'Wrota' M. Wójtowicz

Opis:

Gawarek, książę z Dolin, bardzo chciał zostać bohaterem. A bohaterowie, jak powszechnie wiadomo, całymi dniami nic, tylko ratują białogłowy z rąk łupieżców, łotrów i niegodziwców.

Pech, jemu akurat do uratowania trafiła się białogłowa nie dość, że niewdzięczna i niezadowolona z ratunku, ale jeszcze zła do szpiku kości, jak na Czarownicę z Twierdzy przystało.

Salianka, ocalona od bezpiecznej i nudnej egzystencji królewna, nie zamierzała nigdy zapuszczać się w obce krainy, ale skoro już do nich trafiła, to nie po to, żeby zamiatać podłogi w czyimś pałacu!

Przewrotna bajka o zadufanych w sobie książętach, wkurzonych na cały świat królewnach i Wrotach

do Piekieł, marzących o wolności.

Opinia:

Przyznam szczerze, że po Wrotach spodziewałam się czegoś zbliżonego stylem do Post Scriptum, ale pani Milena zupełnie mnie zaskoczyła. Dodatkowo stosuje w powieści zupełni inny typ humoru i naprawdę nie polecam czytać jej w miejscach publicznych - zabawne momenty pojawiają się zupełnie bez ostrzeżenia!

Bajka, która nie jest bajką? A owszem, dokładnie tak można opisać Wrota. Nieco do góry nogami została też wywrócona kwestia walki dobra ze złem, więc tym bardziej nie przypomina to klasycznej bajki. Jednak motywy są - królewna, rycerz w lśniącej zbroi, budząca trwogę twierdza... Na samym początku miałam wrażenie, że czytam Shreka w nieco innym wydaniu (i nie jest to zarzut negatywny). Generalnie uważam, że aby napisać tak komiczną powieść i zawrzeć w niej tyle życiowych prawd, trzeba mieć naprawdę talent. Pojawiają się tutaj wątki władzy, zdrady czy nawet miłosne, ale wszystko jest przedstawione jakby w krzywym zwierciadle. Tak naprawdę, przynajmniej według mnie, nie jest to historia o władzy czy bohaterach. To opowieść Salianki, która przede wszystkim chciałaby być tylko sobą, a nie jest jej to dane.

Niech ci będzie, nie jesteś bękartem, tylko... dzieckiem namiętności! Chwilowej, co prawda, i będącej skutkiem obustronnego zidiocenia, ale zawsze [...].

Główna bohaterka nie potrafi wpisać się do końca w żadną z wyznaczonych jej ról. Jako Zła Czarownica wykazuje zbyt dobre serce i miewa nawet skrupuły! Jako służka na królewskim dworze cechuje się mimo wszystko zbyt dużą niezależnością i buńczucznością. Marzy o wielkiej miłości, chociaż w nią nie wierzy i często pada ofiarą własnych pragnień i uczuć, które są nie do końca zgodne z przyjętą konwencją. Wrota do Piekieł w głowie wcale nie ułatwiają sprawy, tym bardziej, że chciałyby być wolne i poznać świat. Cokolwiek komiczne jest to, że Wrota również nie są złe, choć prowadzą do domu demonów. Jeszcze lepiej - demony jako takie bywają bardzo różne, a jeden z nich nawet został moim ulubionym bohaterem! Gawarek natomiast chciałby być bohaterem, aby kontynuować rodzinną tradycję, jednak jakoś mu to nie wychodzi - sam z siebie jest zbyt leniwy, no i jeszcze ta sprawa z mieczem! Spotkanie zdesperowanego księcia oraz szukającej siebie księżniczki stanie się momentem zapalnym dla kilku katastrof oraz jeszcze większej ilości zabawnych sytuacji! Generalnie bardzo podobało mi się przedstawienie bohaterów, bo nawet ci z dalszych planów mieli okazję przedstawić nam chwilami swoje myśli i odczucia.

Jestem tą powieścią zauroczona i z niecierpliwością wyczekuję tomu kolejnego! Zdecydowanie polecam wam tę komiczną, wartościową książkę. Nie każda bajka kończy się wielkim happy endem, a nie każdy królewicz to spełnienie marzeń. To także historia o pozorach, które wrzucają nas w pewne ramy i o tym, że warto próbować z tym walczyć.

Za egzemplarz dziękuje wydawnictwu Jaguar.

'Trucicielka królowej' J. Wheeler

Opis:

Króla Severna Argentine’a wyprzedza jego straszliwa reputacja: uzurpator, morderca prawowitych następców tronu, który bezwzględnie karze zdrajców. Próbując go obalić diuk Kiskaddon podejmuje ryzyko… i przegrywa. Teraz diuk musi za to zapłacić, oddając swego najmłodszego syna Owena, jako zakładnika króla. I jeśli znów okaże się nielojalny, chłopiec zapłaci za to życiem.

Poszukując sojuszników i unikając szpiegów Severna, Owen uczy się przetrwania na dworze w Królewskim Źródle. Gdy pojawiają się nowe dowody zdrady jego ojca, które mogą przypieczętować los chłopca, Owen musi wkraść się w łaski mściwego króla, udowadniając ile jest wart – i to nie w zwykły sposób. Istnieje też tylko jedna osoba, która może mu dopomóc w tej rozpaczliwej próbie: tajemnicza kobieta, działająca w ukryciu, która dzierży prawdziwą władzę nad życiem, śmiercią i przeznaczeniem.

Opinia:

Styl może się momentami wydawać infantylny, ale należy zwrócić uwagę na fakt, że historię śledzimy oczami ośmiolatka. Moim zdaniem to dobrze, że autor nie zrobił z dziecka dorosłego. Wypowiedzi bohaterów starszych są odpowiednio bardziej dojrzałe, więc książkę czyta się z przyjemnością wynikającą z dostosowania pewnych sytuacji czy zachowania do wieku postaci.

