylogię polecam i nie mogę się doczekać trzeciej części! Jestem bardzo ciekawa, jak autorka rozwiąże te wszystkie zawirowania :)