TRZECI DZIEŃ MARATONU: 'Żniwiarz. Pusta noc' P. Hendel

Także tak, drugi dzień maratonu nieco zawaliłam, bo mój chrzestny miał urodziny i Żniwiarza skończyłam dopiero dzisiaj, więc raczej maraton zawalę, ale jutro zacznę Anioły i wampiry, a potem spróbuję jeszcze Wyspę skarbów :) A jak wam idzie? :)

Tytuł: Żniwiarz. Pusta noc (oryginalnie: -)

Autor: P. Hendel (tłumacz: -)

Cykl: Żniwiarz

Ilość stron: 431

Wydawnictwo: Czwarta Strona (w roku: 2017)

Opis:

Na pierwszy rzut oka Magda jest zwykłą dwudziestolatką. Czas wypełnia jej praca w małej księgarni oraz obowiązki domowe. To jednak tylko pozory, gdyż w wolnych chwilach, zamiast spotykać się z rówieśnikami, Magda tropi upiory rodem ze słowiańskich wierzeń. Z krainy umarłych ucieka najpotężniejsza istota, z jaką żniwiarze kiedykolwiek musieli się zmierzyć. Tymczasem między Magdą a Mateuszem, tajemniczym chłopakiem, który niedawno wprowadził się do miasteczka, zawiązuje się nić sympatii. Dziewczyna pokazuje Mateuszowi świat słowiańskich wierzeń, nie mając pojęcia, że już wkrótce ona i jej przyjaciele znajdą się w śmiertelnym niebezpieczeństwie.

Opinia:

Styl pani Pauliny jest okej, choć raczej nie targały mną silne emocje podczas lektury. Podobało mi się za to wyjaśnianie słowiańskich mitów i opisywanie potworów. W książce pojawia się też lekki humor, choć nie ma go zbyt wiele.

O mitologii słowiańskiej czytam (i wiem) najmniej, miło więc, że autorka odniosła się akurat do niej. Gorzej już z resztą historii. Sama idea żniwiarzy bardzo mi się spodobała! To naprawdę niesamowity pomysł i naprawdę bardzo żałuję, że książka mnie mimo wszystko lekko zmęczyła. Wszystko przez przewidywalność. Najbardziej rozgromił mnie wątek miłosny, do bólu słodki i prosty do odgadnięcia. Ponadto, choć niby cały czas coś się dzieje, miałam wrażenie, że niektóre sytuacje nadające tempa akcji były trochę na siłę i nie wpisywały się tak dobrze w ogólną fabułę. Zakończenie także nie zaskoczyło mnie nawet ciut.

Przecież Polska nie zaistniała ot tak w chwili, kiedy przyjęła chrzest. Na tych samych terenach działo się wiele ciekawych rzeczy, żyli ludzie, którzy wierzyli w starych bogów oraz najróżniejsze demony. Mieli swoje świeta, własne tradycję. Chrześcijaństwo, nie mogąc tego wszystkiego wyplewić z umysłów ludzi, zaczęło przejmować niektóre ze starych zwyczajów.

Co do bohaterów - nie mam nic przeciwko, choć ewidentnie widać, że autorka skupiła się na głównych postaciach, a charaktery reszty giną w tłoku. Magda nie irytowała mnie, ale także nie dała powodów, aby ją lubić. Mateusz od razu wydawał mi się podejrzany, więc wolałam trzymać się od niego z daleka. Polubiłam za to trzy postaci: Aleksa za jego uroczość, Feliksa za bycie Feliksem (zwłaszcza w ciele nastolatka) oraz babcię Jadzię, to moja ulubiona bohaterka!

Podsumowując, książka okazała się zupełnie przeciętna i poza ideą żniwiarzy niewiele zostanie mi po niej w pamięci. Zastanawiam się nad drugim tomem, choć już na koniec jeden wątek przestał mi ciut odpowiadać i nie wiem, czy zniosłabym go w kolejnej części. Jeśli chcecie spróbować - spróbujcie, ale chyba nie zdecydowałabym się na ponowną lekturę przez tę przewidywalność.