Początkowo miałam problem z wbiciem się w powieść, tym bardziej, że nieco zraził mnie pierwszy dialog z Ankarette (ileż razy w jednej rozmowie można powiedzieć Jesteś bystry???). Jednak od kiedy pojawiła się Evie, a wydarzenia nabrały tempa, nie potrafiłam się oderwać! Niesamowicie splecione intrygi, dziecięce wybryki oraz momenty grozy to coś, czego w tej historii nie brakuje z pewnością. Bardzo trafionym pomysłem było dodanie dziennika Dominica, ponieważ mogliśmy poznać grubaska nie tylko poprzez dialogi czy zdanie Owena. Mimo, że narratorem jest dziecko, powieść bywa drastyczna i okrutna, a młodszy czytelnik mógłby mieć problem ze zrozumieniem pewnych zawiłości. Zakończenie natomiast niesamowicie wzrusza!

Odwaga to nie brak lęku, Owenie. Odwaga to parcie naprzód, nawet kiedy się boisz.

Owen to chłopiec, można by powiedzieć, odcięty od pępowiny. Wychowywany w cieniu strasznego rodzeństwa jako delikatny chłopiec swojej mamusi, nagle zostaje wrzucony w wir intryg na królewskim dworze. Został on wykreowany bardzo realistycznie! Postacią mniej realną okazała się Ankarette, ale mamy w końcu do czynienia z powieścią fantasy. Kobieta-szpieg, doskonała w knuciu i przechytrzaniu przeciwnika, zawsze znajdowała się tam, gdzie powinna. Pewną przeciwwagę dla niej stanowił Dominic - sprytny, lecz nieco leniwy szpieg z ambicjami szpiegmistrza. Jednak moją ulubienicą została Evie! To chyba dlatego, że w pewien sposób jesteśmy podobne - gadulstwo to nasza cecha rozpoznawcza, a poza tym ani ja, ani ona nie boimy się stawiać czoła przeciwnościom.

Podsumowując, mimo nieco nudnawego początku, powieść wciągnęła mnie w pełną intryg opowieść. Ośmiolatek jako główny bohater daje pewne pole do popisu i autorowi ta sztuczka zdecydowanie się udała. Uważam, że jeśli szukacie dobrej fantastyki z młodszym bohaterem, ta książka będzie dla was idealna!

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Jaguar.

O poezji słów kilka na Biblioteczce

Z racji, że jeszcze nie dokończyłam Trucicielki królowej, a naprawdę nie chciałabym, aby między postami były mega duże odstępy, bo wtedy mam wrażenie, że bardzo was zaniedbuję... Także oto siedzę i piszę post o poezji, ponieważ ten temat w sumie nigdy nie był poruszany na Biblioteczce. 

Swego czasu również tworzyłam, ale... Do tamtych czasów nie wracajmy :D Dzisiaj chciałam wam raczej opowiedzieć o moich ulubionych poetach i wierszach. Będę cytowała fragmenty i linkowała do całości :) A w komentarzach czekam na waszą opinię o nich oraz informację, jaką poezję wy lubicie :)

Ulubiony wiersz Kitty od zawsze i na zawsze

No, może od momentu przeczytania, a nie od zawsze, ale na pewno na zawsze, bo przez tyle lat nie znalazłam nic, co zachwyciłoby mnie bardziej.

Kochałbym cię (psiakrew, cholera!),
gdyby nie ta niepewność,
gdyby nie to, że serce zżera
złość, tęsknota i rzewność.

[...]

z fotografią, jak kto głupi, się witam,
z fotografią (psiakrew!) się liczę,
pójdę spać i nie zasnę przed świtem,
póki z grzechów się jej nie wyliczę,

a te grzechy (psiakrew!) malutkie,
więc (cholera) złości się grzesznik:
że na przykład, wczoraj piłem wódkę
lub że pani Iks - niekoniecznie.

Ze złości Władysław Broniewski

Polska poetką, którą znają chyba wszyscy

Niech no on tylko wróci,
niech no się pokaże.
Już on się dowie,
że tak z kotem nie można.
Będzie się szło w jego stronę
jakby się wcale nie chciało,
pomalutku,
na bardzo obrażonych łapach.
I żadnych skoków, pisków na początek.

Kot w pustym mieszkaniu Wisława Szymborska

Bomba wybuchnie w barze trzynasta dwadzieścia.
Teraz mamy dopiero trzynastą szesnaście.
Niektórzy zdążą jeszcze wejść.
Niektórzy wyjść.

[...]

Trzynasta siedemnaście i czterdzieści sekund.
Dziewczyna, ona idzie z zieloną wstążką we włosach.
Tylko że ten autobus nagle ją zasłania.

Trzynasta osiemnaście.
Już nie ma dziewczyny.
Czy była taka głupia i weszła, czy nie,
to się zobaczy, jak będą wynosić.

Terrorysta, on patrzy Wisława Szymborska

Kochałam ich.
Ale kochałam z wysoka.
Sponad życia.
Z przyszłości. Gdzie zawsze jest pusto
i skąd cóż łatwiejszego jak zobaczyć śmierć.
Żałuję, że mój głos był twardy.
Spójrzcie na siebie z gwiazd - wołałam -
spójrzcie na siebie z gwiazd.
Słyszeli i spuszczali oczy.

Żyli w życiu.
Podszyci wielkim wiatrem.
Przesądzeni.
Od urodzenia w pożegnalnych ciałach.
Ale była w nich jakaś wilgotna nadzieja,
własną migotliwością sycący się płomyk.
Oni wiedzieli, co to takiego jest chwila,
och bodaj jedna jakakolwiek
zanim -
Wyszło na moje.
tylko że z tego nie wynika nic.

Monolog do Kasandry Wisława Szymborska

Musi być do wyboru,
Zmieniać się, żeby tylko nic się nie zmieniło.
To łatwe, niemożliwe, trudne, warte próby.
Oczy ma, jeśli trzeba, raz modre, raz szare,
Czarne, wesołe, bez powodu pełne łez
Śpi z nim jak pierwsza z brzegu, jedyna na świecie.
Urodzi mu czworo dzieci, żadnych dzieci, jedno.
Naiwna, ale najlepiej doradzi.
Słaba, ale udźwignie.
Nie ma głowy na karku, to będzie ją miała.
Czyta Jaspersa i pisma kobiece.
Nie wie po co ta śrubka i zbuduje most.
Młoda, jak zwykle młoda, ciągle jeszcze młoda.
Trzyma w rękach wróbelka ze złamanym skrzydłem,
własne pieniądze na podróż daleką i długą,
tasak do mięsa, kompres i kieliszek czystej.
Dokąd tak biegnie, czy nie jest zmęczona.
Ależ nie, tylko trochę, bardzo, nic nie szkodzi.
Albo go kocha albo się uparła.
Na dobre, na niedobre i na litość boską.

