PRZEDPREMIEROWO: 'Panika' L. Oliver

Tytuł: Panika (oryginalnie: Panic)

Autor: L. Oliver (tłumacz: M. Bukowska)

Cykl: -

Ilość stron: 360

Wydawnictwo: Otwarte (w roku: 2015)

Bierze udział w wyzwaniach: 52 książki w ciągu roku, ABC Czytania

Opis:

Wyobraź sobie senne, pogrążone w beznadziei miasteczko.

Wyobraź sobie dziewczynę, która nie wierzy, że może ją spotkać coś dobrego.

Wyobraź sobie grę, w której każdy musi podjąć śmiertelne ryzyko, by wygrać wielką nagrodę – przepustkę do lepszego życia.

Ta gra to Panika. Nikt nie wie, kim są sędziowie, którzy wymyślają zadania i czuwają nad przebiegiem rywalizacji. Uczestnicy zostają zmuszeni do przesunięcia własnych granic, do wyjścia poza strefę bezpieczeństwa, do stawienia czoła najgłębszym lękom.

Dziewczyna ma na imię Heather. Od zawsze pogardzała grającymi w Panikę. Ale kiedy jej chłopak odchodzi do innej, pełna wściekłości, bólu i rozpaczy zmienia swoje podejście i decyduje się przystąpić do rywalizacji. Nigdy nie spodziewała się, że to zrobi. Aż do tego lata.

Opinia:

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Otwarte! Była to miła niespodzianka, choć miałam pewne wątpliwości czy to aby książka dla mnie. (Głównie ze względu na autorkę). Co sądzę po lekturze?

O to właśnie chodzi w zaufaniu (...) Nigdy nie masz pewności.

Zacznę od okładki... Wiem, dawno tego nie robiłam, bo stwierdziłam już jakiś czas temu, że na większość pisałam albo ładna albo nieładna. Ale tutaj muszę zwrócić uwagę na to, że ten żółty naciek (cokolwiek miał symbolizować) wygląda, jakby ktoś nasikał na okładkę. Wybaczcie, ale musiałam to napisać. Bez tego okładka byłaby ładna, ale w tej wersji wybieram jednak wersję amerykańską.

Styl autorki jest lekki, chociaż niektóre momenty mnie nudziły... Takie zbytnie rozdrabnianie się nad niektórymi szczegółami - ale może to urok młodzieżówek, który mi się osobiście nie podoba, a tak powinno być? Nie było tam zbyt wiele humoru, raczej emocji, a te były oddane dość nieźle. Miałam jednak wrażenie, że od połowy książki autorka podniosła sobie poprzeczkę i czytało mi się dużo przyjemniej.

Dziwne, że ludzie mogą się znać przez tyle lat i tak bardzo mylić się co do siebie.

Uważam, że pomysł miał potencjał... A autorka ten potencjał wykorzystała. Czytając recenzję, musicie zrozumieć, że mimo wszystko to YA i nie jestem dobra w określaniu oryginalności bądź jej braku, bo wiecie, że unikam tego gatunku. Według mnie jednak książka była oryginalna. Nie ukrywam, że sama rozgrywka porywała mnie bardziej niż problemy miłosne bohaterów. Nie wyobrażam sobie, żebym sama miała odwagę wziąć udział w takiej rozgrywce. Jedynym, co zwróciło moją uwagę to... Skoro policja i w ogóle całe miasteczko wie o Panice, to czemu czepiają się dopiero w tym roku? Tożsamość jednego z sędziów odgadnąć łatwo, drugi w pewnym momencie nasuwa się sam... Ale autorka ciekawie konstruowała akcję i nadawała jej odpowiednie tempo (choć ja na miejscu Heather już wcześniej poprosiłabym Anne o pomoc...).

Narracja jest dwutorowa. Z jednej strony prowadzi ją Heather, opisując swoje relacje z przyjaciółmi, odczucia wobec gry oraz relacje rodzinne. Dziewczyna jest ciekawą postacią, która niewątpliwie przechodzi przemianę - głównie za sprawą matki i tego, co wyprawiała - i bardziej lubię ją już po przemianie, kiedy w końcu zaczyna olewać swojego byłego, odszczekuje się i jest taka pewniejsza siebie. Drugim narrator jest Dogde. Czy go polubiłam? Nie wiem. Z jego strony jesteśmy dopiero wprowadzani w towarzystwo Heather, Bishopa i Nat. Na pewno podobała mi się jego umiejętność chłodnej kalkulacji oraz taki rodzaj hm, troski o przyjaciół. Tych dwoje poznajemy najlepiej, ale dzięki o autorko!, bo to nie między nimi jest wątek miłosny. A są nawet dwa... Czasem wysuwają się na prowadzenie, ale raczej dominują problemy osobiste i gra.

Nagle poczuł smutek, że czas tak nieubłaganie pędzi do przodu. Był jak fala powodziowa - zostawiał za sobą tylko śmieci.

Reszta bohaterów jest dobrze wykreowana, nawet, jeśli pojawiają się spontanicznie, jak matka Heather, której nie znoszę. Bardzo polubiłam Lily i Anne, są takim wprowadzeniem ciepła rodzinnego do książki. Co do Bishopa nie mam zdania - był postacią wykreowaną genialnie, ale bardziej mu chyba współczułam przez większość czasu niż go lubiłam. A Nat... Wybaczcie, że to powiem, ale była takim rodzaje nieco tępej blondynki. Nie irytowała mnie, ale było mi jej tak żal - choćby po tym, co wyszło na jaw na imprezie urodzinowej. Biedna dziewczyna chciałaby dotrzeć do wszystkiego, ale złymi drogami.

Podsumowując, chociaż nie jest to gatunek, który czytam, jestem dość zadowolona z lektury. Na pewno fani YA będą bardzo zadowoleni. Mnie akcja wciągnęła bardziej tak od połowy książki, kiedy wszystko się rozkręca. Polecam książkę zdecydowanie :)