'Nie jestem seryjnym mordercą' D. Wells

Tytuł: Nie jestem seryjnym mordercą

Tytuł oryginalny: I Am Not a Serial Killer

Autor: D. Wells

Cykl/seria:  John Cleaver

Tłumaczenie: M. Makuch

Wydawnictwo: Znak

Rok wydania: 2012

Ilość stron: 256

Opis:

Miasteczkiem Clayton wstrząsa seria tajemniczych morderstw. To moja obsesja. Muszę się dowiedzieć, kto zabija.

Mój terapeuta twierdzi, że sam mam cechy seryjnego mordercy. 95% procent seryjnych morderców w dzieciństwie unikało ludzi, podpalało i dręczyło zwierzęta, ale to przecież nie oznacza, że każde pokręcone dziecko wyrasta na zabójcę, prawda? 

John Cleaver, lat 15, diagnoza: antyspołeczne zaburzenia osobowości/ obsesyjnie zainteresowany seryjnymi mordercami/ może być niebezpieczny. 

Nie jestem seryjnym mordercą. Ale mógłbym nim być.

Opinia:

Książka chodziła za mną od daty premiery, ale jakoś nigdy nie znajdowałam na nią czasu, aż w końcu, w wakacje tego roku postanowiłam ją przeczytać. Nie zrozumcie mnie źle, ale podobnie, jak bohater książki interesuję się seryjnymi mordercami (ale nie mam na ich punkcie obsesji!), zwłaszcza Kubą Rozpruwaczem.  Dlatego sam tytuł przyciągnął mnie do siebie, jak magnes.

Nie ma znaczenia co myślą inni ludzie, gdy wiesz, że masz rację.

Poznajcie Johna, który jest socjopatą (APD - antyspołeczne zaburzenie osobowości, tj. brak empatii). Dlaczego zaczynam wyjątkowo od bohatera? Ponieważ to wokół niego toczy się cała główna akcja książki, a morderstwa to wątek poboczny moim zdaniem.John ma piętnaście lat, mieszka w Clayton i musi trzymać się pewnych zasad, aby nie uwolnić potwora. Jest on najlepiej zarysowaną postacią w książce, ale to mi akurat odpowiadało. Narracja pierwszoosobowa pozawalała nam naprawdę dobrze poznać Johna oraz myślenie osoby, która nie odczuwa empatii i zmaga się z potworem. Chłopak ma dziwne poczucie humoru, stara się trzymać z daleka od ludzi, aby nie zacząć ich prześladować, a jednocześnie stara się być normalny. Polubiłam Johna, myślcie, co chcecie, ale chociaż wiem, że to potencjalnie niebezpieczna postać,niezrównoważona powiedziałabym, to bardzo chciałam przez całą książkę, aby nie zrobił żadnej głupoty, przez którą stałby się postacią negatywną... Chociaż postacią do końca pozytywną również nie był... Uh, ciężko to określić.

Trudno było zadawać ból "jemu" czy "jej", ale "czemuś" już łatwiej. "Coś" nie miało uczuć. "Coś" nie miało prawo. "Coś" było tylko rzeczą i można z tym było robić, co tylko się chciało.

W książce możemy również zapoznać się z pracą w zakładzie pogrzebowym, który prowadzą matka oraz ciotka chłopaka, a gdzie on uwielbia wprost przebywać. Uważam, że to również ciekawe doświadczenie dla czytelnika, choć dla osób ze słabszym żołądkiem może być dość... przykre. Jednak jeśli ktoś przebrnął przez Chemię śmierci Becketta - tutaj nie znajdziecie nic gorszego.

Zastanawiałem się, czy poprzez moje oczy jak przez szyby w oknie ma wgląd w ciemność ukrytą we mnie i dostrzega potwora, który się tam czai.

Przechodząc do fabuły, gdy w hrabstwie Clayton zaczyna dochodzić do serii morderstw, John zaczyna niezdrowo interesować się mordercą. Zakreśla jego profil psychologiczny, zadaje sobie pytanie Co robi seryjny morderca, czego nie musi?, które najbardziej mnie zaintrygowało. Kiedy w końcu poznaje jego tożsamość, wie, że musi go powstrzymać. Nie będzie to jednak proste, nie myślcie sobie! Całe to dążenie do odkrycia tożsamości mordercy, potem rozmyślanie, jak go powstrzymać... Cóż, John na pewno jest socjopatą i ma skłonności do zostania seryjnym mordercą.

Najbardziej odczłowieczona forma śmierci ma miejsce w naturze - w mrozie, upale lub w wodzie. Przemoc jest emocjonalna i prawdziwa. W ostatnich momentach, gdy walczysz o życie, wypalając z broni, zmagając się z napastnikiem albo krzycząc o pomoc, twoje serce głośno pompuje krew, a ciało tryska energią; jesteś niesamowicie żywotny i ludzki, bardziej niż kiedykolwiek w całym twoim dotychczasowym życiu. Z naturą tak nie jest.

Mi osobiście książka się podobała, język był przystępny, a jeśli pojawiały się fachowe terminy - wszystko było wyjaśnione. Z chęcią zapoluję na część drugą trylogii, czyli Pan Potwór. Moim zdaniem ta książka to również mimo wszystko dobra lektura dla osób, które interesują się psychologią, jak ja.

Ktoś czytał jakieś dobre pozycje o Kubie Rozpruwaczu? :)

Książka bierze udział w wyzwaniu: 52 książki w ciągu roku, Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+1,6 cm)