Portret kobiecy Wisława Szymborska

Wiersze wybrane z innych poetów

Tak, jak pani Wisławy uwielbiam chyba wszystko, tak teraz dam wam kilka wierszy, które lubię, ale inne tych poetów niekoniecznie mi pasują. I nie umiem wam wyjaśnić, czemu lubię tylko polską poezję, nie pytajcie xD Ale może wy podrzucicie coś z zagranicznej? :)

Między nami nic nie było!
Żadnych zwierzeń, wyznań żadnych,
Nic nas z sobą nie łączyło
Prócz wiosennych marzeń zdradnych;

Prócz tych woni, barw i blasków
Unoszących się w przestrzeni,
Prócz szumiących śpiewem lasków
I tej świeżej łąk zieleni;

Między nami nic nie było Adam Asnyk

Nie widziałam Cię już od miesiąca.
I nic. Jestem może bledsza,
trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca.
Lecz widać można żyć bez powietrza.

Miłość Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Jestem Julią
mam lat 23
dotknęłam kiedyś miłości
miała smak gorzki
jak filiżanka ciemnej kawy
wzmogła
rytm serca
rozdrażniła
mój żywy organizm
rozkołysała zmysły

*** (Jestem Julią) Halina Poświatowska

O luba! niech twe oczy przyznać się nie boją,
Jeśli cię mym spojrzeniem, jeśli głosem wzruszę;
Nie dbam, że los i ludzie przeciwko nam stoją,

Że uciekać i kochać bez nadziei muszę.
Niech ślub ziemski innego darzy ręką twoją,
Tylko wyznaj, że Bóg mi poślubił twą duszę.

Do Laury Adam Mickiewicz 

Gdzież jest król, co na rzezie tłumy te wyprawia?
Czy dzieli ich odwagę, czy pierś sam nadstawia?
Nie, on siedzi o pięćset mil na swej stolicy,
Król wielki, samowładnik świata połowicy;
Zmarszczył brwi, - i tysiące kibitek wnet leci;
Podpisał, - tysiąc matek opłakuje dzieci;
Skinął, - padają knuty od Niemna do Chiwy.
Mocarzu, jak Bóg silny, jak szatan złośliwy,
Gdy Turków za Bałkanem twoje straszą spiże,
Gdy poselstwo paryskie twoje stopy liże, -
Warszawa jedna twojej mocy się urąga,
Podnosi na cię rękę i koronę ściąga,
Koronę Kazimierzów, Chrobrych z twojej głowy,
Boś ją ukradł i skrwawił, synu Wasilowy!

Reduta Ordona Adam Mickiewicz

Ciekawostka dotycząca powyższego wiersza - w ostatniej klasie gimnazjum mieliśmy recytację Reduty na ocenę. Oczywiście fragmentów. Ja nauczyłam się wtedy całego wiersza na pamięć i wyrecytowałam :D

Precz z moich oczu!... posłucham od razu,
Precz z mego serca!... i serce posłucha,
Precz z mej pamięci!... nie tego rozkazu
Moja i twoja pamięć nie posłucha.

Czy grają w szachy, gdy pierwszymi ściegi
Śmiertelna złowi króla twego matnia,
Pomyślisz sobie: tak stały szeregi,
Gdy się skończyła nasza gra ostatnia.

Do M*** Adam Mickiewicz

Wciąż rozmyślasz. Uparcie i skrycie.
Patrzysz w okno i smutek masz w oku...
Przecież mnie kochasz nad życie?
Sam mówiłeś przeszłego roku...

Śmiejesz się, lecz coś tkwi poza tym.
Patrzysz w niebo, na rzeźby obłoków...
Przecież ja jestem niebem i światem?
Sam mówiłeś przeszłego roku...

Miłość Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Oczywiście, nie są to jedyne wiersze, jakie lubię, ale to te, które najbardziej :)

'Przeklęci Święci' M. Stiefvater

Opis:

Olbrzym, pastor z głową kojota, mężczyzna porośnięty mchem i kobieta, na którą zawsze pada deszcz – wszyscy przybyli do sennego i tajemniczego miasteczka Bicho Raro w oczekiwaniu na cud. Zamieszkuje je rodzina Soria, wśród której od wieków rodzą się święci, a pątnicy zmierzają do nich z najdalszych zakątków kraju. 

Beatriz, Joaquin i Daniel są kuzynami i postanawiają zawalczyć o swoją przyszłość. Chcą zmierzyć się z rodzinną legendą oraz przekleństwem. Pozornie niedostępna i zimna Beatriz uważa, że nie dotyczą jej porywy serca. Joaquin jako tajemniczy Diablo Diablo oddaje się pasji prowadzenia nielegalnej rozgłośni radiowej. Daniel – mianowany przez rodzinę świętym z Bicho Raro – zdaje się czynić cuda dla wszystkich poza sobą. 

Nad pustynne Kolorado nadciąga mrok, który można pokonać tylko wtedy, jeśli ma się odwagę spojrzeć w głąb siebie i zmierzyć się z własnymi uczuciami. Jak cuda odmieniają los pątników, tak los rodziny Soria odmieni się wraz z przybyciem do miasteczka Pete'a Wyatta i historią pewnej miłości.

Opinia:

Styl autorki jest dość unikalny i bardzo przyjemny w odbiorze. Potrafi ona zaskoczyć nawet nie samą akcją, co pewnymi zestawieniami słownymi czy opisami. Osobiście uważam, że w życiu nie odgadłabym, że to ta sama kobieta, która napisała Drżenie. Język jest jednocześnie na tyle prosty, że nie czujemy się nim przytłoczeni, a z drugiej na tyle pełen metafor i mądrości życiowych, że książkę czytamy z rozmysłem.

