'Summoner. Zaklinacz. Początek' T. Matharu

Tytuł: Summoner. Zaklinacz. Początek (oryginalnie: Summoner. The Novice)

Autor: T. Matharu (tłumacz: G. Komerski)

Cykl: Zaklinacz

Ilość stron: 420

Wydawnictwo: Jaguar (w roku: 2015)

Bierze udział w wyzwaniach: 52 książki w ciągu roku, ABC Czytania, Wyzwanie biblioteczne

Opis:

Fletcher, uczeń wioskowego kowala, odkrywa przypadkiem w sobie rzadki wśród ludzi talent do przyzywania żyjących w innym wymiarze demonów. Fałszywe oskarżenia o zbrodnię zmuszają chłopaka do ucieczki z rodzinnej wsi. Wraz ze swym własnym demonem, Ignatiusem, Fletcher trafia do Akademii Vocanów, gdzie podobnie jak on utalentowani młodzi ludzie ze wszystkich warstw społecznych królestwa studiują sztukę zaklinania magicznych istot. Wyczerpujący kurs ma na celu wykształcić studentów na magów bojowych, którzy dołączą do wojsk królestwa Hominum toczących krwawą wojnę z dzikimi, bezlitosnymi hordami orków. (nie, żeby coś, ale od tego momentu opis to bzdury) Tymczasem jednak nad nowymi przyjaźniami chłopaka zbierają się ciemne chmury. Wśród uczniów akademii narasta rywalizacja. Mając pewne oparcie jedynie w Ignatiusie, Fletcher musi dokonywać wielu trudnych wyborów. W dodatku coraz więcej wskazuje, że w rękach chłopaka spocznie los całego królestwa… 

Opinia:

Dzisiejsza recenzja będzie recenzją, na którą ja sama czekałam. Dlaczego? Ponieważ recenzowana książka została okrzyknięta jedną z najbardziej wciągających serii fantasy ostatnich lat, porównywano ją do HP i Władcy Pierścieni (czyli klasyków w moim przekonaniu), a na wstępie panie Anna i Ewa z wydawnictwa Jaguar powiedziały, że wreszcie, po latach, jest książka na miarę naszych ukochanych Zwiadowców. Tyle chwytów marketingowych (wielki napis na okładce 7 milinów czytelników na WATTPAD.COM), tyle porównań... Wiem jednak, że Jellyfish książka się nie spodobała i to dało mi do myślenia. Postanowiłam jednak mimo wszystko przeczytać. W końcu, jeśli same panie z wydawnictwa twierdzą, że to książka na miarę Zwiadowców to chyba coś w tym jest, prawda? 

Otóż, niekoniecznie, ale po kolei. Styl autora przypadł mi do gustu, były momenty szalenie zabawne, chwilami niepokoiłam się o losy bohaterów, a raz prawie popłakałam. Autor gra na emocjach czytelnika, ciekawie kreuje nowy świat, Hominum, a także cudownie prowadzi akcję. Uważam, że jak na debiutanta ma cudowny styl i nie mam się do czego przyczepić. Jedynie ze strony wydawnictwa - raz było pomylone imię... Ależ mnie takie rzeczy irytują!

Wszystkie chwyty dozwolone. Zasady są dobre dla dobrze urodzonych.

Fabuła to... Mieszanka. Mieszanka Harry'ego Pottera, sagi wiedźmińskiej, Władcy Pierścieni i powiedziałabym nawet, że Zwiadowców. Fletcher to sierota, wychowana przez wioskowego kowala, podrzutek. Oskarżony o coś, czego nie zrobił, musi uciekać, aby po chwili zanurzyć się w świecie polityki, magii oraz wojny, ponieważ Arcturus zobaczył w nim potencjał i wysłała do Akademii. Ponadto w tym świecie z ludźmi walczą elfy i krasnoludy - o poważanie, o równouprawnienie, o swoje prawa. Dodajmy do tego Akademię, gdzie uczą się zaklinacze... Wypisz wymaluj Halt i Will, podrzucenie Harry'ego, Hogwart oraz konflikty rasowe z sagi i Władcy Pierścieni. Czytając książkę miałam gdzieś ciągle z tyłu głowy ale to wszystko już gdzieś było. Dlatego książka nie należy do ostoi oryginalności i nieprzewidywalności. Dałam jej jednak 7/10 na LC - dlaczego?

Książka nie odkrywa przed nami niczego nowego, ale autor tak umiejętnie prowadzi akcję i wprowadza nas w świat, że z każdą kolejną stroną czyta się coraz szybciej. Nie skupiając się na powielanych motywach, możemy odkryć naprawdę magiczną stronę tej książki. To co cieszy mnie najbardziej to to, że książka opowiada o odkrywaniu siebie, o walce o siebie, o przyjaźń, o honor, a nie o miłości! Coś dzieje się przez całą książkę, nie mamy momentu na oddech! Poza wspomnieniem miłości ojcowskiej, braterskiej, siostrzanej... Nie ma tu ani grama wątku miłosnego! Co prawda pojawia się jego lekki zalążek, ale mam wrażenie, że będzie to subtelne, kiedy już się pojawi. 

Autor ciekawie kreuje też bohaterów. Fletcher, nasz główny bohater i narrator to chłopak wybuchowy, z poczuciem humoru i potrafiący o siebie zadbać mimo prześladującego go pecha. Jest też niezwykle pomysłowy. Bohaterem, który naprawdę podbił moje serce, był Ignatius. Jeju, ja też chcę takie urocze stworzonko ziejące ogniem! Postaci pierwszoplanowe są wykreowane ciekawie, nawet całkiem realnie - taka Sylva i jej obowiązki, a pragnienia, wewnętrzna walka o to, aby zwalczyć presję i zrobić wszystko najlepiej, nie porzucając przy tym przyjaciół. Nie polubiłam jej od początku, ale z czasem skradła moją sympatię. Tak samo, jak Othello, który był genialnym przyjacielem i inteligentnym krasnoludem! Niestety przy tej trójce przyjaciół ginie nieco kreacja Serapha, który niejako też należy do tej paczki, ale wydaje się być doczepką. Charaktery postaci drugoplanowych są nakreślone, nawet całkiem nieźle, ale niektórych jednak gorzej od innych. Bohaterem bezapelacyjnie kochanym jest za to ojczym Fletchera - Berdon <3

Zasłaniamy nasze twarze, by mężczyźni żenili się z nami z miłości, a nie z czystego pożądania. 

Podsumowując, jak widzicie mam o książce do powiedzenia wiele. Bo uważam, że to bardzo dobra pozycja, ale jak śpiewała Maryla Rodowicz - Ale to już było.... Mimo to, kiedy nie będziemy na tych podobieństwach się skupiać, możemy odkryć naprawdę cudowny świat, jaki wykreował autor, a akcja na pewno nie pozwoli nam się nudzić. Ja na przykład chętnie sięgnęłabym już po kolejny tom, który - mam nadzieję - będzie mniej schematyczny, bardziej oryginalny :) Jednak to nie jest książka na miarę Zwiadowców, Władcy Pierścieni czy HP. Autor ma jednak potencjał, aby napisać coś równie dobrego - o ile tylko wysili się na oryginalność :)