'Córka Szklarki' A. Grzelak

Opis:

Córka Szklarki, dwunastoletnia Mori ma niezwykłe zdolności - wie rzeczy, których nigdy się nie uczyła, widzi emocje innych ludzi w postaci kolorowych poświat, może przenosić przedmioty siłą woli. Nie potrafi jednak nawiązać porozumienia ani ze swoimi rówieśnikami, ani z rodzicami. Niespodziewanie po przyjęciu u swojej ciotki Pepperii Mori znika, Okazuje się, że nie tylko ona. Czy mają w tym udział groźne instruktorki? Co zrobią Państwo Sedun i ich przyjaciele, by odnaleźć dziewczynki? Czy Mori wykorzysta swoje zdolności, aby się uwolnić, i czy spotka jeszcze swoich rodziców? 

Opinia:

Do końca książki nie wiedziałam, co wam o niej powiem. Nie lubię pisać takich recenzji ani oceniać takich powieści, bo z jednej sprawy zdaję sobie sprawę z tego, że mają wady, a z drugiej chciałabym, abyście taką pozycję przeczytali mimo wszystko. Ciekawa więc jestem, co powiecie na drugi tom Blasku Corredo.

Na początku książki nie mogłam uwierzyć, że napisała ją pani Agnieszka! Po wspaniałej Herbacie szczęścia pełnej emocji, niezwykłych rozmów i akcji, dostałam... Momentami tak sztuczne rozmowy, że aż oczy mnie bolały, irytujące rozmyślania dwunastolatki oraz nudne opisy. Potem na szczęście autorka wróciła do formy, dialogi i opisy zaczęły wywoływać emocje, a pod koniec ciężko, aby nie zaszkliły się oczy.

Pojawił się ktoś, kto całym swoim zachowaniem mówi "Nie martw się, ja się tym zajmę". I nie oczekuje ode mnie niczego. Po prostu cieszy się, że jestem.

Autorka miała cudowny pomysł, ale zupełnie nie wiedziała, jak nas w to wprowadzić - takie odnoszę wrażenie. Przez 1/3 książki niby coś się dzieje, ale szybko, bez większego napięcia, choć powinno się ono pojawić. Szczerze mówiąc, nie miałam ochoty wracać do czytania, gdy je przerwałam. Jak jednak wiecie, zawsze daję książce szansę do końca. I w tym wypadku okazało się to idealnym rozwiązaniem. Od momentu, gdy Mori musi poradzić sobie sama, a Szklarka ze Scruberem podejmują działania, znów poczułam tę atmosferę, za którą pokochałam Herbatę szczęścia. Ponownie pojawiają się Avenidzi, możemy także poznać inną rasę, z zupełnie obcego świata. Autorka zgrabnie wprowadziła wątek przepowiedni. Ostatni rozdział niezwykle trzyma w napięciu i nie pozwala się oderwać, a prolog wieńczy powieść słodkim happy endem, jakiego po tej powieści oczekiwałam.

Nie bądź głupia. Nie mówi się: A sio! do prehistorycznych jaszczurów.

Mori, tytułowa bohaterka, strasznie mnie na początku irytowała. Dwunastoletnie dziecko, które wszystko rozumie, wszystko potrafi, a z drugiej strony pozostaje tak denerwująco naiwne. Kiedy jednak musiała sama podjąć działania, skupiła się na problemie, od razu zyskała w moich oczach i polubiłam ją, zwłaszcza za determinację i odwagę. Szklarka za to zmieniła się w typową postać typu matka, ale z jej wrażliwą naturą opisaną w części pierwszej - było to do przewidzenia. Na szczęście ta kreacja udała się autorce i nie przesadziła. Chamomilla pokazuje za to nieco drapieżną, bardziej zaciętą stronę, choć w sumie trudno jej się dziwić. Pojawiają się także nowi bohaterowie - niektórzy wykreowani cudownie, a niektórzy stanowiący tło dla wydarzeń. Ciekawą postacią okazał się Arxt. Bawiła mnie jego snobistyczno-egoistyczno-wyniosła postawa wobec Mori, która idealnie sobie z nim radziła. 

Podsumowując, jeżeli podobała wam się Herbata szczęścia - kontynuujcie, zdecydowanie! Przy podobnych dylematach jak moje, radzę przebrnąć przez tę pierwszą część książki i kawałek drugiej (książka jest podzielona na 4 + epilog), aby poznać ponownie magiczną atmosferę majaczącego w oddali Corredo. Mam nadzieję, że w części trzeciej nie będę miała problemu z początkiem książki :)

Wyzwania: ABC Czytania, Olimpiada Czytelnicza, Kitty's Reading Challenge, Czytam, bo polskie