To powieść, o której zdecydowanie można powiedzieć, że ma drugie dno. Z jednej strony mamy historię rodziny Soria - jej przeszłość oraz teraźniejszość, trzy pokolenia pod jednym dachem z pątnikami. Członkowie tej familii są bowiem Świętymi i potrafią sprowadzać cuda. Pierwszym zaskoczeniem okazała się właśnie sama forma cudu, który nie ulecza człowieka, a ukazuje jego mrok, urzeczywistnia go, aby cierpiącemu łatwiej było stawić mu czoło. Drugim - ilość wartościowych rzeczy przekazanych w powieści młodzieżowej na 302 stronach. Dosłownie co chwilę potykamy się o życiowe cytaty czy wręcz porady, o sytuacje, które widujemy na co dzień i nie wiemy, jak sobie z nimi poradzić. Ta książka nie opowiada tak naprawdę o Bicho Raro czy Świętych, a o rodzinie, o małżeństwie, o poświęceniu i jego granicach, o miłości w wielu formach - między kochankami, rodzeństwem, kuzynostwem, żoną i mężem. To także historia o zmianach, jakich dokonujemy: w sobie oraz w naszym otoczeniu, o związanych z tym decyzjach i o poszukiwaniu siebie.

Niemal zawsze potrafimy wskazać ten setny cios, ale nie zawsze dostrzegamy dziewięćdziesiąt dziewięć innych rzeczy, które zdarzają się, zanim się zmienimy

Wydarzenia przedstawione w powieści bywają wręcz absurdalne, ale tym bardziej zwraca to na nie naszą uwagę. Tak samo absurdalne bywają postaci oraz sposób przedstawienia ich. Otóż przy każdym bohaterze autorka wspomina, czego ten pragnie oraz czego się boi. Na początku poznajemy troje kuzynostwa: Beatriz, której każdy wmawia, że nie ma uczuć, więc we wszystkim kieruje się logiką, Daniela, który chciałby być najlepszym Świętym w rodzinie Soria, ale nie jest przekonany czy to wszystko powinno tak przebiegać oraz Joaquina, który najbardziej chciałby być kimś, ale na środku pustyni raczej trudno zdobyć sławę. Najczęściej mamy okazję poznać przemyślenia Beatriz, która wszystko stara się rozłożyć na czynniki pierwsze, co w zetknięciu z niespodziewaną strzałą Amora okazuje się wręcz komiczne. Następnie towarzyszymy Pete'owi, który zawsze chciał wstąpić do wojska, ale nie może ze względu na dziurę w sercu, a także Tony'ego, który jest sławny, ale zdecydowanie go to już przytłacza. Większość postaci możemy poznać naprawdę dobrze, bo chociaż jeden rozdział prowadzony jest z ich perspektywy. Jednak największym szokiem było chyba poznanie pątników - bo co byście pomyśleli o kobiecie w sukni ślubnej z motylami, na którą non stop pada deszcz? Lub o księdzu z głową kojota? I jest jeszcze coś w związku z bohaterami: nawet, jeśli przeważają u nich negatywne cechy, nie można ich nie polubić.

Za historią o rodzinie Soria kryje się głębokie drugie dno. Samą opowieść o Sorii, który postąpił tak, jak nie powinien i związanych z tym konsekwencjami śledzimy z wielkim zainteresowaniem, ale zawarte w powieści mądrości życiowe skłaniają nas także do refleksji. Książka najpierw urzekła mnie stylem, a potem ciężko powiedzieć - chyba wszystkim po kolei. Uważam, że to wartościowa pozycja i zdecydowanie powinniście ją przeczytać!

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Uroboros.

'Więź Płomienia' K. Bobras

Opis:

Wiele miliardów lat temu władca wszystkich Dusz Natury zwany Duszą Słońca na wieki zapieczętował swojego brata – Duszę Mroku – aby uratować oba światy. Według legendy Wybraniec o mieszanej krwi – powiernik mocy Duszy Słońca – pewnego dnia stanie do walki z Duszą Mroku o wolność wszystkich Wymiarów. Żaden z mieszkańców Ybrezmaru nie spodziewa się, że przepowiednia właśnie się wypełnia, a ostateczne starcie z Duszą Mroku jest coraz bliżej. Nikt też nie przypuszcza, kto okaże się Reinkaanyiuki – następcą i reinkarnacją Duszy Słońca, mającym pokierować misją ocalenia świata.

Opinia:

Tym, co męczyło mnie w książce najbardziej, był styl autorki. Momentami używa ona takich określeń, że musiałam je czytać po kilka razy, aby upewnić się, że rzeczywiście zostały one użyte w powieści, skoro wcześniej dany styl nie był wykorzystywany. Na przykład pół książki mamy do czynienia raczej z przeciętnym, współczesnym językiem z pewną nieudolną stylizacją, a nagle wkraczają słowa ze slangu. Dodatkowo męczą powtórzenia i dziwne konstrukcje zdań. Czasem nie mogłam się połapać, o kim mowa, jeśli chodzi o wykonywanie czynności.

Sam pomysł na fabułę jest naprawdę ciekawy i oryginalny. Czasem autorka potrafi nas także zaskoczyć bądź rozśmieszyć. Niestety, całą książkę miałam wrażenie, że gramy w grę komputerową - misja po misji. Na 450 stronach mamy opisany cały rok, a czasem dwa tygodnie są po prostu wspomniane jako minęły dwa tygodnie. W książce panuje też mała niekonsekwencja. W jednym momencie najbardziej rzuciło mi się to w oczy: kiedy jeden z bohaterów zostaje ranny, jest zmiana rozdziału i nagle przez (chyba) pięć stron jego wątek zostaje pominięty, choć nadal znajdujemy się w tym samym miejscu i z bohaterami, którzy mu towarzyszyli. Miłym rozwiązaniem była narracja kilkutorowa, przez co mogliśmy spojrzeć na pewne wydarzenia z kilku perspektyw. 

Poszukiwany przez Władcę Ecastila. Napisano, że masz być żywy i jesteś wart... [...]. Pół miliona naairów? Coś ty takiego zrobił?!

Bohaterów mogę raczej określić zestawem cech niż całym charakterem. Autorka też średnio poradziła sobie z budowaniem relacji między nimi i czasami naprawdę ich zachowania strasznie kłóciły się z wcześniejszą kreacją. Najbardziej polubiłam małą piratkę, ponieważ wnosiła najwięcej humoru do powieści.

