Mini recenzje: 'Kolacja z wampirem' A. Gibbs oraz 'Obsydian' J. L. Armentrout

Tytuł:  Kolacja z wampirem (oryginalnie: The Dark Heroine: Dinner with a Vampire)

Autor: A. Gibbs (tłumacz: J. Polak)

Cykl: Mroczna bohaterka

Ilość stron: 557

Wydawnictwo: Muza SA (w roku: 2013)

Bierze udział w wyzwaniach: 52 książki w ciągu roku, ABC Czytania, 100 książek

Opis:
Książka o przypadkowym spotkaniu na Trafalgar Square, które przewraca cały świat Violet. Poznaje ona bowiem życie "krwiopijców". Po kilku miesiącach dziewczyna traci głowę dla Kaspara - następcy tronu. Łączą oni ze sobą niebezpieczną namiętność, co powoduje, że płacą za to wysoką cenę

Opinia:
Styl autorki jest lekki, młodzieżowy. Czytało się przyjemnie, nie zabrakło humoru, choć niektóre opisy przeżyć wewnętrznych Violet mnie nudziły. No i autorka zdecydowanie ma zadatki na napisanie dobrego erotyka!
Fabuła była ciekawa, choć nie oryginalna, bo czytałam już coś bardzo podobnego w Wiecznych wygnańcach. To, co mnie lekko dobijało to przewidywalność, choć kilka momentów (jak głosy Kaspara i Violet oraz tożsamość postaci w opończy) mnie zaskoczyło. Z wątku miłosnego w pewnym momencie wyszedł pięciokąt miłosny... Możecie sobie wyobrazić moje szczęście. Autorka jednak szybko rozwiązała ten problem, za co chwała jej! Dodatkowo ciekawym aspektem jest Przepowiednia o Mrocznych Bohaterkach i to jest coś oryginalnego.
Bohaterowie są wykreowani bardzo ciekawie, ale że to mini recenzja.... To nie będę się aż tak nad nimi rozpisywać, jak normalnie. Kaspar na początku mnie irytował, ale ostatecznie (gdzieś tak pod kooooniec) został jednak moim mężem, ale i tak nie przebije Caina, swojego uroczego młodszego braciszka (kolejnego męża... mogę poślubić obu braci, nie? :D). Fabian za to był na początku słodki, ale potem... Totalnie zaprzepaścił szansę na bycie moim mężem. Violet za to była nawet fajną bohaterką, ale ze zdecydowanym syndromem sztokholmskim, a to było już irytujące. Za to jej siostra została wykreowana zbyt perfidnie jak na swój wiek, według mnie. Ostatecznie jednak kreacja bohaterów była ciekawa i realna :)

Podsumowując, wiecie, że kocham wampiry. Książka bardzo mi się spodobała, polecam ją fanom wampirów, szybkiej akcji, brutalności w książkach i ciekawych bohaterów :)

Tytuł:  Obsydian (oryginalnie: Obsidian)

Autor: J. L. Armentrout (tłumacz: S. Chojnicka)

Cykl: Lux

Ilość stron: 442

Wydawnictwo: Filia (w roku: 2014)

Bierze udział w wyzwaniach: 52 książki w ciągu roku, ABC Czytania, 100 książek, Wyzwanie biblioteczne

Opis:

[Zawiera spoilery]

Oni nie są tacy jak my…
Kiedy przeprowadziliśmy się do Zachodniej Wirginii, zanim zaczęłam mój ostatni rok w szkole, musiałam przyzwyczaić się do dziwacznego akcentu, rwącego się łącza internetowego i całego morza otaczającej mnie nudy... Aż do momentu, kiedy spotkałam mojego nowego, wysokiego sąsiada o niesamowitych, zielonych oczach. Wtedy sprawy zaczęły obierać zupełnie inny kierunek...
Ale kiedy zaczęłam z nim rozmawiać zrozumiałam, że Daemon jest wyniosły, arogancki i doprowadza mnie do szału. Zupełnie nam nie po drodze. Zupełnie. Jednak kiedy prawie nie zginęłam, a Daemon dosłownie zamroził czas, cóż... stało się coś zupełnie niespodziewanego…
Wpadłam w kłopoty, groziło mi śmiertelne niebezpieczeństwo. Jedyną szansą, żebym wyszła z tego cało, było trzymanie się blisko Daemona, aż przygaśnie blask…Jeśli oczywiście sama go wcześniej nie zabiję.

Opinia:
Styl naprawdę mi odpowiadał. Mogłaby co prawda mniej skupiać się na wyrażaniu nienawiści Kat do Daemona, bo było to strasznie sztuczne, ale ogółem nie wypadło to źle. To, czego mi brakowało to większa ilość humoru - niestety rozterki głównej bohaterki i jej sąsiad-dupek nie byli zbyt śmieszni, raczej stało się to w końcu nudne.
Fabuła była czymś, co - poza wątkiem miłosnym - naprawdę mnie wciągnęło. Kosmici ze światła i mroku - nie mogę odmówić temu oryginalności. I cała fabuła dotycząca kosmitów, tego jak znaleźli się na ziemi, jak musieli się ukrywać - to było genialne! Co zatem psuje wrażenie? Dość przewidywalna akcja i wątek miłosny.
Bohaterowie są dla mnie chyba jednym z gorszych aspektów książki. To nie jest tak, że są źle wykreowani, ale są... przekreowani. Tzn. cechy, które miały ich wyróżniać zostały tak mocno naznaczone, że aż przesadzone i naprawdę dopóki Dee nie rzuciła w Daemona pudełkiem lodów,  to nie było bohatera, który by mnie nie irytował. postać na którą czekają pewnie wszystkie czytelniczki znające powieść - Daemon. Otóż - wnoszę o zmianę książkowego ciacha, które ciachem nie jest, a jest irytującym dupkiem (choć Kat wielokrotnie ujęła jego osobowość w lepszych słowach), którego nie potrafię po prostu znieść. Ma humory gorsze niż kobieta w trakcie okresu! Jasne, powinnam go niby zrozumieć, chroni rodzinę, ale nic z tego - takiego chamstwa się tak nie usprawiedliwia. Według mnie autorka totalnie tutaj przesadziła.

Podsumowując, na pewno wezmę się za tom kolejny, ale nie dlatego, że ciekawi mnie rozwój wątku miłosnego. Bardziej zastanawia mnie, co jeszcze może się wydarzyć, a seria ma przecież tyle tomów! No i chcę lepiej poznać Adama <3