'Ostatnia saga' M. Mortka

Tytuł: Ostatnia saga (oryginalnie:  -)

Autor: M. Mortka (tłumacz: -)

Cykl: Trylogia Nordycka

Ilość stron: 494

Wydawnictwo: Uroboros (w roku: 2015)

Opis:
Starzy bogowie powoli mogą odejść w zapomnienie. Chcąc odzyskać tron, do kraju wraca bowiem Eryk Halvdanson, a wraz z nim krzewiciele nowej wiary. Przy pomocy misjonarzy Chrystusa król wypowiada wojnę zastanemu porządkowi i grozi każdemu, kto nie będzie chciał się nawrócić. W wojowniku Haraldzie płynie jednak gorąca krew wikingów, a jego niewyparzona gęba sprawia, że trafia do niewoli. W myśl nowej wiary niewygodny staje się też karzeł Arnul. W walce o wolność wspólnie wypowiadają wojnę królowi i kapłanom, na czele których stoi bezwzględny biskup Hieronim.

Opinia:

Ponownie przepadłam w świecie Marcina Mortki! Tym razem autor zachwycił mnie również przepiękną i solidną stylizacją językową. Szkoda tylko, że mam sklerozę i niestety nie zawsze pamiętałam, co oznaczały słowa z islandzkiego - chyba muszę spisać sobie słowniczek :D

Ostatnia saga to opowieść o mroźnej, nieugiętej Północy, o mitologii nordyckiej oraz chrześcijaństwie. Ocalony kaprysem bogów Eirik trafia na biskupa chrześcijańskiego, który zabiera go do kraju swej wiary. Dorosły już Eryk powraca do Nidaros, aby przejąć tron odebrany jego ojcu. Przynosi ze sobą także chrześcijaństwo. Ostatnia saga to ciągła bitwa - między upartością wyznawców Odyna, a okrutnikiem, który próbuje tę wiarę wykorzenić i zastąpić tą w Chrystusa. Jednocześnie to książka pełna magii, która mrozi krew w żyłach. Przeznaczenie warunkuje życie bohaterów, prowadząc do nieuniknionego końca, a gdy Ragnarok nadejdzie, możemy się tylko zastanawiać, co zaserwuje nam autor. 

Trzy razy cios będzie padał,; Za czwartym padnie umiłowany,; Na próżno troll się skradał

Jak większość z was wie, lub nie, jestem ateistką. Dlatego pewnie nie sięgnęłabym po tę powieść, gdyby nie jedno - autor. Stwierdziłam jednak, że skoro Marcin Mortka napisał tę trylogię, to ja muszę ją przeczytać. Dlaczego o tym wspominam? Ponieważ poza przywoływaniem wierzeń nordyckich, polski pisarz dużo opowiada także o chrześcijaństwie. Jednak robi to w sposób, powiedziałabym, nieprzewidywalny - pod koniec książki wręcz łączy te dwie religie i w życiu nie odgadlibyście w jaki sposób. Poza tym spodobało mi się przedstawienie wiary w Chrystusa - nie jest ona zła, mówi o dobroci i miłosierdziu, ale ludzie tacy, jak biskup Hieronim oraz król Eryk przeinaczają jej znacznie oraz wolę Boga i czynią ją religią krwawą. W ten sposób książka niesie ze sobą przesłanie: to ludzie są źli, nie wiara. Po drugie bardzo cenię wyrażony na stronach powieści pogląd jednego z bohaterów - wojny o religię są po prostu bez sensu, bo każdy powinien mieć wybór i wierzyć w to, co chce.

[...] jak wyruszysz do tej swojej Valhalii, pamiętaj, że ja się nigdzie nie wybieram. A łańcuchem skuciśmy jednym!

Na kartach powieści poznajemy cały szereg bohaterów. Najczęściej towarzyszymy Haraldowi oraz Arnulowi. Jeden z nich to wojownik, zwolennik starych tradycji i obyczajów. Imponuje hardością ducha, ale chwilami można posądzić go o szaleństwo. Arnul za to jest karłem, w sumie wyrzutkiem poza swoją małą społecznością, choć wychował się wśród ludzi. Możemy śledzić proces jego mężnienia oraz poznawania świata, co nie zawsze okazuje się dla niego pozytywne. Kolejną postacią, którą bardzo dobrze poznajemy, jest król Eryk. Chociaż został wykreowany jako postać negatywna, fascynował mnie - autor przedstawił nam tego bohatera jako dziecko, aby potem pokazać krwawy szlak, który wyznaczył młodzieniec na Północy. Jego fanatyczna wiara była potęgowana przez biskupa Hieronima, z którego postacią zdecydowanie się nie polubiłam, choć został genialnie wykreowany. Po prawdzie to on, a nie Eryk jest głównym antagonistą w książce przeciwko starej religii. O bohaterach mogłabym jeszcze mówić długo i treściwie, ponieważ autor nie dość, że dobrze ich wykreował, to często pozwalał nam patrzeć oczami przeróżnych osób. Jednak po raz pierwszy spotkałam się z bohaterką noszącą moje imię <3 Okazała się wredną karlicą, która nie daje sobie w kaszę dmuchać - jestem usatysfakcjonowana! 

Jeśli fascynuje wam mitologia nordycka lub wiara chrześcijańska, jeśli lubicie bitwy oraz doskonale wykreowane postaci oraz jeśli nie boicie się zagłębić w okrutną, mroczną sagę pełną śmierci, bólu i rozpaczy, która mimo wszystko pokazuje światełko na końcu tej drogi - musicie poznać pierwszy tom Trylogii Nordyckiej. Polecam zwłaszcza niedowiarkom, którzy nie wierzą, że polski autor potrafi stworzyć coś cudownego, ponieważ muszę przyznać, że choć kocham Madsa, Rolanda i Edwarda Love'a - Ostatnia saga to coś zupełnie innego, znacznie poważniejszego i zdecydowanie uważam, że od tej pory to w moim osobistym rankingu najlepsza książka Marcina Mortki!

Wyzwania: ABC Czytania, Olimpiada Czytelnicza, Kitty's Reading Challenge, Czytam, bo polskie

Za egzemplarz dziękuję