'Wylęgarnia. Śmierć zrodzona w Pradze' M. Zamboch

Tytuł: Wylęgarnia. Śmierć zrodzona w Pradze

Tytuł oryginalny: Líheň: Smrt zrozena v Praze

Autor: M. Zamboch

Cykl/seria:  Wylęgarnia

Tłumaczenie: R. Wojtczak

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Rok wydania: 2009

Ilość stron: 472

Opis:

Kim ty w ogóle jesteś? Pieprzony Bond w spódnicy?

Marika Zahaňská to młoda, wysportowana i niezwykle seksowna kobieta.

Pracuje jako asystentka w wyższej szkole i – nie licząc problemów uczuciowych czy pojawiającego się czasami debetu na koncie – prowadzi stosunkowo spokojne życie.

Do czasu.

W ciemnej uliczce gdzieś za Książęcą w Pradze natknie się na uzbrojonego bandytę i młodego człowieka, który pomoże jej wydostać się z tarapatów. W ciągu zaledwie kilku godzin wplącze się w niebezpieczną grę, którą prowadzą między sobą wywiad amerykański, poszukujący walizek nuklearnych i czesko-rosyjska mafia atakowana przez tajemniczych najemników.

Wyjaśnienie zagadki, śmierć albo życie, znajduje się właśnie w Pradze.

Opinia:

Uwaga Panie i Panowie, mój ulubiony czeski autor powraca w nowej odsłonie. To już nie Koniasz, którym Was tak zamęczałam, nie Bakly, którego chciałabym więcej, ale Marika, czyli pieprzony Bond w spódnicy! Już na okładce widzimy znaczącą różnicę - kobietę. Pomijając fakt, że ma pomarańczowe włosy... I ogółem wygląda, jak zjawa, choć nią nie jest... No, jak widzicie okładka średnio przypadła mi do gustu...

Przejdźmy więc do części milszej i bardziej złożonej, czyli fabuła. Streszczając: Marika jakiś czas temu zerwała z chłopakiem, pracuje na uniwerku i ogółem jest dość typową dwudziestokilkulatką. Do czasu. Wkrótce ktoś zaproponuje sumkę, dla której Marika zmieni całe swoje życie i zacznie pracować dla mafii.Dla fanów akcji - idealna fabuła, zgodzicie się ze mną? Potem okazuje się, że fani fantastyki również znajdą coś dla siebie (chociaż na razie bardziej przypomina to science-fiction niż fantasy). Marika ma za zadanie chronić syna bossa mafii, w którym przez przypadek się zakochuje i oto uwaga, moi mili, wątek miłosny, który mi nie przeszkadzał. Ba! podobał mi się!

No, ale może pisząc bardziej z ładem i składem... Styl autora oczywiście był dla mnie genialny. Uwielbiam Zambocha za to, jak pisze, jak nie boi się używać wulgaryzmów, jak kreuje świat i bohaterów. Po prostu dla mnie to pisarz idealny i mam nadzieję, że nigdy żadna pozycja, która wyszła spod jego pióra, mnie nie zawiedzie (Wylęgarnia to już siódma jego pozycja, którą czytam).

Akcja pędzi, a jednocześnie jest zrozumiała, łatwo się w niej odnaleźć i człowiek nie gubi się od nadmiaru wydarzeń. Dzieje się wiele, dochodzi do zdrady, pojawiają się momenty erotyczne (nie, spokojnie, nie ma opisów, raczej wspominki i to chyba ze trzy razy). Na pewno osoby lubiące broń - czytajcie ja - odnajdą się w tym świecie mafii, okrucieństwa i niewyjaśnionego (jeszcze, od tego pewnie jest część druga) zjawiska niezniszczalnych ludzi.

Bohaterowie to również plus książki. Marika jest postacią najciekawszą i to głównie z jej perspektywy prowadzona jest narracja. Uważam jednak, że za szybko dostosowała się do warunków, chociaż może badania Aleksa jakoś wyjaśnią dlaczego, bo podejrzewam, że ona jest nieco inna od reszty ludzi... Zwłaszcza po skoku wiary, jaki wykonała, ale to musicie przeczytać, aby zrozumieć ^^ Przechodząc do Aleksa, jest on na pewno postacią tajemniczą, człowiek który ma jakby dwie osobowości i jedna z nich ma 190 IQ, a IQ tej drugiej jest niemierzalne, bo wtedy zamienia się chyba w robota czy coś w tym stylu... Przynajmniej ja to tak odebrałam. Reszta postaci również jest intrygująca, a na wyróżnienie zasługuje zwłaszcza Filip - on walczy mieczem! Każdy bohater w tej książce ma wiele swoich cech indywidualnych, jest inny od reszty i ta kreacja naprawdę się Zambochowi udała.

Warto też wspomnieć o opisie Pragi, której topografię trochę poznałam dzięki książce. Zabmoch genialnie opisuje miasto i jego okolice.

Jedynym minusem tej książki jest jej zakończenie, ponieważ wtrąca bardzo dziwny element, który niekoniecznie mi się podoba... Zobaczymy, jak to zostanie rozwinięta w części drugiej, ale jakoś tego nie widzę - jest to bowiem wątek prowadzony z perspektywy kapitana Kacmara, tzn. sam jego koniec. No i można powiedzieć, że ten kapitan właśnie to jedyny bohater, którego nie polubiłam z tych dobrych.

Podsumowując (chyba o niczym nie zapomniałam, wybaczcie chaotyczną nieco formę, ale piszę tą recenzję kilka dni po przeczytaniu, co mi się rzadko zdarza, w niezbyt dobrym humorze po ostrej kłótni i dosłownie padnięta, a to, że opublikuję ją dopiero pewnie za jakiś tydzień nic nie zmienia, bo ostatnio dosłownie tak na nic nie mam czasu, że na poprawienie jej tym bardziej pewnie nie znajdę)...

A więc podsumowując: książka jest świetna dla fanów dobrej akcji, strzelanin, mafii oraz science-fiction, bo na razie to zdecydowanie nie fantasy.

PS. Wybaczcie brak cytatów, ale nie czuję się najlepiej, jestem chora i uh, nie mam siły ich przepisywać...

Książka bierze udział w wyzwaniu: 52 książki w ciągu roku, Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+2,95 cm), Czytam nie tylko Amerykanów