'Eleonora i Park' R. Rowell

Tytuł: Eleonora i Park (oryginalnie: Eleanor & Park)

Autor: R. Rowell (tłumacz: M. Zielińska)

Cykl: -

Ilość stron: 340

Wydawnictwo: Otwarte (w roku: 2015)

Bierze udział w wyzwaniach: 52 książki w ciągu roku, ABC Czytania (jako dodatkowa do E)

Opis:

Eleonora… nie sposób jej nie zauważyć: rude włosy, dziwne ciuchy. Czyta mu przez ramię. Uważa Romea i Julię za bogate dzieciaki, które dostawały wszystko, co chciały. Najbardziej nie lubi weekendów, bo spędza je bez niego.

Park… Dobrze mu w czerni. Denerwuje się, gdy musi prowadzić samochód w obecności taty. Uwielbia imię Eleonory i nie skróciłby go ani o sylabę. Wie, która piosenka jej się spodoba, zanim ona zacznie jej słuchać. Śmieje się z jej dowcipów, zanim ona dotrze do puenty.

Oto tocząca się w ciągu jednego roku szkolnego opowieść o dwojgu szesnastolatkach urodzonych pod nieszczęśliwą gwiazdą – dość mądrych, by zdawać sobie sprawę, że pierwszej miłości prawie nigdy nie udaje się przetrwać, ale na tyle odważnych i zdesperowanych, by dać jej szansę

Opinia:

Zanim zaczęłam recenzję musiałam się skupić na tym, co napisać, żeby nie wyrażała ona moich emocji. Wiem, dziwnie to brzmi, ale nie chciałam, żeby recenzja stała się wysypiskiem żalów i lamentów nad beznadziejnością tej książki. Skupiłam się na profesjonalnym podejściu i mogłam zacząć pisać (ale zapewne żale i tak się pojawią).

To była najmilsza rzecz, jaką mogła sobie wyobrazić. To sprawiło, że chciała urodzić jego dzieci i oddać mu obie swoje nerki. (Kitty wali głową w ścianę nad beznadziejnością końcówki tego zdania....)

Styl autorki ogółem nie byłby aż taki zły, gdyby nie kompletny brak humor zabawnego (tak, tak próby humoru to tam były, ale pozostały w fazie prób) oraz brak polotu, fantazji w pisaniu. Ponadto nie raz zastanawiałam się, jak można napisać w książce takie bzdury. I nie chodzi, ze przekręcała fakty, bo tego nie wiem, nie czytuję komiksów, ale fragmenty o gwałceniu ręki czy dwuznaczności podczas oglądania zdjęć Parka z dzieciństwa... A te dialogi były masakryczne, nikt tak nie mówi, były one tak beznadziejne, że wyjątkowo wolałam czytać opisy niż dialogi!

Rowell próbowała poruszyć zbyt wiele tematów na raz i nie wyszedł jej żaden - takie jest moje zdanie. Rozwód rodziców, niezainteresowanie ze strony jednego z nich, ojczym pijak, wielodzietna rodzina, bycie kozłem ofiarnym w szkole.... Autorka namnożyła problemów, ale nie umiała sobie z nimi poradzić i książka była jednym wielkim problemem. Co do wątku romantycznego, na którym opiera się książka - nie był nierealny, ale był zdecydowanie głupi. I nie, nie chodzi o to, że ja nie lubię takich wątków. Ale po prostu ciągłe ucieczki Eleonory, strzelanie focha o byle co, czepianie się najmniejszych szczegółów... I to zakończenie, o zgrozo. Czytałam to już jak najszybciej, aby tylko skończyć! Ale koniec był chyba najgorszy z całej książki pomijając te wszystkie głupoty. Ni to happy end, ni to nic, a osoba niedomyślna to nawet nie załapie, co się na końcu stało.

Chcę, żeby wszyscy cię poznali. Jesteś moją ulubioną osobą wszech czasów. (tekst godny 10-latka)

Bohaterowie to kolejny wielki minus. Niby są, niby są nawet jakoś wykreowani, ale są infantylni, zakompleksieni i w ogóle nie dają się polubić, bo non stop mają jakiś problem. No i nie zachowywali się często wcale, jakby mieli 16 lat... A można to powiedzieć jedynie o Eleonorze i o Parku, bo reszta bohaterów po prostu jest - mają imię, jakoś tam wyglądają, mają jakieś tam zadanie w książce. Wiecie jaka była moja reakcja na to, że Eleonora musi uciekać? Aha, okej, pewnie poleci do Parka. Książka poza znudzeniem i załamywaniem się nad głupotami nie wywołuje żadnych emocji.

Podsumowując, totalnie nie rozumiem szału na tą historię, a przeczytałam ją tylko po to, aby się przekonać, co inni w niej widzą. Nadal nie wiem. Książki zdecydowanie nie polecam, i chciałabym jak najszybciej o niej zapomnieć.