Przyznam, że po stu stronach chciałam odpuścić, ale postanowiłam czytać dalej. Gdyby poprawić styl i kreację bohaterów, przeżyłabym nawet prędkość akcji. W tej chwili uważam, że Więź Płomienia to książka przeciętna - z bardzo fajnym i rozpracowanym pomysłem na fabułę, ale niestety z gorszym wykonaniem.

Za egzemplarz dziękuję autorce.

'Głosząca Kres' J. Kristoff

Opis:

Trylogia Wojna lotosowa to wzruszająca i tragiczna opowieść o przyjaźni, miłości, wierności i zdradzie. W tym świecie zaawansowana technologia przeplata się z japońską mitologią. Wyspy Shim a rządzone przez okrutnego szoguna, są na granicy przetrwania: toksyczny przemysł wyniszcza państwo, a władca dba wyłącznie o własne interesy. Tajemnicza, wszechmocna Gildia surowo każe każdego, kogo podejrzewa o Nieczystość.

Opinia:

Mam wrażenie, że trylogia Wojny Lotosowej ma jednak tendencję spadkową. W pierwszym tomie się zakochałam, drugi już tylko uwielbiałam, a trzeci... Czy dorównał poprzedniczkom?

W moim odczuciu byłaby nawet lepsza, gdyby autor pod sam  koniec nie zaczął na raz rozwiązywać wszystkich wątków. Dosłownie - książkę czyta się świetnie przez około 3/5 książki. Następnie miałam wrażenie, że nagle do głowy wpadło mu tysiąc pięćset pomysłów i trzeba to zrealizować natychmiast, bo zaraz w sumie główna historia się kończy... I tak oto powstało około stu stron wątków pobocznych znajdujących rozwiązanie zaraz przed końcem. Samo zakończenie natomiast prawie wywołało łzy w moich oczach, a epilog przedstawił wydarzenia po wielkiej bitwie, choć może nie do końca... treściwie.

Podobało mi się to, że znów mogliśmy poznać akcję z kilku perspektyw, więc niektóre rzeczy wiemy przed innymi bohaterami. Zwłaszcza na koniec jest to mocno ekscytujące, gdy znamy niektóre fakty, ale ciężko stwierdzić, jak zostaną wykorzystane. 

Poznałam prawdę. [...] Ale nie powiedziałam nic. Moja zdrada mogła go kosztować jego życie. Twoje życie. Nas wszystkich [...] Wybacz mi. Nie wiedziałam... 

Kilka perspektyw pozwala nam także lepiej poznać bohaterów, ale jednocześnie autor ich nie szczędzi i kilka śmierci naprawdę mną wstrząsnęło. Yukiko w tym tomie wydała mi się nieco nierealna. Strasznie dobrze znosi swój odmienny stan i gdyby nie przypominanie o tym wątku, moglibyśmy zapomnieć, że cokolwiek się zmieniło. Z drugiej strony Kin, któremu trudno zaufać ponownie, ale mimo wszystko postanowiłam spróbować - z jakim skutkiem, dowiecie się, czytając. Na szczęście bohaterowie nie tracą osobowości poprzednich tomów, więc strata kilkorga naprawdę boli.

Koniec Wojny Lotosowej to satysfakcjonujące zakończenie trylogii, ale w pewnym momencie, przez nawał akcji, rzeczywiście robi się mały bałagan. Mimo wszystko uważam, że to wartościowa steampunkowa opowieść o rządach dla własnego interesu, o równości między kobietami a mężczyznami, a także o rodzinie, miłości, stracie i walce. Autor doskonale pokazuje ideę buntu: jeśli choć jedna osoba nie wierzy w to, że warto walczyć, to cały protest na nic.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Uroboros.

DZIEŃ Z ŻYCIA KSIĘGARZA

Po pierwsze przepraszam, że was zaniedbuję, ale... Ostatnio mam niekoniecznie dobry okres, ponadto wolę poświęcać czas wolny na czytanie niż pisanie, a nie mam go znów aż tak dużo... Nawet teraz, gdy szykuje mi się 5 dni urlopu, mam już prawie każdy dzień czy wieczór zaplanowany. Boli mnie, gdy widzę, że pięć dni na Biblioteczce nie wisi nowy post. Boli mnie, że nie mam czasu na ogarnianie waszych blogów tak, jak kiedyś. Boję się, że od października będzie jeszcze gorzej, ponieważ zamierzam iść na studia. Dzisiaj jednak mam dla was post, który obiecałam już jakiś czas temu. 

Jak wiecie, od lutego pracuję w księgarni Świat Książki. Postanowiłam z tym postem moment poczekać, aby jednak pisać go na podstawie doświadczenia, a nie chwilowej fascynacji. Może ktoś też rozważa pracę w tym zawodzie? A może po prostu jesteście ciekawi, co księgarz robi? Zainteresowanych zapraszam do lektury!

Udało mi się nawet znaleźć w Googlu zdj. dokładnie mojej księgarni :)

Zadania i obowiązki, czyli dekalog księgarza

1. Książki na półkach stać będą równo i w spójnych rzędach, koniecznie alfabetycznie, a książki na stołach leżeć mają w stosach równych i schludnych.

2.  Oferował będziesz  swą pomoc każdemu klientowi, którego uprzednio powitasz.

3.  Śledził będziesz nowości i zaznajamiał się z obecnym katalogiem, aby dobrze służyć radą.

