'Achaja' A. Ziemiański

Tytuł: Achaja (oryginalnie: -)

Autor: A. Ziemiański (tłumacz: -)

Cykl: Achaja

Ilość stron: 621

Wydawnictwo: Fabryka Słów (w roku: 2002)

Bierze udział w wyzwaniach: 100 książek, Czytam, bo polskie!, Czytam nie tylko Amerykanów, ABC Czytania, Czytam fantastykę, Wyzwanie biblioteczne, Kitty's Reading Challenge (z biblioteki)

Opis:
Bohaterka jest młodą księżniczką, która wskutek dworskich intryg, zawiści i chciwości bliskich jej osób szybko zostaje odsunięta z kolejki do tronu i to w dość brutalny sposób.
Dziewczyna błyskawicznie poznaje smak życia zwykłego człowieka w pełnym okrucieństwa świecie. Los zsyła ją do armii, następnie do niewoli, gdzie uczy się sztuki przetrwania. Przestaje już być grzeczną księżniczką. Rozumie, że aby coś od życia otrzymać trzeba również coś poświęcić.

Opinia:

Z jednej strony przykro mi pisać tę recenzję, bo polski autor, ale z drugiej, oj z drugiej żałuję, że tylko tak mogę się wyżyć na tej książce... Od razu zaznaczam, że recenzja nie nadaje się dla dzieci poniżej 16 r. ż., serio xD A tak w ogóle, SPOILER: Niech mi ktoś inteligentny wyjaśni, co za debil wpadł na pomysł, że Achaja na każdej okładce ma DŁUGIE włosy, jak zaraz po pójściu do wojska jej obcięli, potem w obozie pracy też i jako prostytutce również... KONIEC SPOILERA

Styl autora to dno. Pomijając, za przeproszeniem, pierdolenie, z którego człowiek nic nie wynosi i tak nudne opisy, że nie wszystkie chciało mi się nawet czytać, to nie sądziłam, że kiedyś w książce będzie mi przeszkadzać przeklinanie i NIE SĄDZIŁAM, ŻE KLĄĆ TRZEBA, DO JASNEJ CHOLERY, UMIEĆ! A skoro się nie umie, to nie wstawia się kurw i chujów gdzie popadnie. Tak samo z przecinkami - ja rozumiem, nie każdy zna interpunkcję, ale tych małych dzyndzelków nie wstawia się w zależności od własnego widzimisię... Ach, i zapomniałabym o najważniejszym! Od tej pory jestem zrażona do dwóch słów, bo ileż w jednej książce można użyć określeń dupa i małpa?! Ponadto niektóre dialog były tak tępe, że miałam ochotę drzeć włosy z głowy. NIGDY WIĘCEJ!

W książce toczą się równolegle trzy wątki - Achai, Mereditha oraz Zaana i Siriusa. Ja nie twierdzę, że pomysł nie miał potencjału, bo miał ogromny, ale nie trafił na dobrego realizatora. Jedynym wątkiem godnym uwagi, bo szczątkowo interesującym, choć nadal niedopracowanym był ten Zaana i Siriusa. Najbardziej wyczekiwałam tych momentów! Akcja momentami niemiłosiernie się wlecze. Autor nie został obdarzony w ogóle darem opisu, a to co dzieje się w scenach, ekhm, erotycznych woła o pomstę do nieba. Ponadto w książce znajduje się pełno niedomówień i próżno szukać ich wyjaśnienia. Rozbawił mnie aż, uwaga, jeden moment, który linkuję wam tutaj.

Jak śmiesz na mnie patrzeć, kiedy do ciebie mówię?! - krzyknęła Asjia. - Ty głupia dupo!!!

Achaję wyobrażałam sobie jako waleczną księżniczkę, obrończynię ludu. Tymczasem to zwykła księżniczka-suka, która uważa się za lepszą. Nawet jako niewolnica sądzi, że jest lepsza od innych, bo dała dupy dwóm facetom, którzy ją chronią! Myślałam, że przez tę dziewuchę szlag mnie trafi. Poza tym jej rozterki były tak płytkie i nieprzekonujące, że mogłoby ich nie być wcale. Meredith za to, trzymajcie mnie, okazał się tępy i głupi jak but, jeśli nie gorzej. Zaane za to potrafił kalkulować, był bystry, ale jego działaniom tak bardzo brakowało celu! Sirius zdobył cień mojej sympatii podczas sprzeczki z ojcem oraz Zaanem nt. wojny, a potem ostatnią sceną w książce. Był najmniej irytującym i najbardziej realistycznym bohaterem! O reszcie szkoda nawet wspominać...

Jak widzicie, książka była katorgą pod każdym względem. 621 stron niewykorzystanego potencjału, beznadziejnych bohaterów, nudy i istnego wkurwienia (bez przesady, naprawdę, inaczej nie użyłabym tego słowa). Odradzam, odradzam, odradzam! A skoro ja odradzam polskiego autora tak mocno, to musi być źle...