'Szum' B. Crouch

Tytuł:  Szum (oryginalnie: Pines)

Autor: B. Crouch (tłumacz: P. Lipszyc)

Cykl: Wayward Pines

Ilość stron: 360

Wydawnictwo: Otwarte (w roku: 2014)

Bierze udział w wyzwaniach: 52 książki w ciągu roku, ABC Czytania,

Opis:
Agent specjalny Ethan Burke przybywa do Wayward Pines w stanie Idaho w poszukiwaniu dwóch zaginionych funkcjonariuszy. Tuż po tym, jak przekracza granice miasta, rozpędzona ciężarówka taranuje jego auto. Burke traci pamięć. Nie wie, kim jest i gdzie się znajduje. Szybko jednak zauważa, że w miasteczku dzieją się dziwne rzeczy, a kontakt ze światem zewnętrznym jest niemożliwy. Ethan ma nowy cel: przetrwać.

Opinia:
To nie była łatwa recenzja, bo tak łatwo można było zrobić spoiler, czego nie chciałam, że nad każdym zdaniem musiałam się zastanawiać kilka razy. Chciałam też zaznaczyć, że nie oglądałam serialu, na podstawie którego książka powstała, więc nie mam porównania :)

Styl autora jest męski, prosty, ale bogaty, opisowy. Wiecie, że lubię książki pisane przez facetów - nie skupiają się aż tak na emocjach, są bardziej... konkretne, nie rozlazłe, jak to kobiety potrafią. Poza tym faceci nie tworzą złożonych wątków miłosnych i tutaj też takiego nie znajdziecie, choć sam wątek miłosny się pojawi.

Chwilami widzi się kochane osoby takimi, jakimi są naprawdę: wolne od bagażu projekcji i wspólnych historii. Widzi się je świeżym okiem, jak obcy, i udaje się pochwycić uczucie, które towarzyszyło zakochaniu. Zanim pojawiły się łzy i słabe punkty. Kiedy istniała jeszcze możliwość doskonałości.

Książka zaczyna się bardzo ciekawie, wciąga. Potem jednak wszystko zaczyna się komplikować, czytelnik nic nie rozumie, totalnie się pogubiłam, a nawet nie mogę wam napisać czemu, bo byłby to spoiler. Warto jednak przemęczyć się w niewiedzy, choć dla mnie ten moment totalnego nierozumienia był za długi, ponieważ końcówka wynagradza to lekkie znużenie. Wtedy wszystko się rozwiązuje, okazuje się, że to wszystko ma sens, jest rozbudowanym wątkiem science fiction (czego zaczęłam się trochę domyślać przy drugim spotkaniu z pewną kobietą w sumie, że to s-f), a choć niemożliwie skomplikowane i nie do końca moralne, to da się to pojąć i autor mistrzowsko to wszystko przemyślał. Serio, warto dla tego końca nie zrezygnować, choć taka wizja nieco przeraża...

Jedyne, co mi nie odpowiadało, to kreacja bohaterów. Nie chodzi o to, że byli źle wykreowani, że słabo... Byli wręcz wyidealizowani, ich cechy były wytknięte na pierwszy plan, byli przerysowani na ludzi nieidealnych, ale idealnych w tej nie idealności. Żebyście łatwiej zrozumieli - główny bohater, Ethan niby się męczy, ma rany, spowolnione reakcje, ale jak trzeba wejść na skałę czy coś to niczym terminator odpala zapasy adrenaliny i energii i daje radę. To wydawało mi się nieco nierealne. Nawet wątek miłosny jest ostro przerysowany, choć akurat bardziej realny. Bohaterowie drugoplanowi, czyli inni mieszkańcy miasteczka, którzy nie odgrywają znaczącej roli, są za to niedorysowani, tylko wspomniani.

To będzie Twoja strata Ethanie. Pewnego dnia dorośnie i będzie za późno. Wtedy będziesz gotów oddać królestwo za to, by cofnąć czas i spędzić choć godzinę z synem jako małym chłopcem. Przytulić go. Poczytać mu książkę. Porzucać piłkę z kimś, w czyich oczach nie jesteś zdolny do błędu. On jeszcze nie widzi Twoich niedociągnięć. Patrzy na Ciebie z czystą miłością, ale to nie będzie trwało wiecznie, wiec napawaj się tym, póki możesz.

Recenzja wyszła krótka, bo nie wiem, jak wam to wszystko napisać, aby nie narobić spoilerów. Ogółem - miałam wrażenie już w pewnym momencie, że nie dobrnę do końca, bo nie należę do osób cierpliwych i wkurzało mnie to całe zamieszanie, nużyła niewiedza, ale było warto. Nie zamierzam jednak kontynuować. Dla mnie to zakończenie było idealne i nie chcę poznać dalszych losów Wayward Pines.