Książkowy sąd - Błękit szafiru

Witajcie, witajcie w ten uroczy niedzielny wieczór :D Dodaję ten post najpóźniej ze wszystkich, bo dopiero udało mi się od wczoraj zmajstrować połączenie między wifi z telefonu a laptopem (ja nie wiem, wiecznie mam problemy z tym.... grrrr) i mogę zmajstrować post! Blogi nadrobię na tygodniu, obiecuję! <3 Najpewniej po maratonie English Lover ReadAThon :)

Ale może najpierw o inicjatywie, do której robiłam tak piękne logo i graficzki? :D (skromność ^^)

Książkowy sąd to inicjatywa realizowana z pomysłu Oli, w którą zaangażowana jest masa osób z blogosfery. Polega ona na stawianiu książek przed sądem. Wiadomo - ile ludzi, tyle gustów. My dzisiaj pokażemy wam dwie stron medalu - obrońcę i oskarżyciela danej książki. A kto będzie sędzią? Oczywiście wy!

Inne realizowane sprawy:

Hopeless (Życie w książkach, Miasto Książek)

7 razy dziś (Miasto Książek, Jellyfish)

Post ze wszystkimi sprawami możecie zobaczyć oczywiście u Oli :) A ja dzisiaj z Patrycją przedstawię wam dwie trony medalu Błękitu szafiru :) Chyba już wiecie, kto będzie oskarżycielem, co? :D

Kitty; Patrycja

Oskarżam Błękit szafiru o:

- rozbeczaną Gwenny, co irytowało mnie na każdym kroku

- wkurzającego egoistycznego Gideona, którego chętnie spaliłabym żywcem

- o to, że jedynym plusem książki jest Xemerius

- o zatracenie akcji na rzecz wątku miłosnego!

Nie mogę się zgodzić ze wszystkimi powyższymi oskarżeniami. Co prawda Błękit szafiru posiada o wiele bardziej rozbudowany wątek miłosny, jednak oprócz tego akcja także pędzi, jest intrygująca i tajemnicza. Głowni bohaterowie, mimo że irytujący, są także sympatyczni. Są także postacie drugoplanowe, m.in. Lucas Montrose, które są też pozytywnym aspektem książki

Niestety nie mogę przyjąć stanowiska obrony, bo jedyną sympatyczną postacią jest Xemerius oraz najlepsza przyjaciółka Gwenny. Ponadto akcja zamiast pędzić, skupia się na beczącej Gwenny, która zakochała się w dupku Gideonie. Uważam, że akcja traci bardzo dużo na wątku miłosnym.

Jednak oprócz wątku miłosnego mamy także wiele innych wątków, które są wyjątkowo rozbudowane. Autorka ciekawie przedstawiła czytelnikom historię Paula i Lucy oraz same momenty, gdy bohaterowie podróżowali w czasie. Co do jednego muszę się zgodzić z oskarżycielem - Gwendolyn chwilami zachowywała się wyjątkowo irytująco.

Muszę się zgodzić, że historia Paula i Lucy była interesująca, ale właśnie brakowało mi czegoś mocniejszego, bo miałam wrażenie, że autorka bardziej skupiła się na Gwenny i Gideosiu niż na historii z prawdziwego zdarzenia.

Myślę, że gdyby tego nie przedstawiła w ten sposób, późniejsze wydarzenia nie miałyby sensu. Ponadto mnie samą ten wątek doprowadzał do skrajnych emocji. Z jednej strony irytacja i złość, z drugiej zaciekawienie i radość. I to mi się podobało.

Dla mnie wątek miłosny był przesadzony i irytujący do granic możliwości. A historia Paula i Lucy to jedyny wątek, dla którego kontynuuję tak naprawdę.

A teraz proszę Wysoki Sąd Czytelniczy o wydanie wyroku :)