Mini recenzje: 'Klątwa Tytana', 'Bitwa w Labiryncie', 'Ostatni Olimpijczyk' R. Riordan

Recenzja dotyczy wyjątkowo 3 książek, bo są to po prostu kolejne tomy i nie widzę sensu pisania ich osobno :)

Tytuł: Klątwa Tytana/ Bitwa w Labiryncie/ Ostatni Olimpijczyk (oryginalnie: The Titan's Curse/ The Battle of the Labyrinth/ The Last Olympian)

Autor: R. Riordan (tłumacz: A. Fulińska)

Cykl: Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy

Ilość stron: 308/ 360/ 373

Wydawnictwo: Galeria Książki (w roku: 2010)

Biorą udział w wyzwaniach: 52 książki w ciągu roku, ABC Czytania

Klątwa Tytana:

Styl Ricka Riordana jest bardziej infantylny w Percym, autor dopiero zaostrza sobie humor, co wyraźnie widać zwłaszcza w tej części. Jednak nadal pozostaje on genialny!

Fabuła dąży do spełnienia przepowiedni o herosie, który jest dzieckiem boga z Wielkiej Trójki. Annabeth zostaje porwana. To tutaj zaczyna się na dobre wątek miłosny między Annabeth a Percym. Ponadto autor nie zapomina o rozpoczętych już wątkach, jak poszukiwania przez Grovera Pana czy zatargu Percy'ego i Aresa. Akcja pędzi, nie daje wytchnienia, a przy okazji pojawia się ponownie masa mitologii, a czasem bardzo przydaje się jej znajomość, gdy autor tworzy zagadki na jej podstawie. Jedyne co to... Wydaje mi się, że w mitologii uczonej w szkołach Hesperyd było trzy, a u Ricka jest ich cztery.

Bohaterowie dojrzewają. Jednak nie będę wspominać o Annabeth, Groverze i Percym, bo o nich już wiecie. W tej części poznajemy Thalię (i nareszcie rozwiązała się moja zagadka, jak stała się tym, kim była w OH) oraz Nico di Angelo. Thalia jest odważna, lekko pyskata i zadziera nosa. Lubię ją. Nico za to... Dziwnie czyta się o jednym ze swoich ulubionych bohaterów OH, kiedy ten ma 10 lat... Chłopak ma zupełnie inny charakter! Za to nie lubię jego siostry, Bianki. Na plus jest też postać Zoe.

Podsumowując, książka zaskoczyła mnie. Zwłaszcza tym, dlaczego Nico i Bianka nie pamiętali metra, choć pewnie gdybym lepiej pamiętała Złodzieja Pioruna, to może bym na to wpadła. Jednak książka jest rewelacyjną kontynuacją i z tym nie można dyskutować! <3

Bitwa w Labiryncie
Styl autora tutaj zaczyna chyba właśnie na dobre dojrzewać, razem z Percym, który pod koniec tomu kończy 15 lat. Rick zbliża się już bardzo dużymi krokami do tego, co było tak wspaniałe w Olimpijskich Herosach! :)
Fabuła to jednak wielka plątanina wątku podróży i zbliżającej się wojny. Kilka rzeczy naprawdę mnie zaskoczyło, a to coś, co kocham u Riordana - przeczytałam już tyle jego książek, a on nadal potrafi mnie zaskoczyć! Rozwija się też wątek miłosny i choć wcześniej nie chciałam nazywać tego trójkątem, tutaj coraz bardziej tak to wygląda. Wiem jednak, jakiego wyboru dokona Annabeth, ale wiedziałabym to i nie czytając kolejnych tomów. Akcja jest jak zwykle szybka, pełna mitologii i zaskakujących wydarzeń.
Bohaterowie nadal dorastają, zaczynają więcej rozumieć. Grover osiągając szczyt swoich marzeń, dojrzewa, co bardzo mi się spodobało. Ponadto ciekawie została opisana relacja Tysona z Groverem. Annabeth i Percy za to dochodzą do momentu, kiedy nie da się temu zaprzeczyć - coś ich łączy. Choć Percy to typowy ślepy facet. Nico... To w tym tomie dokonuje się jego przemiana w chłopaka, którego znam z OH. No i jest jeszcze Rachel, lekko mnie irytowała, ale nie była złą bohaterką. Mam też ulubionego boga - jest nim Posejdon, za ostatni rozdział w książce!
Podsumowując, wiecie, zaraz po skończeniu tego tomu, wzięłam się za kolejny, choć plan był inny i potem musiałam nadrabiać dwie inne książki. Kocham opowieści o Percym i żałuję w momencie pisania tych recenzji, że to już ostatni tom. Ale pozostają mi inne serie pana Riordana, za które na pewno się wezmę!

Ostatni Olimpijczyk:
Styl nareszcie dojrzał do poziomu Olimpijskich Herosów, jupi :)
Fabuła to ciągła walka, akcja, bitwy, pasmo zdrad i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Ponadto nareszcie wiem, jak zakończył się tak ostatecznie wątek miłosny, z którego ku mojemu zdziwieniu zrobił się taki mini czworokąt, ale... Nie było to nieprzyjemne, bo autor i tak cały czas dawał nam znać, jak to się skończy.
Bohaterowie mają naprawdę przesrane w tym tomie. Autor zupełnie ich nie szczędzi i gdybym nie wiedziała o niektórych z nich, że przeżyją - serio bałabym się o ich życie. Ponadto uświadomiłam sobie, że znam Rachel z OH, ale dopiero ta część mi to uświadomiła. I nie rozumiem, jak mogłam tego nie skojarzyć! A moim ulubionym bogiem nadal pozostaje Posejdon, on jest świetny! I Nico <3 (kurde, dobrze, że znam go już w OH, jak ma 15 lat, bo inaczej byłaby to pedofilia :D)
Podsumowując, jak to? To koniec?! Ja chcę więcej no! Zwłaszcza więcej Nico!