'Igrzyska śmierci' S. Collins

Tytuł: Igrzyska śmierci

Tytuł oryginalny: The Hunger Games

Autor: S. Collins

Cykl/seria:  Igrzyska śmierci

Tłumaczenie: M. Hesko-Kołodzińska, P. Budkiewicz

Wydawnictwo: Media Rodzina

Rok wydania: 2012

Ilość stron: 352

Opis:

To opowieść o świecie Panem rządzonym przez okrutne władze, w którym co roku dwójka nastolatków z każdego z dwunastu dystryktów wyrusza na Głodowe Igrzyska, by stoczyć walkę na śmierć i życie. Bohaterką, a jednocześnie narratorką książki jest szesnastoletnia Katniss Everdeen, która mieszka z matką i młodszą siostrą w jednym z najbiedniejszych dystryktów nowego państwa. Katniss po śmierci ojca jest głową rodziny – musi troszczyć się, by zapewnić byt młodszej siostrze i chorej matce, a już to zasługuje na miano prawdziwej walki o przetrwanie...

Opinia:

Panie i Panowie, Kitty przeczytała już kolejny bestseller, więc nie, nie należę już do ginącego gatunku osób, które nie czytały jeszcze Więźnia labiryntu oraz Igrzysk śmierci. Wobec książki miałam bardzo wysokie oczekiwania. Cały czas kazaliście mi książkę przeczytać, na prawie każdym blogu trafiałam na jej pozytywną opinię lub wspominano ją w TAGach... Czy się zawiodłam?

Zaczynając jak zwykle od okładki, ta coś w sobie ma. Po pierwsze - lubię połączenie czerni oraz czerwieni. Po drugie tekst został w to idealnie wkomponowany!

Styl autorki był nawet niezły, ale nie przywiązałam się do niego tak, jak do stylu Flanagana czy Ćwieka. Nie znajduje porównania. No i miałam wrażenie, że tłumaczenie było nieco sztywne, ale niestety nie byłabym w stanie przeczytać oryginału i tego przypuszczenia potwierdzić. Cokolwiek czytało się przyjemnie, ale zabrakło mi takiej lekkości pióra, jaką wyczuwam o dwóch wspomnianych wcześniej panów. Mimo to w książce pojawił się nawet humor, choć dość szczątkowo, co jednak mnie satysfakcjonuje.

Niszczenie jest znacznie łatwiejsze od tworzenia

Fabuła... Ja wiem, że Igrzyska były pierwsze, ale jednak podobieństwo do Złotej krwi się nasuwa. W ostatecznym rozrachunku co prawda dostajemy coś zupełnie innego, ale sam pomysł pobytu w Akademii, a Głodowych Igrzysk jest bardzo podobny. Na szczęście wykonany zupełnie inaczej. W książce nie brakowało opisów, ale jednak brutalności - trochę tak. Autorka opisując Igrzyska bardziej skupiła się na rozterkach bohaterki niż na tym, że miała być to brutalna, nie szanująca ludzkiego życia rozgrywka. Nie czułam tego klimatu przez całą książkę. Ponadto czytałam o nieprzewidywalności... Ja nie wiem - może to ja jestem dziwna, ale niektóre rzeczy zachowane w sekrecie wydawały mi się tak oczywiste, to samo tyczy się niektórych zwrotów akcji. Wiedziałam, że coś podobnego się wydarzy - czasem domyślałam się nawet kiedy. Było tak np. w przypadku Rue - przez zbyt częste wspominanie jej jeszcze przed rozpoczęciem Igrzysk, domyślałam się, co się stanie mniej więcej z jej postacią. Minusem było też dla mnie to - chyba, że dowiadujemy się tego w następnej części - że nie dostałam informacji o tym, jak zginęli pozostali trybuci, a przecież Katniss widziała ich śmierć później, na ekranie.

Jasne. Jestem pewien, że na arenie będzie mnóstwo worków z mąką, żebym sobie nimi porzucał w ludzi

W książce bohaterowie są dobrze wykreowani, ale tylko ci, którzy bezpośrednio uczestniczą w akcji. Nie poznajemy dobrze np. Prim lub Clove... Mam wrażenie, że mamy poznać głównie Peetę, Katniss oraz Gale'a, wokół których kręci się trójkąt miłosny. Jeżeli już o tym mowa, to zdecydowanie opowiadam się #teamGale. Peeta był zbyt romantyczny, spokojny, naiwny. Gale za to to typ buntownika, a takich lubię najbardziej. Ponadto był mniej wylewny w swoich uczuciach do Katniss, ale zdecydowanie dawał jej do zrozumienia, że chciałby być kimś więcej niż tylko partnerem do polowań. Miałam ochotę walnąć Katniss przez całą książkę za to, że nie zrozumiała tak banalnej aluzji na samym początku! No tak... Jak widzicie nie polubiłam za to głównej bohaterki. Głownie za jej wieczne rozterki (głównie dotyczące nie lubię myśleć jednocześnie o Gale'u i Peecie...). Fakt, była zaradna, była odważna, była pomysłowa, ale jej brak umiejętności interpersonalnych po prostu mnie zadziwił. No, może nie zupełny brak, ale spore ubytki. Polubiłam natomiast Rue, która była takim typem młodszej siostrzyczki, o którą się dba. Była drobna, ale tak inteligentna i zaradna!

[...] publiczność okazuje największe nieposłuszeństwo, na jakie jest w stanie się zdobyć. Milczy. W ten sposób mówimy, że nie ma zgody. Nie ma aprobaty. Wszystko jest nie tak.

Podsumowując, książka nie była zła. Nie chwyciła mnie jednak za serce, nie wycisnęła łez. Wszelkie śmierci bohaterów (poza jedną) były mi obojętne, bo autorka nie potrafiła przywiązać mnie do tych bohaterów - jedynymi, których naprawdę polubiłam byli Prim, Rue oraz Gale. Na LC oceniłam książkę jako dobrą, ale tak naprawdę zabrakło mi czegoś pomiędzy przeciętna a dobra. Prośba do fanów trylogii - nie zabijajcie mnie :D Mam zamiar - chyba - sięgnąć po część drugą, ale jeżeli Katniss wybierze Peetę, to pewnie odłożę ją i nawet nie będę chciała znać dalszego ciągu historii, ponieważ mam zamiar kontynuować czytanie tylko dlatego, że jestem ciekawa, co wydarzy się z Gale'em i Prim. EDIT: SPOILER Hahaha, cóż, napisałam to jeszcze przed wstawieniem recenzji Suomi... I już wiem, że nie będę kontynuować... Jak? :D Skoro wybrała Peetę, to zdecydowanie nie zamierzam kontynuować :D KONIEC SPOILERA

Książka bierze udział w wyzwaniu: 52 książki w ciągu roku, Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+2,2 cm)