'I wrzucą was w ogień' P. Patykiewicz

Tytuł:  I wrzucą was w ogień  (oryginalnie: -)

Autor: P. Patykiewicz (tłumacz: -)

Cykl: Dopóki nie zgasną gwiazdy

Ilość stron: 447

Wydawnictwo: SQN (w roku: 2016)

Bierze udział w wyzwaniach: 52 książki w ciągu roku, ABC Czytania

Opis:
Z chłopca wiecznie goniącego za przygodą Kacper wyrósł na twardego mężczyznę. Życie w konserwatywnej społeczności, ciągłe zagrożenia i trudne decyzje zahartowały go i uczyniły wzorem dla wielu. Teraz musi udać się w nieznany świat cywilizacji wyrosłej na gruzach miasta sprzed Upadku. Ceny takiej jak ta, którą przyjdzie mu zapłacić za ocalenie córki, nie żądano od nikogo przed nim.

Opinia:
Oczywiście, jak to ja, nie wiedziałam, że biorę się za drugą część cyklu. Jednak tutaj pochwała dla autora - napisał książkę tak, aby nawet nie znając pierwszej części, można było się zorientować w fabule i wydarzeniach z Dopóki nie zgasną gwiazdy. Styl jest bardzo opisowy, szczegółowy, rzadko zabarwiony humorem, choć to akurat pasuje do mrocznego klimatu społeczności upadającej.

Wiecie, że do tej pory za specjalnie nie polubiłam książek postapokaliptycznych. Sięgnięcie po pana Piotra było próbą dla mojej ukochanej rodzimej twórczości (do tej pory czytałam tylko zagraniczne postapo). Czy książka zdała test?

Nie dowiedział się, czy parch to kara za grzechy, czy też zwyczajna choroba, która może dotknąć każdego, za to w ciszy pustej nawy zrozumiał wreszcie, dlaczego ksiądz Rafał wolał szukać Boga na Lodowcu niż tutaj.

Autor wykreował doprawdy ponurą rzeczywistość ludzi oślepionych, aby przetrwać. Zderzył też ze sobą brutalnie dwa pokolenia - stare, pamiętające ucieczkę z Gór oraz nowe, które urodziło się widząc, a także dwie społeczności - Ludzi Lasu oraz Miasta. Cała fabuła kojarzy mi się z dekadentyzmem, końcem, upadkiem. I podobało mi się to, zdecydowanie nasze rodzime postapo zdało test! Akcja toczy się umiarkowanym tempem, aby momentami przyspieszać i zatracać czytelnika w mrożących krew w żyłach momentach. Jedyne, co mi się dłużyło - to niektóre opisy rozterek wewnętrznych bohaterów, ponieważ książka była nimi przepełniona, a wiecie, że to niespecjalnie do mnie przemawia.

Mamy tutaj obraz rodziny, nie boję się powiedzieć, patologicznej. Kacper (ojciec) spędzający więcej czasu na wykopach niż z rodziną, Mira (matka) nie potrafiąca otworzyć na siebie dzieci i niepanująca nad rodzinnym ogniskiem, Maciek (syn) porywczy, indywidualista, który oddala się od rodziny pod pierzyną z sekretów i kłamstw oraz Kaśka (córka) uciekająca z technikiem do Miasta goniąc za ułudą. Autor pokazuje miłość, ale w trudnej, bolesnej odsłonie. Zdecydowanie polubiłam Kaśkę za jej upór, jednak czasami zachowywała się idiotycznie. Za to, paradoksalnie, moim ulubionym bohaterem jest Lech - egoistyczny, ale gdzieś pod tą grubą warstwą z obojętności i podstępu ukrywający ciepłe uczucia, jak współczucie czy dobroć. Uważam, że autor wykreował naprawdę ciekawe i realne postaci, choć mnie osobiście ich osobowości denerwowały, ponieważ prawie każdy z nich uważał, że wszystko, co robi, robi najlepiej i najlepiej się zna. Wyjątkiem pośród nich był ksiądz Rafał, którego przemowa na dachu kaplicy była wstrząsająca i za nią głównie go polubiłam.

Jesteście latoroślą, którą odcięto od winnego krzewu i która będzie spalona. Nie wiecie o tym, wydaje wam się, że żyjecie, ale to tylko złudzenie, nic więcej.

Podsumowując, zdecydowanie kiedyś sięgnę po Dopóki nie zgasną gwiazdy, ale nie będzie miało to miejsca w najbliższym czasie, ponieważ I wrzucą was w ogień to nie lekka lektura. To historia, nad którą należy się zastanowić. Nie da się jej przeczytać w jeden wieczór, ale uważam, że warto poświęcić jej więcej czasu, bo fabuła i bohaterowie są tego warci. Czekam na kontynuację!

Za egzemplarz serdecznie dziękuję wydawnictwu SQN!