'Zakon Achawy' Robert P.

Opis:

Jest to świat pełen okrucieństwa, jak i piękna, świat, w którym realizm miesza się z magią. Świat, w którym Achawici toczą nieustanne boje i potyczki. Walczą w obronie Arystokracji królestw i zwykłych jej mieszkańców. Ścierają się z hordami demonów, wiecznie knujących wampirów, nekromantów, czy to bestii różnego rodzaju.

Opinia:

Recenzja ta będzie litanią wad tej książki, zawierającą dodatkowo spoilery, ale na samym wstępie chciałabym zaznaczyć, że NIE POLECAM. Tak się kończy wydawanie książki poprzez self-publishing, bo tego tworu nie chciałabym nawet nazywać książką.

Pierwszy raz potrzebowałam kartki, aby wypisywać sobie wady podczas czytania. Odnośnie języka i stylu autora, proponuję lekcje z gramatyki oraz ortografii, bo pozwoliłoby to uniknąć takich kwiatków jak miał zostać się oraz (szlag mnie trafiał za każdym razem, jak to widziałam!) tu taj. Ponadto stosowanie he he jako wyraz śmiechu w dialogach - dajcie mi siłę, abym nie spaliła tej powieści! Śmiech na sali stanowią również same konwersacje między bohaterami. Dawno nie spotkałam się z tak sztywnymi i sztucznymi dialogami! Poza królem dodatkowo wszyscy pozostają na ty bez względu na status społeczny, co w teoretycznie wykreowanej rzeczywistości byłoby niewykonalne. Z uwag technicznych mam także taką: podczas rozmowy dwóch postaci ich kwestie powinny być od siebie chociażby akapitami, a są umieszczone w jednym, ciągiem, bez choćby myślników. Tak samo bywa z opisami - bohater coś mówi i nagle ni stąd, ni zowąd w tym samym akapicie, bez myślnika, pojawia się opis czynności lub miejsca. Przykład poniżej.

- Morner, jesteś niesamowity. Teraz ta pani zaśnie, a jak się obudzi, to wszystko nam powie. Kobieta spojrzała na nich, uśmiechnęła się, obcierając usta z krwi.

Poznajcie książkę, w której dobro wygrywa zawsze, nie ponosząc przy tym prawie żadnych ofiar. Gdzie po jednym dniu znajomości proponuje się wspólne mieszkanie i seks, a gdy ta osoba po jakichś czterech dniach umiera, wystarczy się przespać, aby ból po tej wielkiej miłości przygasł, a potem zupełnie wyparował. Mam wrażenie, że wszystko, co stało się na kartach książki, trwało maksymalnie 10 dni, ale w sumie nie odczuwałam upływu czasu - wyznaczał go bowiem sen głównego bohatera. W tak krótkim czasie nasz bohater od dziecka mieszkającego na wsi przeszedł do statusu hrabi własnego terytorium, stracił miłość swojego życia, o której pisałam wcześniej i poznał kolejną. Po jednym dniu nauki zdał wszystkie egzaminy i został pełnoprawnym Achawitą. Na drugi dzień opieki nad stanicą odkrywa wielki spisek oraz wszystkie uczestniczące w nim osoby. Następnie jest tylko lepiej - co i rusz Mornera i Nimfa spotykają przygody oraz misje, które wypełniają jeszcze tego samego lub następnego dnia (nawet, jeśli dotyczy to zwiadów, infiltracji etc., co zawsze zajmuje więcej czasu). Na 222 stronach powieści mamy tak dużo wydarzeń, ale opisanych beznamiętnie i sztucznie, że ostatecznie odniosłam wrażenie, że nie dzieje się zupełnie nic. Same zasady rządzące światem także pozostawiają wiele do życzenia. Nie wspominam nawet o kulejącej polityce, ale Achawici zabijają pierw króla, potem jego syna i nikt, zupełnie NIKT nie sprzeciwia się temu, nie ma żadnego ale. W sumie zakon robi sobie co chce, nie jest przez nikogo kontrolowany, wszystko wie, wygrywa każdą walkę i ze wszystkim sobie poradzi.

- Jakoś tak pogodniej i ładnie kwiatami pachnie. /- Jutro zajmę się ogródkiem i wprowadzę zioła i krzewy./ - Wspaniale, kochanie. Muszę przyznać, że masz smak i gust.

Myślicie, że w akapicie o bohaterach znajdą się jakieś plusy? Błąd. Postaci mamy mnóstwo - Achawici, Magowie, Anioły, Eowici, zwykli ludzie, Nekromanci, demony i potwory. Są oni jednak tak papierowi, tak bezcechowi i tak bezemocjonalni, że mogłoby ich nie być wcale. O głównym bohaterze wiemy tyle, że wszystko idealnie mu się udaje, za rodziców ma Czarodziejkę i Maga oraz szybko się zakochuje. Koniec. Inni bohaterowie? No cóż, na pewno prawie każdy w tej książce lubi alkohol, bo przy każdym spotkaniu coś trzeba opić lub zaprosić kogoś na coś mocniejszego. 

Dlaczego tak się rozpisuję o tak złej książce? Aby was przed nią ostrzec. Dawno nie spotkałam się z pozycją, w której nie znalazłabym NIC, ZUPEŁNIE NIC dobrego! Zaczynając od stylu, a kończąc na bohaterach, zastanawiam się jakim cudem to w ogóle zostało wydane. Męczyłam się podczas czytania okrutnie. Jednak pomijając stronę, możecie stracić całe wydarzenie, jak np. wybicie 20 wiedźm, bo potem od razu zaczyna się jakaś inna misja. Wszystko przypominało mi kiepską grę komputerową, gdzie skaczemy od misji do misji i nie mamy możliwości rozwoju postaci, bo dostaliśmy taką, która poradzi sobie ze wszystkim - a takie gry nudzą nawet dzieci. Szkoda, że ta śliczna okładka kryje w sobie to coś.

Wyzwania: ABC Czytania, Olimpiada Czytelnicza, Czytam, bo polskie

Za egzemplarz dziękuję