'Dzikie dziecko miłości' A. Jadowska

Opis:

Spokój? W słowniku Namiestniczki Thornu ten wyraz nie istnieje

W mieście grasuje zabójca, a terytorium wilków skrywa masowe groby. Jedyny trop prowadzi do młodziutkiej wampirzycy.

Kim właściwie jest Daria? I jaką rolę odegrała w tej zbrodni?

Namiestniczka Dora Wilk i Roman, książę wampirów, jednoczą siły i gromadzą sojuszników, by rozwiązać tajemnicę przerażających morderstw i wymierzyć sprawiedliwość.

Gęsta intryga, kryminalne śledztwo, skomplikowane relacje i niezmiennie spora dawka sarkazmu.

W świecie Thornu jeszcze nigdy nie czaiło się tak wielkie zło.

Opinia:

O Dorze mogłabym czytać w nieskończoność. Niedawno recenzowałam trzeci tom Nikity, ale chociaż to to samo uniwersum to dwie różne historie ze względu na charakter dziewczyn. Serie są też nierówne pod względem jakości - rewelacje z Thornu są pełne wyolbrzymień, niestworzonych manewrów i absurdów. W Warsie mimo wszystko łatwiej się odnaleźć. Dzikie dziecko miłości jakby stanowi dojrzalszą wersję całej poprzedniej serii o Namiestniczce. 

To nawet bardziej powieść kryminalna, którą poznajemy z wielu różnych perspektyw, a zwłaszcza młodej i na wskroś współczesnej wampirzycy, dodatkowo mojej imienniczki. Zestawienie Romana z Darią nie mogło udać się lepiej! I chociaż brakuje tutaj bosko-nieboskiego duetu (a Dora żywi się głównie na wynos) to wiele z postaci drugoplanowych dostało tutaj pole do popisu, więc to nie tylko odkrywanie tajemnicy mordercy, ale także indywidualne historie Bogny i Bartka, Witkacego i Wiktorii, nowopoznanej Darii. Całość jest pełna humoru, zaskakująca i zatrważająca jednocześnie, ale słodkie zakończenie aż prosi się o kontynuację!

[...] "żyli długo i szczęśliwie" naprawdę nie oddaje całej skomplikowanej natury rzeczy. Uczy się nas, głównie kobiety, że miłość zwycięża wszystko, że gdy poznamy tego jedynego, to reszta sama się ułoży. Tylko nie zawsze tak jest, bo jeśli nie mamy czternastu lat, a naszym największym problemem nie jest waśń między naszymi rodami, życie dostarcza wielu innych perturbacji zamiast "długo i szczęśliwie".

Nie polecam natomiast czytać tej powieści bez znajomości poprzednich przygód Dory, ponieważ nie zrozumiecie totalnie nic - relacji między bohaterami, znaczenia jej fuchy jako Namiestniczki, jej przeszłości z Bogną i Witkacym. To ścisła kontynuacja, warto też zahaczyć pewnie o dodatki z cyklu szmańskiego, który akurat jeszcze przede mną. W związku z tym rozwijają się głównie bohaterowie, o których już wspomniałam, chociaż przy Darii widać też pewną metamorfozę w zachowaniu Romana, a Dora wydaje się bohaterką dojrzalszą. Młoda wampirzyca ma w ogóle bardzo pozytywny wpływ na całość powieści, to zdecydowany powiew świeżości. Kolejnym okazuje się Wiktoria, córka Witkaca z niezwykłymi talentami i podejściem do drugiej strony bramy. 

Bezsprzecznie oczekuję też kontynuacji, ponieważ autorka otworzyła kilka wątków, które zdecydowanie chciałabym poznać dalej, zakończyć. I zdecydowanie muszę dorwać cykl szamański, po opowiadaniu w Hardej Hordzie i lekturze Dzikiego dziecka miłości (nie zgadniecie do kogo to się odnosi) chyba popadam w cug Jadowskiej (a powinnam robić prace na studia!).