'Porwana pieśniarka' D. L. Jensen

Tytuł:  Porwana pieśniarka (oryginalnie: Stolen Songbird)

Autor: D. L. Jensen (tłumacz: A. Studniarek)

Cykl: Klątwa

Ilość stron: 432

Wydawnictwo: Galeria Książki (w roku: 2016)

Bierze udział w wyzwaniach: 52 książki w ciągu roku, ABC Czytania

Opis:
Od pięciu stuleci trolle nie mogą opuszczać miasta pod ruinami Samotnej Góry. Więzi je klątwa czarownicy. Przez wieki wspomnienia o ich mrocznej i złowrogiej magii zatarły się w ludzkiej pamięci. Niespodziewanie pojawia się przepowiednia o związku, który złamie potężne zaklęcie. W Cécile de Troyes rozpoznano kobietę z przepowiedni. Zostaje więc porwana i uwięziona pod górą. Od pierwszej chwili w podziemnym mieście dziewczyna myśli tylko o jednym – o ucieczce. Trolle, które ją uprowadziły, są jednak inteligentne, szybkie i nieludzko silne. Porwana musi czekać na właściwy moment i stosowną okazję.


Opinia:

Przeczytana w ramach maratonu Kai i Oli, w maju (wiem, mam zapłon z recenzjami). W sumie miała sobie jeszcze dłuuugo poczekać na przeczytanie, ale nie miałam pod ręką innej książki z wiosenną okładką. :)

Styl autorki przypadł mi do gustu, zwłaszcza humor. Opisy jednak... Jasne, oddawały rzeczywistość - bądź co bądź dość ciekawą - ale czegoś mi w nich brakowało. Opisy uczuć też były dość płytkie i monotonne. Ponadto autorka nie potrafiła mnie niczym zaskoczyć, ale na szczęście nadrabiała humorem.

- Trolle nie są brzydkie. - Zagryzłam wargi, szukając właściwych słów. - Bardziej przypominają piękne rzeczy, które miały pecha i zostały uszkodzone.

Sama historia była ciekawa, nie czytałam jeszcze o trollach, ponadto pojawia się motyw klątwy, którego osobiście też nie widuję zbyt często. Pomysł miał genialny potencjał, ale... No właśnie - ale. Autorka nie potrafiła go wykorzystać i cała historia nie zaskoczyła mnie ani razu. Dosłownie. Naprawdę chciałabym powiedzieć, że był choć jeden zwrot akcji, który sprawił, że krzyknęłam ale jak to?!,  jednak nie mogę. Nie chodzi o schematyczność, ale o zdecydowaną przewidywalność działań autorki, toru po jakim była prowadzona fabuła. Wszystko było zbyt oczywiste dla kogoś, kto czyta tyle fantasy, co ja. Mimo to, sama historia mi się podobała, czytało się przyjemnie i szybko. Tylko tej nieprzewidywalności zdecydowanie brakowało, zwłaszcza w wątku miłosnym to toczyło się utartym schematem.

Nie mam pojęcia, co mogłabym napisać o bohaterach. To nie jest tak, że byli źle wykreowani. Uważam ich za największy plus powieści. Tylko opisy emocji niestety zaważyły i na bohaterach, którzy mogliby być realniejsi. Cecile wydaje mi się taka bardzo uległa, choć autorka usilnie starała się ją wykreować na silną bohaterkę. W miarę ją polubiłam, choć zdenerwowało mnie, że tak szybko przywykła do nowej sytuacji i jeszcze zakochała się w księciu, choć na początku tak bardzo chciała uciec. Tristan za to, gdyby nie jego humorki, mógłby być moim mężem. Chociaż Cecile tego nie dostrzegała, troszczył się o nią prawie od samego początku, próbował ją trzymać od wszystkiego z daleka i jego też bolały te kłótnie. Zdecydowanie wolałam go, gdy udawał oschłego, bo potem stał się typowym męskim bohaterem w wątku miłosnym. Kogo polubiłam najbardziej? Bliźniaki! Tak, zdecydowanie duet V&V zasługuje na moje uwielbienie. Za to król irytował mnie, bo chociaż był niby taki przebiegły i niezwyciężony, okrutny, to nie umiał sobie poradzić z własnymi dziećmi...

- Więź zmienia wszystko - powiedział. - Niezależnie od tego, czy ją lubisz, zapewnienie jej bezpieczeństwa stanie się twoim priorytetem. Ostatnią rzeczą, której byś chciał, jest jej strach... szczególnie przed tobą.

Podsumowując, książka nawet mi się podobała, ale nie było to coś wyjątkowego, wybitnego. Sam pomysł, chociaż cudowny, nie został w pełni wykorzystany. Książka to fajna lektura, zdecydowanie niewymagająca zbytniego procesu myślowego, bo wszystko mamy podane na tacy, więc polecam, kiedy nie macie ochoty na nic ciężkiego i zmuszającego do myślenia :)