'Chłopcy' J. Ćwiek

Hej! Na wstępie pragnę podziękować Wajlet za nowy szablon bloga ☻ Śliczny, prawda? ☻ Jeśli chcecie zmienić szablon u siebie, to z Wajlet naprawdę dobrze się współpracuje ^^
No i zmieniłam favikonkę, bo ta bloggerowska mi się znudziła ^^ Szkoda tylko, że prawie nie widać, że to kotek ;/

______________________________________________

Tytuł: Chłopcy

Autor: J. Ćwiek

Cykl/seria: Chłopcy

Wydawnictwo: Sine Qua Non

Rok wydania: 2010

Ilość stron: 320

Opis:

Rykiem silników, hukiem wystrzałów i głośnym: BANGARANG! – tak zwiastują swoje przybycie Zagubieni Chłopcy, najbardziej niezwykły gang motocyklowy na świecie. Niegdyś wierni towarzysze Piotrusia Pana, dziś odziane w skórzane kurtki zakapiory pod wodzą zabójczo seksownej Dzwoneczek. Zrobią wszystko, by przetrwać… i dobrze się przy tym bawić. Bez względu na cenę.

Jakub Ćwiek powraca z nową wystrzałową historią! Przekonajcie się, co wyjdzie z połączenia ciężkiego klimatu rodem z popularnego serialu Sons of Anarchy z bajkowymi postaciami klasycznej powieści Jamesa M. Barriego Piotruś Pan. Ilustracje do książki wykonał Robert Adler.

Opinia:

Mogę szczerze powiedzieć, że nie spodziewałam się po książce aż tyle. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona, choć okładka zupełnie nie przypadła mi do gustu, ale to już pisałam kilka razy - nie lubię ukazywania postaci na okładkach (Dzwoneczek miała być ruda, a nie blond!).

Oczywiście, jak każde dziecko znam Piotrusia Pana, chociaż niewiele już z niej pamiętam. Tak, tak, Dzwoneczek był zazdrosny o Wendy, Piotruś pokonał Haka, byli Chłopcy... Tyle pamiętam, no i jeszcze, że Haka zjadł rekin (to był rekin, prawda?).

Być może dlatego nie spodziewałam się wiele po tej książce, bo nie do końca pamiętam bajkę, nigdy nie zaliczała się do moich ulubionych. Książka jednak jest... wspaniała, cóż można rzec innego? Napisana bardzo przystępnym stylem, szybka w czytaniu, w której non stop coś się dzieje. Sam sposób poznania gangu jest już interesujący, ponieważ wtedy na pierwszy plan wysuwa się tajemnicza postać Milczka. Autor nie wprowadza zbyt wielu wątków, więc nie ma opcji zgubienia się w fabule. Opisów też jest akurat - opisy Skrótu zwłaszcza mi się podobały.

Oto druga Nibylandia (...) Wielka jak dziecięce oczekiwania, ale też brudna, zniszczona i obdarta jak dorosłość.

Książka jest momentami dość brutalna, wulgarna, ale do tematu gangu motocyklowego bardzo pasuje taki klimat. Z drugiej strony ten gang to rodzina, w której każdy stoi za sobą murem i to najbardziej mi się podobało.

Przechodząc do postaci - mamy siedmioro głównych bohaterów: Bliźniaki, Stalówka, Kruszyna, Kędzior, Milczek, a także Dzwoneczek. Na drugim planie są m. in. postaci Kubusia, Młodego, księdza czy Rózi, które odgrywają w książce jakąś istotniejszą rolę niż postaci trzecioplanowe, a reszta to po prostu Dzieciaki, sieroty i bohaterowie prawie nic do fabuły nie wnoszący, ale potrzebni w konkretnej akcji.

(...) Drugi nagle zdał sobie sprawę, że czasem nie wystarcza to, że znasz kogoś jak nikogo innego na świecie. Że czasem, tak czy owak, powiesz lub zrobisz coś, co wywoła lawinę zdarzeń, których wolałbyś uniknąć. Możesz potem przeklinać swój długi jęzor, kląć i tłuc otwartą ręką w czoło, ale i tak wiesz, że nie możesz już zrobić nic... Chyba że pomóc.

Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani, każdy z nich posada cechy dla siebie bardzo indywidualne, zwłaszcza Dzwoneczek jest postacią dość intrygującą. Chłopcy zresztą w pewnych momentach mają dziwną mentalność, jak na dorosłych mężczyzn. Oczywiście autor wyjaśnia jej powody, ale nie będę Wam ich zdradzać. Ach, i po prostu muszę wspomnieć o piosenkach księdza - tak, to z pewnością rzecz warta uwagi, a tu fragment jednej z nich:

Jezus mógłby być Batmanem,gdyby tylko chciał,przecież tak jak heros z Gothambogatego tatę miał.

Książka z pewnością spodoba się fanom akcji, dobrej rozrywki oraz humoru w książkach, bo tego naprawdę jest sporo. Pojawiają się też elementy grozy. Książki nie da się tak po prostu odłożyć, kiedy już wciągniemy się w akcję książki, a wciąga ona naprawdę szybko.

Książka bierze udział w wyzwaniu: 52 książki w ciągu roku, Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+2,8 cm), Wyzwanie biblioteczne 2015, Polacy nie gęsi III