Filmowo: Jak zostać kotem, Sekretne życie zwierzaków domowych, Był sobie pies

Cóż, rzadko piszę o filmach czy bajkach, bo ostatnio nic nowego prawie nie oglądam. Jednak skoro już coś obejrzałam, postanowiłam napisać wam o tym zwłaszcza, że dwa z tych trzech filmów są naprawdę warte obejrzenia. Oczywiście wiecie, to nie jest recenzja, to bardziej luźna opinia, bo recenzowaniem filmów się nigdy nie zajmowałam i nie zamierzam ^^

A pytanie na początek: oglądał ktoś już Sing albo Balerinę? :) Bo to dwie bajki, które bym chciała obejrzeć jakoś niedługo ^^

Byłam sceptycznie nastawiona, ale Misio nalegał i nalegał, więc w końcu nadszedł moment, gdy się zgodziłam. Od razu zaznaczam - to nie jest bardzo ambitny film czy mega dopracowany pod względem efektów specjalnych, ale... jest boski :D

Zastanawialiście się kiedyś, co by było, gdybyście znaleźli się w ciele kota? Nie? To macie szansę!

Tom Brand, biznesmen skupiony bardziej na pracy niż na własnej rodzinie, postanawia spełnić życzenie urodzinowe córki i kupić jej kota. W wyniku serii niefortunnych zdarzeń nasz bohater ląduje w szpitalu w stanie śpiączki, ale jego dusza... O tak, jego dusza ląduje w ciele kota, pana Puszka. 

Widzieliście kiedyś kota pijącego whisky? A może zastanawiacie się jak wygląda kuweta ala Armani? :D Tom próbując pokazać rodzinie, kto naprawdę znajduje się w ciele kota, broi, drapie, ale też zaczyna rozumieć, że poświęcał za mało czasu rodzinie. Moja ulubiona scena to ta, kiedy pan Puszek otwiera sobie whisky i nalewa do miseczki :D 

Jednak moim ulubionym bohaterem okazał się David Brand. Silny, zdeterminowany, ale niestety żyjący w cieniu ojca i próbujący sprostać jego wymaganiom. I przystojny, nie zapominajmy o przystojnym :D 

Zdecydowanie polecam tę komedię, jeśli macie gorszy dzień lub wolny wieczór i nie wiecie co robić. Salwy śmiechu gwarantowane :)

Obejrzenie tej bajki również nie było moją inicjatywą. I zdecydowanie nic bym nie straciła, a twórcy Minionków powinni skupić się, no cóż, na Minionkach.

W założeniu miała to być wzruszająca komedia. Wzruszenie - brak. Śmiech...

Generalnie bajkę oglądaliśmy z Misiem w taki sposób: leci, leci - o, zabawny moment! - leci dalej. A zabawnych momentów było z 3-4. Nie wniosła ona niczego nowego, generalnie była dość przewidywalna i na pewno nie zamierzam do niej wrócić.

W bajce pojawiło się nawiązanie, a wręcz parodia, Charliego i Fabryki Czekolady - jest to moment, gdy Max i Duke trafiają do fabryki parówek. Drugim zabawnym momentem jest prowadzenie autobusu przez Maxa oraz tego szalonego, psychopatycznego królika, który został moim ulubionym bohaterem i ma urocze imię Tuptuś. Gdyby nie on, to chyba nie przetrwałabym tej bajki. 

Dawno nie oglądałam czegoś stworzonego aż tak bez większego sensu. Wiecie, co wyniosłam z tej bajki? Że jak bardzo kogoś kochasz, to zamieniasz się w mistrza kung-fu oraz, że przecież tak w sumie dziecko nie zwróci uwagę, że wielki pies, jak Duke nie wypłynie przez okienko, w którym zmieścił się królik Tuptuś, więc nie trzeba starać się tego wyjaśnić.

Tak, to druga rzecz - w bajce pojawiło się tyle nielogicznych momentów, że aż oczy bolały.

Nie polecam. Obejrzyjcie lepiej Zwierzogród, jeśli pilno wam do zwierzątek w bajce :)

Ostatni film został tu niejako dorzucony, ponieważ wyjście na randkę do kina było prezentem z okazji Dnia Kobiet. Założyłam więc 15-centymetrowe obcasy, nałożyłam błyszczyk i ruszyliśmy :D Film oglądaliśmy oczywiście wśród sali pełnej dzieci, a przez korki przepadła nam rezerwacja najlepszych miejsc i siedzieliśmy gdzieś przy samym dole, co było dla nas nowym przeżyciem.
Jak wie każda osoba, u której wypowiadałam się w komentarzu dot. recenzji książki Był sobie pies - nie mam na nią ochoty. Film to jednak inna sprawa, a wszystko dzięki cudownemu trailerowi.
Już na samym wstępie polubiłam narratora opowieści, Bailey'a (pozwólcie, że będę go wymieniać tylko z tego jednego imienia). Bardzo pasował mi głos M. Dorocińskiego podkładany w dubbingu! Poza tym gra aktorska wypadła różnie - na pewno pochwały należą się trzem aktorom grającym Ethana, ponieważ wszyscy spisali się na medal, zwłaszcza K. J. Apa, który chyba dopiero rozpoczyna swoją aktorską karierę. Nastoletnia Hannah, czyli B. Robertson również grała ciekawie i miło się na to patrzyło. Jednak np. ojciec Ethana czy Carlos nie zdobyli mojego uznania; wypadli raczej sztucznie i sztywno.
Dość jednak o aktorach, bo chcę wam opowiedzieć o samym filmie. Jest to opowieść o psie, jego reinkarnacji oraz celu życia. Gwarantuję wam, że będziecie się śmiać, aby zaraz potem płakać.
Bailey opowiada o różnych losach różnych psów, którymi był. Na początek prowadził w miarę szczęśliwe życie u boku chłopca, którego kochał, następnie został psem policyjnym, jeszcze później pocieszycielem, aby na koniec trafić do rodziny, która o niego nie dbała. Z każdym kolejnym wcieleniem uczył się i starał uszczęśliwiać swoich właścicieli. Jednocześnie szukał sensu swojego istnienia i wędrówki.
Według mnie film opowiada zarówno o tym, jak wielką odpowiedzialnością jest posiadanie psa, który nie zawsze nas przecież rozumie oraz o przywiązaniu, miłości i wierności. Do tego robi to, wywołując w widzu wielkie emocje! Moim zdaniem MUSICIE obejrzeć ten film!