4. Pilnował będziesz promocji i zmian w cenach, aby naklejki i przeceny były zawsze aktualne.

5. Poznasz ofertę artykułów papierniczych i biurowych, aby doradzać jak najlepiej.

6. Utrzymywał będziesz porządek na sali w zakresie ekspozycji oraz czystości półek i podłogi.

7. Poznasz gry oferowane w księgarni, aby służyć pomocą, gdy ktoś zapyta.

8. Składał będziesz zamówienia dla klientów, gdy poproszą lub gdy nie masz książki na stanie, a jest na magazynie.

9. Zmieniał będziesz wystawy oraz ekspozycje.

10. Oferował będziesz ofertę promocyjną przy każdej transakcji.

A tak szczerze - to tylko brzmi tak strasznie. Oczywiście pominęłam otwieranie/zamykanie sklepu czy papierkową robotę typu zwroty/faktury. Co do punktu drugiego - każdy z nas chyba zna irytujące W czym mogę pomóc? Otóż my raczej pytamy czy na przykład nie jest potrzebny konkretny tytuł, kartka na konkretną okazję. I powiem wam, że wtedy klienci znacznie lepiej reagują, a nie od razu mówią nie. Osobiście najbardziej lubię zmieniać wystawy i ekspozycje, ale układanie stołów to moja zmora :D

Wiedza szczególna

Otóż - gdy ktoś zapyta mnie o książki dla dzieci, proszę bardzo! Fantastyka, kryminał czy literatura obyczajowa lub młodzieżowa? Pędzę! Za to mam dwie kategorie, których nienawidzę: muzyka oraz historia. Już nawet biografie czy reportaże łatwiej mi ogarnąć niż coś, czym totalnie się nie interesuję. Pal licho muzyka - wystarczy sprawdzić w systemie czy ma się płytę zazwyczaj. Jednak doradztwo historyczne, brrr. 

Co do gier, stosuję raczej prostą taktykę: wypytuję dotąd, aż coś wpadnie mi do głowy. Mam też kilka gier, które po prostu wiem, że się sprzedają i podobają, więc wtedy łatwiej je polecać. Oczywiście mowa o grach planszowych czy karciankach. Świat Książki nie oferuje gier komputerowych i chwała im za to!

Poproszę przyprawnik

A to jedynie jeden z przykładów tego, co klienci wymyślą. Czasami zastanawiam się czy widząc książki dookoła, oni na pewno zdają sobie sprawę z tego, że weszli do księgarni. Przyprawnik, rękaw do pieczenia, księgi kondolencyjne, coś bliżej nieokreślonego do pakowania ciastek, balony z helem, folia aluminiowa... Jak to ujęła moja koleżanka: A może frytki do tego? :D

To to nie jest Empik?

Ugh, nienawidzę. Podchodzi klient do kasy. Ja ubrana na czerwono, z logiem na koszulce. Podliczam zakupy, klient mówi, że ma naszą kartę... Po czym wyciąga kartę Empika. ALBO teksty w stylu A w Empiku już to mają, gdy zwykli szarzy klienci nie zdają sobie sprawy z tego, że Empik często wykupuje wyłączność na książki i w innych księgarniach dostępne są później. 

A czemu tak drogo/ To bezcenne chyba

Dwa moje znienawidzone teksty. Po pierwsze uwielbiam kiedy klient pyta czemu tak drogo. Zawsze odpowiadam, że nie my ustalamy ceny i powinien spytać wydawcę. Wyobraźcie sobie tę chwilę jego konsternacji. Tym bardziej, że oczywiście cały czas jestem miła i uśmiechnięta. Po drugie w tak dużym sklepie nie jesteśmy w stanie wynaleźć wszystkich rzeczy, na których nie ma cen. Na książkach z reguły są przy kodach. Jednak zdarzają się takie, które tych cen nie mają. Naprawdę nie bawi nas już żart, że coś jest bezcenne, bo nie ma na tym ceny...

Sklep papierniczy a dział papierniczy

I tutaj dochodzimy do tego, że to jest ZNACZĄCA różnica... U nas jest dział papierniczy. Znaczy trochę notesów, jakieś plasteliny dla dzieci, długopisy, mazaki czy zakreślacze. Klientom jednak trudno zrozumieć ten niuans i wymagają od nas posiadania wkładów do długopisów, długopisów o różnych grubościach, notesów takich a takich, adresowników, okładek na dokumenty (ale no przecież nie na legitymację, na dowód!)... Zacznijmy od tego, że Świat Książki powinien im nieco dać do myślenia i może jestem ciut wredna, ale naprawdę nie lubię, gdy ktoś ma do mnie pretensje, że nie mam czegoś, co tak naprawdę mogłoby się u nas znajdować przy okazji, ale tak stricte to sprzedajemy jednak książki, a nie głównie artykuły papiernicze i biurowe.

I proszę mi to zapakować

Cóż, większość klientów przyjmuje informację o tym, że nie pakujemy książek na prezent z lekkim rozczarowaniem, ale spokojnie. Pomijając fakt, że niektórzy oburzają się, że nie mamy zwykłych, darmowych torebek plastikowych (a w końcu to nie zależy od nas, a od polityki firmy), to są też klienci kategorii specjalnej. Miałam taką jedną panią, która na informację, że nie pakujemy książek powiedziała, że jestem bezczelna, że tego wymaga zwykła ludzka kultura, że w Rosji nawet w gazety, ale pakują i jak to nie mamy rzeczy do pakowania - musimy kupić, jak to nie uczyli nas pakować - ją nawet flaszkę uczyli pakować. Och tak, klienci żyjący mentalnie w PRL rządzą ^^  Pomińmy, że gdy zapytałam ją czy ucieszyłaby się z prezentu zapakowanego w gazetę, to zamilkła, po czym udała, że nic nie powiedziałam :D

Koniec tych problemów

Bo praca księgarza to nie są wyłącznie powyższe niemiłe sytuacje. Przedstawiłam je jedynie po to, aby pokazać, że jednak jest to praca z ludźmi, a ta - wiadomo - bywa trudna. A jednak chętnie chodzę do księgarni. Ponieważ są także ludzie, którzy doceniają. Po pięciu miesiącach pracy usłyszałam od trzech klientek, że one przychodzą tu tylko dlatego, że ja pracuję; że kiedy mnie nie ma, wolą przyjść innego dnia, bo ja zawsze jestem taka miła, uśmiechnięta i potrafię im pomóc i doradzić. Bo kiedyś klientka stwierdziła, że to miło w końcu przyjść do księgarni, gdzie księgarz w końcu wie, co sprzedaje, a nie - jak w Empiku - musi czytać opisy na okładkach. Nawet nie wiecie, jakie to miłe, gdy wychodzicie z pracy, a na korytarzu galerii (gdy nie jesteście w koszulce firmowej) jedna ze stałych klientek z córeczką, której polecasz książki dziecięce, uśmiecha się do ciebie i mówi dzień dobry. Tak, bywają trudne sytuacje, ale w końcu trzeba sobie z nimi tylko poradzić, zachować uprzejmość, a wtedy uwierzcie, że awanturniczy klient się przygasi. Że w takiej pracy uprzejmość potrafi rozwiązać wiele problemów. 

