'Ugly love' C. Hoover

Tytuł: Ugly love (oryginalnie: Ugly love)

Autor: C. Hoover (tłumacz: P. Grzegorzewski)

Cykl: -

Ilość stron: 336

Wydawnictwo: Otwarte (w roku: 2016)

Bierze udział w wyzwaniach: 100 książek, Grunt to okładka,  ABC Czytania, Kitty's Reading Challenge (gatunek, po który zazwyczaj nie sięgam), Zmierz się z tytułami z Olą K.

Opis: 
Kiedy Tate, początkująca pielęgniarka, wprowadza się do mieszkania swojego brata, nie spodziewa się tak gwałtownych zmian w życiu. Wszystko przez przystojnego pilota Milesa Archera.
Miles ustala tylko jedną regułę ich związku: nie pytaj o przeszłość i nie oczekuj przyszłości. Gdy ta sytuacja staje się nie do wytrzymania i prowokuje do pytań, ożywają jego dramatyczne wspomnienia.
Tej powieści się nie czyta, tylko przeżywa – całą sobą, sercem i duszą, a po zakończeniu nic już nie jest takie samo.

Opinia:
Wiele z was na tę recenzję czekało, wiem. Fani Hoover mogą od razu opuścić mojego bloga, ponieważ za chwilę zjadę ich ukochaną autorkę. Oluś, ciesz się, że pozwoliłaś mi pisać po swojej książce tylko ołówkiem, bo da się go zetrzeć :D

Pierwszą rzeczą, która sprawiała, że jak widziałam perspektywę Milesa, trafiał mnie szlag, było WYŚRODKOWANIE tekstu... Tego nie da się wybaczyć. Nie wiem, co autorce strzeliło do łba, ale jestem zagorzałą wielbicielką wyjustowanego tekstu, amen. Gdyby w tym był jeszcze jakiś sens, ale żadnego nie było!

Tak właśnie się dzieje, gdy ktoś ci się zaczyna podobać. Na początku jest nikim, a potem nagle staje się wszystkim, czy tego chcesz czy nie.

Myślałam, że styl autorki - w końcu mającej tyle fanów i kilka powieści na koncie - będzie cudowny, przepełniony emocjami. Cóż, okazał się ledwie znośny. Opisy ciągnęły mi się w nieskończoność, a najlepsze, co jej wyszło to niektóre humorystyczne sytuacje. Książka poza śmiechem nie wywołała we mnie ŻADNYCH emocji, najmniejszych. Poza tym sceny erotyczne były tak płaskie, a seks czy orgazm tak wyidealizowane w większości przypadków, że chciałam przerwać czytanie natychmiast. Nie wiem, ja dobrnęłam do końca tego koszmaru, czasem przemykałam wzrokiem już do dialogów, bo tak bardzo nudziły mnie kolejne rozważania głównej bohaterki nad sensem tego, w co się wkopała.

PRZEWIDYWALNA. Pierwsze słowo, które mi się nasuwa. Nie czytam tej literatury często, wręcz unikam jak ognia, ale to, co działo się na kartach tej powieści było do bólu oczywiste. Przecież to od początku nie mogło się udać. Zaskoczył mnie jedynie happy end, prędzej podejrzewałabym, że Miles rzuci się z mostu.  Drugie słowo to naiwna. Nie wiem, kogo autorka chciała nabrać na tę ckliwą, mdłą historyjkę. Ona go poznaje (zaznaczmy, że pijanego i nieprzytomnego) i od razu się w nim zakochuje. Tak, od razu! No szlag człowieka trafia! Narracja wielotorowa została też podzielona na okresy - Tate opowiada nam teraźniejszość, a Miles przyszłość. Nie wiem, co było gorsze: ciągłe on się jednak we mnie zakocha Tate czy ależ ja ją kocham Milesa. No i wybaczcie, ale z tym seksem nie mogło się udać! Według mnie Tate zachowywała się jak totalna dziwka.

Trudno powiedzieć, czy jesteś naprawdę dojrzała jak na swój wiek, czy raczej łatwo ulegasz złudzeniom.

Dobra, pora na jedyne dwa plusy powieści, a są nimi Ian oraz Kapitan. Ian to najlepszy kumpel Milesa, wpierał go od początku i jest to ten typ faceta, w którym jestem gotowa się zakochać. Szkoda, że było go tak mało. Kapitan za to jest taką dobrą wróżką mądrości i polubiłam go prawie od początku. Corbin (całą książkę czytałam to Korba, bo było szybciej) za to zasłużył sobie na moją sympatię pod koniec, od pięknego sierpowego. Jednak każda z tych trzech postaci jest... tylko postacią. To bohaterowie, ale nie mają duszy. Nie sądźcie jednak, że Tate i Miles są lepsi. O nie, są jeszcze gorsi! Chociaż to im autorka poświęca całą książkę, są wyłącznie irytujący - Miles jako dupek, a Tate jako naiwna idiotka. W tle przewija się jeszcze idealizowana przez Archera Rachel, którą potrafię zrozumieć (w przeciwieństwie do próby zrozumienia Tate) jako jedyną w tej książce, ale jest ukazana jako zbyt cudowna.

Podsumowując, książka nie podobała mi się wcale. Myślałam, że uratują ją może sceny erotyczne, ale one tylko to pogorszyły. Gdyby nie zabawne sytuacje (choć też zbyt wiele ich nie było) to w ogóle nie wiem, jak bardzo bym się załamała. Z czasem zaczęła mnie nawet bawić naiwność głównej bohaterki. Wiecie, Miles jasno przedstawił jej zasady, ale głupia cipa i tak nastawiła się na to, że ją pokocha, a potem się dziwić, że ją ranił. Nienawidzę takich zupełnie zależnych bohaterek, które ponadto próbują udawać niezależne. Nie wiem, co inni widzą w Hoover, bo ja nie widzę tam nic wartego uwagi.