'Szklany miecz' V. Aveyard

Opis:

Mare odkrywa, że nie jest jedyną Czerwoną, która posiada umiejętności charakterystyczne dla Srebrnych. Są też inni. Ścigana przez okrutnego króla Mavena wyrusza na wyprawę, aby zrekrutować Czerwono-Srebrnych do armii powstańców gotowych walczyć o wolność. Wielu z nich straci życie, a zdrada stanie się chlebem powszednim. Mare musi też zmierzyć się z mrokiem, który ogarnął jej duszę. Czy sama stanie się potworem, którego próbuje pokonać?

Opinia:

Biorąc się za tę lekturę, nie pamiętałam zbyt wiele z Czerwonej królowej. Na szczęście autorka dużo nam przypomina - zarówno wydarzeń jak i roli postaci. Jej styl pozostaje przy tym niezmiennie dobry, ale Szklany miecz nie przypadł mi do gustu tak jak pierwszy tom. Dlaczego?

Przede wszystkim przez Mare i to od niej zacznę. W poprzednim tomie zachwycałam się jej przemianą. Teraz nie znoszę tej bohaterki. Nie współczuję jej. Według mnie powinna zginąć zamiast pewnej osoby. Wywyższa się, twierdząc, że jest najważniejsza. Choć mówi o ratowaniu ludzi, liczy się dla niej jedynie Nowa Krew. Do tego cały czas popełnia straszne czyny, aby potem rozpaczać nad tym lub zbywać machnięciem ręki - w zależności od tego, kto zginął: Czerwony czy Srebrny. Odtrąca od siebie wszystkich, a potem ma pretensje, że została sama. W życiu nie poszłabym za takim przywódcą! Ponadto ten wątek miłosny... Szkoda mi słów na relację Cala i Mare. Cały czas mówi, że mu nie ufa, ale traktuje go jako oparcie, co przeczy poprzednim założeniom. Panna Barrow stała się bohaterką nielogiczną i irytującą.

Nie możemy wybrać, kogo pokochamy. Chociaż tak bardzo chciałbym, żeby było inaczej.

A z wydarzeniami wcale nie jest lepiej. Z każdej opresji Mare jest ratowana przez swojego brata, dosłownie - z każdej! Jeśli coś się dzieje, możecie być pewni, że przybędzie on w ostatniej chwili, zmieniając zupełnie bieg wydarzeń. Autorka bawi się w półsłówka i niedomówienia, aby zbudować napięcie, a tego nie znoszę.  Zakończenie za to ostatecznie mnie dobiło, odbierając chęci do zapoznania się z kolejnym tomem. Książka nie zaskoczyła mnie niczym i choć byłam ciekawa losów Mare, Cala, a przede wszystkim Mavena, to już mi przeszło.

(...) wszyscy i wszystko może nas zdradzić. Nawet nasze własne serce.

Z Mavena uczyniono potwora. Pojawia się w akcji kilka razy i zupełnie nie rozpoznacie w nim bohatera z pierwszego tomu. Czułam się tak, jakby autorka zupełnie podmieniła postać wcielającą się w rolę. Cal za to stał się skrzywdzonym przez los księciem, użalającym się nad sobą i pragnącym zemsty. Bohaterem, któremu współczułam nie był jednak on, a Kilorn. To jak traktowała go Mare, jak on jej wybaczał. Ten trójkąt (czworokąt?) mnie dobił, bo naprawdę lubię Kilorna. W momencie, gdy nasza genialna bohaterka stwierdza, że jest niczym w porównaniu z takimi jak ona, miałam ochotę odłożyć tę książkę. Moim ulubionym bohaterem stał się brat niedoszłej księżniczki. Jego siła, opanowanie i troska o tę niewdzięcznicę wzruszały mnie całą powieść. Lepiej możemy poznać także Farley, jej troski oraz obawy. Z marszu polubiłam także Cameron za to, co wytknęła Mare. Autorka co prawda bardzo dobrze wykreowała postaci, ale ciężko się do nich przywiązać.

Dla osób, które bardzo polubiły Czerwoną królową, może Szklany miecz nie okaże się tak przeciętny. Dla mnie niestety taki jest. Miałam nadzieję na mniej schematyczną opowieść z równie cudownymi postaciami. Zdecydowanie się rozczarowałam i choć czasem dzięki stylowi autorki ciężko było mi się oderwać, nie zamierzam kończyć serii.

Wyzwania: ABC Czytania, Olimpiada Czytelnicza, Kitty's Reading Challenge