'Buszujący w zbożu' J. D. Salinger

Tytuł: Buszujący w zbożu (oryginalnie: Cather in the rye)

Autor: J. D. Salinger (tłumacz: M. Skibniewska)

Cykl: -

Ilość stron: 256

Wydawnictwo: Iskry (w roku: 1998)

Bierze udział w wyzwaniach: 52 książki w ciągu roku, ABC Czytania, Wyzwanie biblioteczne 2016

Opis:
Bohaterem "Buszującego w zbożu" jest szesnastoletni uczeń, Holden Caulfield, który nie mogąc pogodzić się z otaczającą go głupotą, podłością, a przede wszystkim zakłamaniem, ucieka z college`u i przez kilka dni "buszuje" po Nowym Jorku, nim wreszcie powróci do domu rodzinnego. Historia tych paru dni, którą opowiada swym barwnym językiem, jest na pierwszy rzut oka przede wszystkim zabawna, jednakże rychło spostrzegamy, że pod pozorami komizmu ważą się tutaj sprawy bynajmniej nie błahe.

Opinia:

Klasyka, i to jeszcze z XX. wieku... Zdecydowanie nie na moje nerwy, wybaczcie. Styl pisania autora z początku wydawał mi się fajny, serio. Ale im dalej, tym gorzej! To ciągłe odchodzenie od wątku, który akurat prowadził... Dygresyjki, anegdotki... I żeby to chociaż było śmieszne! Ale nie, humor w tej książce był, co tu dużo mówić, momentami w ogóle nie śmieszny, momentami cholernie sztuczny, a momentami żałosny.

Jeżeli ktoś umarł, to jeszcze nie powód, żeby go przestać lubić, zwłaszcza jeżeli to był ktoś tysiąc razy sympatyczniejszy niż inne znajome osoby, które żyją.

Fabuła... Dla mnie, po przeczytaniu tych 256 stron męki, jest to nadal książka o niczym. Możecie mi wmawiać, że o szukaniu sensu życia - jasne, główny bohater zdecydowanie sensu życia nie posiada. Ale dla mnie ta książka, jeśli już miałabym ją opisać, jest o beznadziejnym buncie 16-letniego Holdena wobec całego świata. Chłopak wszystkim i wszystkiemu robi na przekór. No proszę Was, kto dałby się wywalić z kilku szkół?! Tylko totalny debil. Nawet osoby, nie wiedzące, co chcą w życiu robić, kończą jakieś szkoły! No i to jego picie, palenie - wiecie co, książkę napisano w XX. w., ale Holden doskonale dogadałby się z dzisiejszą młodzieżą, która gdzieś ma wszystkie przepisy, upija się lepiej niż dorośli i pali jak smoki.

Główny bohater nie jest według mnie zagubionym nastolatkiem. On jest... po prostu żałosny. Irytujący. Cieszę się, że nigdy nie spotkałam równie idiotycznego człowieka! Od tych jego przemyśleń to mi się chciało wymiotować! Inni bohaterowie byli totalnie płascy. Niby coś tam o nich opowiadał, ale gdybym miała Wam cokolwiek o nich powiedzieć to tyle, że D.B. jest w Hollywood, Alik nie żyje, a Phoebe chodzi do szkoły.... 

Wszystko mi jedno, niech pożegnanie będzie smutne albo nieprzyjazne, ale niech wiem, że się żegnam.

Jeśli macie ochotę na beznadziejnie napisaną książkę o niczym - zapraszam. Ja bardzo żałuję, że zmarnowałam na nią aż 3 dni... Na taką cieniznę! Uh, to nie ja próbuję zniechęcić się do klasyki, tylko klasyka non stop zniechęca mnie do siebie. -.- A o tej książce już nawet nie mam ochoty pisać, to była porażka.