'Zieleń szmaragdu' K. Gier

Tytuł: Zieleń szmaragdu (oryginalnie: Smaragdgrün. Liebe geht durch alle Zeiten)

Autor: K. Gier (tłumacz: A. Janiszewska)

Cykl: Trylogia Czasu

Ilość stron: 456

Wydawnictwo: Egmont (w roku: 2012)

Bierze udział w wyzwaniach: 100 książek, Czytam nie tylko Amerykanów, ABC Czytania, Czytam fantastykę, Kitty's Reading Challenge (kontynuacja, którą odkładałam)

Opis:
Co robi dziewczyna, której właśnie złamano serce? To proste: gada przez telefon z przyjaciółką, pochłania czekoladę i całymi dniami rozpamiętuje swoje nieszczęście. Ale Gwen – podróżniczka w czasie mimo woli – musi wziąć się w garść, chociażby po to, żeby przeżyć. Nici intrygi z przeszłości także dziś splatają się w zabójczą sieć. Złowrogi hrabia de Saint Germain jest bardzo bliski swego celu: Gwendolyn musi stanąć do walki o prawdę, miłość i własne życie.

Opinia:

Ja wiem, że wiele z was czekało na tę recenzję, serio :D

Styl autorki jest jedynym kryterium, które się nie zmienia - nadal podoba mi się tak samo. Uważam, że Gier pisze lekko i niezbyt opisowo, czasem nie potrafi czegoś prosto wyjaśnić i osobiście motałam się w niektórych tłumaczeniach. W tym tomie jednak pojawiło się jakby więcej humoru, śmiałam się zdecydowanie częściej.

Fabularnie ciężko mi ocenić tę książkę. Z jednej strony jest to tom, gdzie najwięcej się dzieje i wszystko zaczyna się wyjaśniać. Z drugiej - to banalne i przewidywalne. Jasne, były rzeczy, które mnie zaskoczyły, ale mogę je policzyć na palcach jednej ręki. Dzięki szybkiej akcji, książkę przeczytałam w jeden dzień. Dokonałam tego też dlatego, że umiejętnie wyłączałam mózg przy wątku miłosnym, który nadal pozostaje beznadziejny. Zupełnie nie kupuję tej historii. Poza tym uważam, że autorka dobrze się nad tym nie zastanowił i ostatecznie wypada on strasznie tępo SPOILER: Ej, no weźcie, ona już go kocha, pokazuje mu to na każdym kroku, ale on jest dla niej chamem, aby się nie zakochała... KONIEC SPOILERA.

Dziewczyny są naprawdę najbardziej męczącym rodzajem ludzi, jaki istnieje. Zaraz po emerytowanych urzędnikach skarbowych, sprzedawczyniach w sklepie z pończochami i przewodniczących związków ogródków działkowych.

Gwenny, zabiję cię - weź zamień się narracją z Xemim! Otóż, nasza pokojowa fontanna stawia sobie ambitny cel nienawidzenia Gideosia, ale nosz k.... m.... za każdym razem, jak go widzi to się z nim śmieje, żartuje i za każdym cholernym razem sobie powtarza, że nie powinna, bo go nienawidzi. Gideon za to kreowaniem się na rycerza w lśniącej zbroi sprawił, że znienawidziłam go jeszcze bardziej. Ponadto dostawałam przez nich mdłości... Ale, ale - wśród bohaterów są też plusy. Dokładnie trzy. Pierwszy to niepodważalnie i niezaprzeczalnie najzabawniejsza postać trylogii, czyli Xemi <3 Jego teksty potrafią doprowadzić do niepohamowanych salw śmiechu. Drugim plusem jest Lesile, wierna przyjaciółka tej głupiej krowy narratorki. Uwielbiam ją za pomysłowość i humor! A trzeci plus to pan Bernard, czyli genialny lokaj, który pojawia się nie wiadomo skąd i dzielnie pomaga Gwen. Reszta bohaterów to tło. Nawet Lucy i Paul zostali potraktowani jako tło, co boli... Poza tym na koniec książki można się pogubić w relacjach rodzinnych, serio.

Podsumowując, ostatnia część nie uratowała w moich oczach całej trylogii. Nadal to Czerwień rubinu pozostaje najlepsza, ale ostatecznie Zieleń szmaragdu nie wypadła tak źle. Wątek miłosny był okropny, przewidywalność tej książki mnie powala, ale za to humor i szybka akcja jakoś się z tym równoważą. Cieszę się zresztą, że w tej książce autorka WRESZCIE skupiła się na akcji, a nie na problemach miłosnych głównych bohaterów.