Plusy bycia księgarzem

O tak, to jest najlepsze. Otóż - przynajmniej u mnie w sieci - na dwa tygodnie mogę wypożyczyć dowolną pozycję z księgarni. Także mam prywatną bibliotekę! Obowiązuje mnie również rabat pracowniczy. A ostatnio zdobyłam ładną galerię pudełek na pierdoły. Otóż do niektórych pozycji przychodzą nam na wystawę big booki (duża kartonowa wersja książki pusta w środku). Mam w tej wersji już Zrób mi jakąś krzywdę, Wielką samotność oraz Kirke <3 Nawet nie wiecie, jak genialnie to wygląda na półce! Dodatkowo jestem na bieżąco z nowościami :)

A może wy macie jeszcze jakieś pytania? :)

'Piołun i miód' E. Białołęcka

Opis:

Magowie z Drugiego Kręgu rozdzielają się. Ci, którzy postanowili podjąć dalszą wędrówkę, trafiają do niezwykłego świata puszcz Ogorantu - kraju pełnego dworskich intryg ale i przesyconego magią oraz obfitującego w przygody.

Opinia:

Dawno nie pochłonęłam książki w jeden dzień, ale wczorajsza premiera książkowa dosłownie pochłonęła mnie i nie wypuściła do ostatniej strony! Autorka w tym tomie Pokazuje bardzo dużo z perspektywy Iskry, więc tym ciekawsze stało się odkrywanie tajemnic. Oczywiście poza dozą grozy, podczas lektury nie da się nie parsknąć śmiechem. Bitwa na śnieżki z gwardią? A czemu by nie! :)

Nadal podtrzymuję swoje zdanie - czytelnik z książką może spokojnie dorastać. Piołun i miód choć poważniejsza od poprzedniczek i bardziej chyląca się w stronę polityki, nadal utrzymuje młodzieńczy klimat dzięki wiekowi bohaterów. Ponadto autorka porusza w tym tomie ważne kwestie, jak wojna, lojalność i zaufanie. Pokazuje, że kiedy stykają się dwie wrogi armie, cierpią ludzie. Dodatkowo zagłębiamy się w kwestie dziedziczenia magii i tutaj także czeka nas zaskoczenie! Boli mnie tylko pokierowanie relacji Jagody i Kamyka w tę stronę. 

Piękny flecista skierował na lorda rozmarzone, brązowe oczy i Arn-Kallan w nagłym napięciu oczekiwał, kiedy się odezwie. Czy jego usta będą sentencją, cytatem poezji czy może pozdrowieniem? Usta chłopca uchyliły się... - Czy takie wąsy kłują?

Mam wrażenie, że głównym narratorem tej części wcale nie był Kamyk, którego wpisy pojawiały się od czasu do czasu. Nie, tym razem przez większość czasu towarzyszymy najmniej lubianemu członkowi Kręgu, a mianowicie Iskrze. Początkowo nieco się tego obawiałam, ale niepotrzebnie. Dzięki temu zabiegowi możemy lepiej poznać chłopca i może trochę zrozumieć jego zachowanie. Poza znanymi nam już (a może nie? autorka skrywa wiele ich sekretów) postaciami, pojawiają się również nowe. Najbardziej intrygującą z nich wszystkich była królowa. Mogłabym ją określić jako wzór osoby u władzy! Jej mąż za to nie wzbudził we mnie pozytywnych emocji. Natomiast ich dzieci - och, jak ja się cieszę, że na pewno pojawią się w tomie piątym! Królewicz i królewna to starannie zbudowane postaci, których nie da się nie polubić!

Ten tom jest zdecydowanie bardziej brutalny niż poprzednie. Śmierć pojawia się częściej, a bohaterowie muszą podejmować trudne decyzje i mierzyć się z okrucieństwem. Temat wojny także został potraktowany poważnie. To już nie słodkie lenistwo na Jaszczurze, a ciężka praca. Nie mogę się doczekać zakończenia tej wspaniałej serii, ponieważ jestem ciekawa, jak w jednym tomie autorka zamierza rozwiązać tyle zagadek i kwestii rozpoczętych w czterech poprzednich. Koniecznie musicie przeczytać te niesamowite powieści Ewy Białołęckiej!

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Jaguar.

'Bratobójca' J. Kristoff

Opis:

Mroczne dziedzictwo

Yukiko i potężny tygrys gromu Buruu zostają okrzyknięci bohaterami. Ale sama Yukiko jest zaślepiona rozpaczą z powodu śmierci ojca. Wściekłość i jej zdolność słyszenia myśli powoli doprowadzają ją na skraju szaleństwa.

Nadchodząca burza

Rebelianci Kagé czają się w komnatach pałacu szoguna. Planują spisek w celu obalenia szoguna przed jego wstąpieniem na tron. Nowy wróg zbiera siły. Tymczasem po drugiej stronie oceanu Yukiko i Burru zmierzą się z wrogami, których nie pokona ani katana, ani tygrysi pazur.

Opinia:

Usłyszałam od koleżanki, że Bratobójca będzie gorszy do połowy od pierwszego tomu, więc do lektury podeszłam bardzo sceptycznie. Zupełnie niepotrzebnie! Książka wciąga od pierwszych stron, autor znakomicie buduje napięcie i miesza nam w głowach, aby doprowadzić do wydarzeń, które mocno mną wstrząsnęły i sprawiły, że nie mogę się doczekać poznania odpowiedzi na dręczące mnie pytania.

Ten tom jest zdecydowanie smutniejszy i bardziej nostalgiczny niż poprzedni. Pokazuje podziały - traktowanie Kina przez Kage, życie bezklanowców na ulicach Shimy. Pokazuje też rozpacz Yukiko po stracie, smutną i krwawą przeszłość Michi oraz wstrząsające traktowanie przez Gildię ludzi, którzy mogą im się przydać. To nieustający ciąg akcji, wydarzeń wpływających na losy całego kraju oraz zaskoczeń, które zwalą was z nóg. Dosłownie. Ja dwie informacje czytałam po trzy razy, aby się upewnić, że są prawdziwe, a nie, że je sobie wymyśliłam lub coś źle zrozumiałam.

