'Wyspa Potępionych' M. de la Cruz

Tytuł: Wyspa Potępionych (oryginalnie: The Isle of the Lost)

Autor: M. de la Cruz (tłumacz: A. Klingofer)

Cykl: Następcy

Ilość stron: 317

Wydawnictwo: Egmont (w roku: 2015)

Bierze udział w wyzwaniach: 100 książek,  ABC Czytania, Czytam fantastykę, Wyzwanie biblioteczne, Kitty's Reading Challenge (na podstawie baśni)

Opis: 
Przed dwudziestu laty wszyscy złoczyńcy zostali wypędzeni z królestwa Auradonu na Wyspę Potępionych – mroczne, ponure miejsce strzeżone polem energii, które uniemożliwia im ucieczkę. Pozbawieni swych magicznych mocy, żyją teraz w odosobnieniu, zapomniani przez resztę świata. Jednak w Zakazanej Twierdzy ukryte jest Smocze Oko – klucz do prawdziwego mroku i jedyna nadzieja złoczyńców na ucieczkę. Tylko najsprytniejszy, najbardziej nikczemny i najniegodziwszy łotr zdoła je znaleźć.… Któż to będzie? Podczas wyprawy po Smocze Oko potomkowie czarnych charakterów udowodnią, że łotrowskie pochodzenie o niczym nie przesądza, a bycie dobrym wcale nie jest takie złe.

Opinia:
Chyba polubiłam robić zdjęcia książkom... Wolicie takie czy jednak okładki z LC? :D

Styl autorki znałam już wcześniej z Błękitnokrwistych, ale tę książkę czyta się zupełnie inaczej. Nie chodzi o to, że gorzej... Błękitnokrwiści to opowieść młodzieżowa. Wyspa Potępionych natomiast to opowieść, którą autorka snuje niczym Disney'owską bajkę. Na swój sposób jest ona brutalna, ale panuje w niej również zasada decorum. Ponadto autorka jest bezstronnym obserwatorem i nie opowiada się po żadnej ze stron. Nie umniejsza to jednak humorowi ani lekkości, bo czyta się ją błyskawicznie!

Fabuła książki ginie raczej w tle, ale mi to nie przeszkadzało. Głównym wątkiem jest co prawda poszukiwanie Smoczego Oka, ale to wątki poboczne są tymi, które rzeczywiście grają pierwsze skrzypce. Na Wyspę Potępionych trafili wszyscy złoczyńcy znanych nam od dzieciństwa bajek, ich sługi oraz dzieci. Równolegle poznajemy drugą stronę monety - piękny Auradon, gdzie żyją postaci, dla których bajki kończyły się słowami I żyli długo, i szczęśliwie. Ponadto na Wyspie nie ma możliwości używania magii, a w Auradonie jest ona ograniczana. Autorka zestawiła ze sobą dwa przeciwstawne światy, ale podczas zagłębiania się w historię łatwo możemy dostrzec, że nic nie jest takie, jakim się wydaje.

Płomyk wie, kim jest - i cieszy się z tego, że jest Płomykiem. Przecież bycie królem nie może być dużo bardziej skomplikowane od bycia kandelabrem?

Pod pozorem snucia lekkiej, bajkowej opowieści, autorka porusza ważne tematy. Zwłaszcza jest to pokazane na przykładzie relacji na Wyspie Potępionych, gdzie rodzice krzywdzą swoje dzieci chorą ambicją, mówiąc, że nigdy im nie dorównają. Chyba najłagodniejszą z pokazanych rodzicielek okazała się Zła Królowa! Zło się nie przyjaźni, nie kocha, nie wspiera... To przerażające od dziecka znać tylko taki świat! Z drugiej strony pozornie bajkowy Auradon wcale nie jest tak nieskazitelnym miejscem - królowie i księżniczki młodego pokolenia są wychowywane w słuszności, że są najlepsi, a świat jest dla nich zawsze bezpieczny.

Książkę czyta się szybko, akcja nie wlecze się, ale i nie rozpędza z każdym przeczytanym rozdziałem. Powiedziałabym, że do czasu wyruszenia naszych bohaterów w podróż, utrzymuje stałe tempo z niewielkimi przyspieszeniami. Początek zaś to prowadzenie w politykę Wyspy, zapoznanie z jej mieszkańcami i regułami.

Ach, przejdę wreszcie do bohaterów, bo się rozpisałam, ale ja kocham bajki, wiecie przecież. Książka skupia się na dzieciach takich słynnych postaci, jak Diabolina, Zła Królowa, Dżafar, Cruella de Mon, Bestia, Bella czy Aurora. Są też postaci poboczne i odgadywanie, kim są ich rodzice i z jakich to produkcji - było niezłą zabawą :)

Właśnie praktycznie ocaliła komuś życie. Prawda? Jaki szanujący się złoczyńca w drugim pokoleniu robi coś takiego?

Mal powinna być najgorszą wróżką z najgorszych i usilnie stara się to udowodnić, żyjąc pod presją i w cieniu matki. Była bohaterką zdeterminowaną, zdecydowaną oraz nieco kick-assową. Możecie się więc domyślić, że ją polubiłam (i zazdroszczę jej włosów, bo ma fioletowe!). Evie za to to taka słodka, nieco naiwna ślicznotka, księżniczka. Nie denerwowała mnie, ale nie zapałałam wielką miłością do jej postaci, była nieco przesłodzona. Za to Jay - och, Jay! Ja bym z nim mogła konie kraść (co by mu się akurat spodobało, bo był mistrzem złodziei. Carlos i Audrey byli dla mnie postaciami raczej drugo- niż pierwszoplanowymi i o ile w przypadku Audrey nie jest to jakieś niezwykłe, tak młody de Mon powinien zostać wykreowany lepiej. Za to postacią, z której autorka stworzyła nieco irytującego bohatera, jest Ben - przyszły król Auradonu. Postaci dalszoplanowe mają zarysowane cechy, ale specjalnie się nie wyróżniają.

A teraz najlepsze - w książce nie ma ANI JEDNEGO wątku miłosnego poza wspomnieniem o dawnych miłościach złoczyńców. Jupikajej!

Uch, rozpisałam się... :D Ale książka, poza drobnymi niedociągnięciami, naprawdę bardzo mi się spodobała. Autorka miała świetny pomysł i cudownie się z niego wywiązała, choć za zakończenie książki powinnam ją znielubić - tak się nie kończy książek! Grrr. Ale nie mogę się doczekać już kolejnego tomu <3