Między, pod i poza wszystkim innym, czym mogę być, przede wszystkim jestem twój. Nigdy cię nie opuszczę, nigdy cię nie porzucę. Możesz na mnie polegać, tak jak polegasz na słońcu, że wzejdzie, czy na księżycu, że zniknie o poranku. Ty bowiem jesteś moim sercem.

Yukiko się zmienia, jednak czyż trudno się jej dziwić? Straciła wiele, w zamian zyskując sławę tancerza burzy, co wiążę się z odpowiedzialnością. Ponadto dar Przenikania staje się nieprzewidywalny, a wyjaśnienie tej zagadki to jedno z większych zaskoczeń w tej powieści. Nie tylko główna bohaterka przechodzi metamorfozę. Kin, były gildiarz także ma znaczący wpływ na wydarzenia. I tak, jak lubiłam go przez całą powieść, pod koniec nie jestem w stanie stwierdzić czy nie wolałabym go zadźgać. Mam jednak nadzieję, że on ma plan! :D Ciekawym aspektem było także pokazanie przeszłości i osobowości Michi, która została jedną z naszych narratorek. To dziewczyna, której szczerze współczuję. W ogóle w tym tomie mamy okazję poznać kilkoro nowych bohaterów, równie wspaniale zbudowanych, co ci już nam znani.

Bratobójca ukazuje nam rozwiązania kilku zagadek i tajemnic, ale mnoży również pytania. To powieść pełna akcji, bólu i straty, ale także promyczków nadziei. Wojna Lotosowa ma unikalny klimat dzięki stylizacji na kulturę Japonii. Jestem niesamowicie ciekawa, w jaki sposób potoczą się dalsze losy naszych bohaterów, a wam koniecznie radzę zapoznać się z tomem pierwszym!

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Uroboros.

'Zniewolony książę' C. S. Pacat

Opis:

Po śmierci króla Akielos prawowity następca tronu, książę Damen, zostaje zostaje pojmany i wtrącony do lochu. Jego przyrodni brat pozbawia go tożsamości i wysyła jako niewolnika do haremu księcia wrogiego kraju. Od tego momentu Damen musi znaleźć sposób, aby przeżyć na dworze, za którego kulisami toczy się podstępna walka o tron, w którą mimowolnie zostaje wplątany.

Opinia:

Styl autora jest raczej nieco beznamiętny. Nie potrafiłam wyczuć w nim emocji. Z drugiej strony może to nawet lepiej, ponieważ jakoś przełknęłam tę gorzką pigułkę, którą mi zafundował w powieści, która mogłaby być genialna, gdyby nie jej tło obyczajowe.

Akcja zaczyna się od razu, z marszu. Zostajemy wrzuceni w wir zdarzeń. Początkowo mi się podobało, jednak w momencie, gdy trafiliśmy wraz z głównym bohaterem do Vere... Ugh, miałam ochotę to odłożyć. Jakie jest główne widowisko w tym chorym kraju? Otóż, PUBLICZNY GWAŁT! Nawet nie będę wspominać, czego dotyczą prywatne pokazy w ogrodach. Lubię erotyki, jednak to było za dużo, zbyt niesmacznie. I to nawet nie kwestia tego, że aspekty seksualne dotyczą w dużej mierze gejów, ponieważ na to przygotował mnie opis. Po prostu uważam, że istnieją pewne granice dobrego smaku, których nie powinno się przekraczać.

- Czy powinienem krzywić się groźnie do tych, których nie lubisz, czy wystarczy, że będę wyglądać barbarzyńsko?- Zamknij się - odparł spokojnie Laurent.

Jeśli jednak przetrwamy ten niesmaczny początek, czeka nas niesamowita polityczna rozgrywka, gdzie nikomu nie będziemy mogli ufać, a kolejne wydarzenia będą wprawiały w jeszcze większy szok. Pod koniec naprawdę żałowałam, że powieść już się skończyła. Autor odszedł też od niesmacznych scen, a seks pozostał gdzieś w tle jako wspominki czy aluzje. Z uwagą i niedowierzaniem śledziłam tok rozumowania Laurenta oraz zmagania Damena z niewolą. 

- Ciasteczko? - zaproponował Laurent. Trzymał przysmak delikatnie pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym, akurat w takiej odległości, by Damen musiał podnieść się na kolana, by zjeść ciastko Laurentowi z dłoni. Damen odwrócił gwałtownie głowę. - Uparciuch - zauważył łagodnie Laurent, po czym podniósł smakołyk do własnych ust i zjadł go.

Damen to postać dość prosta. Momentami przypominał mi Cala z Czerwonej Królowej. Zależało mu na szczęściu i bezpieczeństwie swojego ludu, a w zamian był w stanie poświęcić nawet własne. Myślał, jak strateg, więc gubił się w pokrętnych gierkach Vere. Laurent natomiast to sam diabeł - przebiegły, niesamowicie urzekający i przystojny, o zepsutym sercu. Przyznam, że jego kreacja spodobała mi się w książce najbardziej. Był bohaterem oceniającym sytuację na chłodno, ale nadal nie rozumiem jego postępowania wobec Damena, co strasznie intryguje. Resztę postaci poznajemy raczej słabo. To zniewolony książę ocenia i przedstawia nam innych, a jednak jego myśli w większości pochłania rozmyślanie o zepsuciu Vere oraz próbach ucieczki.

Odradzanie czy polecanie tej powieści jest według mnie zupełnie bezsensowne, ponieważ aby książka wam się spodobała, musicie pierw przebrnąć przez fragmenty, które na 99% wam się nie spodobają. Dodatkowym plusem jest pewien dodatek na końcu książki, po podziękowaniach. Osobiście nie zostałam super fanką książki, ale uważam, że ma ona pewien potencjał, który został zagłuszony przez próbę zbudowania zbyt obscenicznego i zepsutego społeczeństwa.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Studio JG.